Fálkinn - 20.12.1965, Blaðsíða 34

• Viðureignln
Frarah. a 1 bls. 13.
og í handtösku hennar voru þrjú pund
eftir. En hún ætlaði að kæra sig koll-
ótta um, hvað sagt yrði í dalnum; hún
dáðist að sjálfri sér vegna þess að hún
vissi að hún var glæsileg á að líta. Það
var kominn tími til að konurnar í þess-
ari sveit færu að bera einhverja virð-
ingu fyrir sjálfum sér. Henni stóð al-
gjörlega á sama um hvað þvermóðsku-
legum nágrönnum fyndist um hin lit-
skrúðugu föt hennar. Sam átti ekki skil-
ið að vera syrgður, eins og hann hafði
farið með hana.
Af tilviljun var gatan hennar auð.
Sólbrún og harðánægð stakk hún lykl-
inum í útidyraskrána. Hún staðnæmd-
ist í rökkvaðri forstofunni innan við
dyrnar. Var þetta mús? Svo starði hún
fram fyrir sig og lét rauðu töskuna
detta á gólfið.
Eldhúsdyrnar í hinum enda forstof-
unnar opnuðust hægt. Hönd með tveim
fingrum mjakaðist yfir hurðarsneril-
inn, hún sá hana gerla þrátt fyrir
rökkrið. En hún gat ekki æpt. Hné
hennar létu undan og hún seig niður
á gólfið. Nú stóðu dyrnar opnar og
þarna var svipur Sams, grár og þögull
og einblíndi á hana. Andlitið var kinn-
fiskasogið og eldur brann úr augunum.
Það var Sam og þó var það ekki Sam.
Henni var ómögulegt að víkja augun-
um undan hinu logandi augnaráði hans.
Þau störðu hvort á annað — heila eilífð
fannst henni. Allt í einu heyrði hún
drauginn hvæsa úr fjarska: „Ætlarðu
svo að dragast á fætur!“
„Sam,“ sagði hún kjökrandi.
„Ég skal láta þig hafa Sam!“ sagði
hann ískrandi af vonzku. „Ég skal láta
þig hafa Weston-super-Mare . ..“ En það
var liðið yfir hana.
Megan fannst sem hún myndi aldrei
nokkurn tíma gleyma fingrunum tveim,
sem borið hafði við hurðina. Sýnin
hafði brennt sig í meðvitund hennar.
Þegar hún rankaði við sér, lá hún á
eldhúsbekknum. Það undarlega var, að
hann hvorki barði hana né skammaði.
Hann leit bara á hana við og við. En
Megan virtist það dauður maður, sem
starði á hana. Hann var enn grár í and-
liti eftir kviksetninguna — og einnig
magrari og í augum hans leyndist dimm
glóð — eins og hann væri enn ekki
að fullu snúinn aftur til þessa heims.
„Var...“ -Hún hvíslaði. „Var þér
bjargað?“
„Einmitt, mér var bjargað,“ svaraði
hann kuldalega. „Mér einum.“
Hún spurði ekki hvernig það hefði
mátt verða. Kjökraði aðeins frá eld-
húsbekknum: „Ég vil helzt fara að
hátta.“
„Jæja,“ sagði hann stuttaraleea. ,.iá,
farðu þá.“
Hún stóð á fætur. skjögrað'. en náði
til dyranna. Hann stóð hreyfingarlaus.
34 FÁLKINN
Langsveltur líkami hans lét hann sýn-
ast hávaxinn og hann starði á eftir
henni með þessa glóð í augnaráðinu,
sem aftur var orðið lifandi.
„Rauður kjóll.. . Enginn sorgarklæðn-
aður út af mér!“ var það eina, sem
hann sagði.
Hann lá við hlið hennar i rúminu
eins og ókunnugur maður; hann hreyfði
sig ekki. Jafnvel andardráttur hans var
breyttur: hann var léttur, eins og hjá
ketti. Bara að hann vildi snerta hana,
hugsaði hún; þá yrði hann aftur eins
og lifandi maður. Og þó óttaðist hún,
að hann myndi hreyfa við henni með
tvífingruðu hendinni. „Sefurðu?“ Hún
neyddi varir sínar til að mynda orðið.
Hann svaraði engu, en hún vissi, að
hann var vakandi. Þessa nótt upplifði
hún heim formyrkvunai'. Að lokum
sofnaði hún og þegar hún vaknaði aftur
var hann horfinn. Húsið var tómlegt, —
hús, sem dauður maður hefur verið
borinn úr.
En hann var samt sem áður á neðri
hæðinni og það var brunalykt af ein-
hverju. Hún fór niður á náttkjólnum.
