Fálkinn - 20.12.1965, Qupperneq 40

NJOTIÐ
.........../M/////////////rm/WMm*/*
mmn
0( FRIBAR
Jll
'iM/Mm////mm////////////m/////////m///r/^/////////m/////////m//mM
........—......
HEiMILIS
TRYGGING
W////////////////////////i/////////////////////////////////////////////777////////////////wm
er nauðsynleg Hverri Ijölskyldu,
sem vill búa við öryggi.

a«««l
áLMENNAR
TRYGGINGAR HF.
PÓSTHÚSSTRÆTI9 SÍMI 17700
/W///V///M////7?////77////r7t/t///77<////l
• Aika
Framh. af bls. 37.
honum að gatnamótunum á
Grantgötu og Californíustræti,
en þar náðu þeir í leigubíl og
Joh-n fór upp i hann og ók burt.
Chiang sneri aftur til gistihúss-
ins og reyndi að raða saman
glefsum úr samtali sínu við
John, sem gætu gefið honum
einhverja hugmynd um, hvað
átt hefði sér sfað milli Johns og
Aiku. Þau höfðu átt saman
stuttan fund, en hvar? Hvernig
hafði John náð sambandi við
h'>na? Hafði hann beðið hennar
á ný? Sennilega. Af eigin
reynslu vissi Chiang, að Aika
var þess konar stúlka, sem loðir
við huga karlmanns eins og
tyggigúmmí í hárinu. En það
var aðeins ímynd hennar, hana
gat sjálfsagt enginn maður eign-
ast. Hún var á eilífum flótta;
flótta undan einhverjum ímynd-
uðum ógnunum, sem hún hélt
að ástin myndi færa henni. Ef
til vill hafði skelfingin gripið
hana aftur á hinum stutta fundi
með John, og hún flúið hann
einu sinni enn.
Næsta dag kom herra Yee á
skrifstofuna. Hann vann og pú-
aði vindil sinn eins og ekkert
héfði i skorizt. Chiang snæddi
hádegisverð með honum i Lótus-
skálinni; þeir ræddu saman og
hlógu, eins og ungfrú Chung og
hið misheppnaða brúðkaup væri
þegar gleymt og grafið og Chi-
ang gætti þess að minnast ekki
á það. Þegar þeir voru á leið til
skrifstofunnar aftur, spurði
herra Yee: „Þú sagði mér i gær,
að Aika kynni að hafa farið í
heimsókn til barna sinna. Hvar
eru þau niður komin?“
„1 San José.“
„Já, en hvar. Hvert er heim-
ilisfangið?"
„Er Aika ekki komin ennþá?“
„Nei. Hún gæti ef til vill hafa
veikst eða eitthvað. Ég vil kom-
ast að því.“
„Börnin hennar eru uppi í
fjöllunum, hjá ameriskri konu,
sem sér um þau. Hún og maður
hennar búa þar eins og útlagar;
ég efast um, að póstur sé send-
ur þangað. Ef til vill hafa þau
pósthólf í einhverju pósthúsinu
í grenndinni."
„Hafa þau ekki síma?“
„Mér er ókunnugt um það.
Það gæti hugsast. Konan heitir
frú Menken. Annað veit ég ekki
um þau.“
Herra Yee var þögull nokkra
stund. „Hvað nefndurðu hinn
staðinn? Tókíógarðinn?"
„Já. Tókíógarðinn. Það er veit-
ingahús í Monterey. Ég hef sima-
númerið þar; viltu fá það?“-
„Láttu mig hafa það, þegar
við komum aftur á skrifstofuna."
Þegar þangað kom, skrifaði
Chiang simanúmerið á blað,
ásamt götunúmeri veitingahúss-
ins og nafn eigandans. Hann
fékk herra Yee blaðið, en hann
stakk þvi í vasann og hóf vinnu
sína á ný. Fleira var ekki talað
um Aiku. Chiang datt í hug
hvort hann ætti að segja herra
Yee frá heimsókn John Larson
°g sambandinu milli þeirra, en
eftir nánari ihugun ákvað hann
að gera það ekki. 1 raun og veru
kom það herra Yee ekkert við.