Hann hafði kveikt upp í eldavélinni
og var að brenna rauða kjólinn. Hand-
töskuna hafði hann í handarkrikanum.
Hún hvíslaði: „Það eru þrír pundsseðl-
ar í þessari tösku.“
„Ekki lengur,“ sagði hann. „Pundin
þrjú eru þau fyrstu af fimmtíu pund-
um, sem þú átt að spara saman.“ Svo
fleygði hann töskunni í logana.
Fyrir hádegi yrði nýja ferðataskan
hennar send til hennar frá járnbrautar-
stöðinni. Hún fölnaði. Hugsunin um
töskuna minnti hana á manninn frá
Birmingham. Hvað hét hann nú aftur?
Hafði hún yfirleitt nokkuð farið í þetta
frí? Hræðslan rak hana upp á loft og
þar fleygði hún sér á rúmið. Hún hafði
ekki heimilisfang hans. En ef til vill
kæmi hann alls ekki, ef til vill hafði
þetta aðeins verið leikur hjá honum,
eins og oft vill verða í skemmtiferðum.
Hann var ef'aust kvæntur. þegar til
kom. Hún gekk að störfum sínum og
vann þau .vélrænt. Sam skipti sér ekki
mikið af henni. Þessi nýja aðstaða hafði
gefið honum rósemi og styrk. Einu
skiptin, sem hann fór út úr húsinu, var
þegar hann gekk niður að stígnum bak
við garðinn, þar sem hann stóð svo og
ræddi við nokkra kunningja úr nám-
unni. Hún yrði að fara í bæinn. Kon-
urnar horfðu á hana forvitnisaugum;
hún leit undan. Þegar hún kom heim,
var hann að rífa nýju ferðatöskuna í
sundur. Augnaráð hans lýsti rósemi en
gallhörðum ásetningi.
„Já — en ... þetta er fábjánaháttur!“
stamaði hún.
„Þú heldur þér bara saman,“ sagði
hann og varð litið á innkaupatösku
hennar. „Betra væri að þú byrjaðir
strax að spara. Það eru fimmtíu pund
sem hann þarf að fá hann frændi þinn.“
Þrír dagar siluðust framhjá á sama
hátt. Sam var þögull, en hann hafði á
henni sífelldar gætur. Hann snerti aldrei
við henni'— á neinum tímum sólar-
hringsins. Líkamlega hafði hann elcki
beðið neitt alvarlegt tjón af kviksetn-
ingunni, en gat hugsazt að heilinn í
honum hefði skaddast við áfallið? Það
geislaði af honum undarlegur þögull
kraftur. Hann hafði sigað henni til og
frá, blaðrað og belgt sig út, en nú of-
sótti hann hana á gjörólíkan hátt; hún
fann að hún var á valdi hans og undir
hans eftirliti, jafnvel þegar hún fór út
einsömul. Hana langaði til að flýja burt;
hún myndi fara til Dai frænda síns, hún
myndi æpa og staðhæfa, að Sam hefði
einhverja hræðilega refsingu á prjón-
unum; ef til vill ætlaði hann að myrða
hana. Hann gerði sig ekki líklegan til
að hefja aftur vinnu. Ef hann gæti þá
aðeins stundað hundaveðhlaupin!
Oftsinnis var hún komin alveg að
áætlunarbílastöðinni en hún sneri ávallt
aftur. Og í hvert skipti sat hann við
arininn og grúfði digran svírann yfir
dagblað. Segði hún eitthvað, var henni
skipað að halda sér saman.
„Hvernig á ég að fara að því að reyta
saman peninga,“ barði hún lóminn, með
þrjózkuvott í röddinni.
„Þú getur svelt þig,“ sagði hann
ruddalega. „Og þú skalt bara reyna, að
kaupa einhverjar tuskur utan á þig; þá
skal ég jafna um þig — því máttu
treysta."
Ógæfan ríður sjaldan við einteyming.
Megan var ekki heima, daginn sem
símskeytið kom; það var Sam, sem tók
við því og opnaði það. Hún fann það
á eldhúsborðinu — „Kem síðdegis á
morgun. Ted.“ Sam sat niðursokkinn í
bók eftir Dickens, sem hann hafði feng-
ið að láni hjá nágrannanum. Hann sagði
ekki neitt og hún sá af svip hans, að
ógerningur myndi að draga aukatekið
orð upp úr honum. Hún fór upp og lagð-
ist á rúmið sitt með kvíðakveisu í mag-
anum. En andartaki síðar flaug henni
nokkuð. í hug og hún settist upp með
hefnigirni i augum. Nú var tækifærið
komið — nú eða aldrei.
Daginn eftir vrndaði hún kiæðnað
sinn, farðaði andlitið og tók inn aspirín-