Hann hafði ekki hug á öðru en
leita Aiku uppi og komast að
þvi, hvers vegna hún sneri ekki
aftur til vinnu sinnar. Hann ætl-
aði heldur ekki að láta það uppi
við herra Yee, að hann hefði far-
ið með Aiku að heimsækja börn
hennar, eða yfirleitt að segja
honum frekar af kynnum þeirra
fyrr en herra Yee hefði gengið
úr skugga um að Aika væri
ekki í Tókíógarðinum. Miklar
líkur voru til, að hún hefði ein-
mitt farið til Monterey. Það gat
einnig vel hugsast að hún væri
nú þegar komin aftur til vinnu
sinnar. Þegar herra Yee kæmi
heim til sín um kvöldið myndi
hún eflaust vera farin að
skemmta móður hans með glað-
værum félagsskap sinum.
Strax og klukkan var fimm,
lagði herra Yee niður vinnu og
hraðaði sér heim á leið. Chiang
dvaldi í skrifstofunni enn um.
stund, en hélt siðan út til kvöld-
verðar í einni matsölustofanna
við Washington-stræti. Hann
mátti varla til þess hugsa að
fara heim á gistihúsherbergi sitt,
en reikaði fram og aftur um göt-
urnar drykklanga stund og braut
heilann um, hvað hann ætti að
taka sér fyrir hendur. Hann
hafði heimsótt frú Wang fyrir
aðeins tveim dögum síðan og
fannst of snemmt að fara þang-
að aftur í kvöld. Ef til vill ætti
hann að leita sér að góðri kvik-
mynd. Hann keypti kvöldblað og
athugaði kvíkmyndaauglýsing-
arnar undir götuljóskeri. Það
var mikið um myndir af fá-
klæddum konum: górilluskrímsli,
sem bar í fanginu hálfdauða og
fáklædda konu; glæpamaður að
lemja fáklædda konu; fáklædd
kona að slást við aðra fáklædda
konu; hálfnakinn maður sem
faðmaði að sér fáklædda konu.
Eina alklædda kona á alhi aug-
lýsingasíðunni var buxnaklæddur
kvenmaður i kúrekamynd. Chi-
ang athugaði auglýsingarnar og
sannfærðist um eitt: að hann
væri ekki eini maðurinn i heim-
inum, sem hefði yndi af fáklædd-
um konum. En hann varð af-
huga þeirri hugmynd að fara í
kvikmyndahús og afréð að gera
heldur eitthvað annað. Ef til
vill ætti hann að gera sér ferð
í Kearnystræti; það var gata,
sem hann hafði oft farið fram-
hjá, en aldrei athugað nánar.
Herra Liu hafði stungið upp á
því, að þeir færu þangað saman
og drykkju nokkur glös af ódýru
víni. Eftir lýsingum herra Liu
var þetta að visú fremur sóða-
leg og illa hirt gata, en litskrúð-
ug og myndrik.
Hann gekk niður Jackson-
stræti og beygði þaðan inn í
Kearnystræti. Mikill fjöldi fólks
var á gangstéttunum, aðallega
Filippseyingar; þeir stóðu upp
við húsveggi og stönguðu úr
tönnunum, gægðust inn í myrkv-
aðar vínstofur, sumir þjörkuðu,
aðrir ráfuðu aðeins um og biðii
eftir að eitthvað gerðist. Chiang
fór framhjá vínstofu og gægðist
inn. Þar var svo dimmt, að það
eina, sem hann gat greint, var.
feit ljóshærð stúlka, sem sat á,
stól næst dyrunum. Hann hugs-|
aði með sér, hvort þetta myndi
vera staðurinn, sem herra Liu!
hafði minnst á við hann. Hanni
gekk nær og rýndi betur inn í
myrkrið og sá þá móta fyriri
karl- og kvenskuggum, sem ým-í
ist sátu í vínstúkunni eða við lítilj
kringlótt borð, þrasið og hlátur-
inn yfirgnæfði grammófóngarg-
ið og hávaðinn var ærandi. Hanrt
l§.ngaði í aðra röndina til þessj
að ganga inn en var samt um og?
ó. Þetta var allsólíkt björtum,
vistlegum vínstofunum í Watson-
ville, sem hann hafði oft komið
i meðan hann bjó í Monterey;'
þessi skuggalega hola var síður
en svo aðlaðandi. Ef til vill ætti
hann að biðja herra Liu að taka
þátt í ævintýrinu með sér. Hann
fann nafnspjald herra I.iu í
brjóstvasa sínum, brá sér inn
í símaklefa á benzínstöð hinum
megin við götuna og’ hringdi til
hans. Eins og við var að búast,
þar sem herra Liu bjó ekki ein-
samall, svaraði kvenrödd í sim-
FALKINN