Fálkinn - 04.04.1966, Side 26

FRAMHAIDSSAGA
ROMANTISK iWTIMASAGA
FIlA IIFRRAGARÐl f DÖLUM
1 SVÍI JÓÐ
hugsaði hann með hálf hæðnis-
legu brosi. Ef hún yrði skilin
eftir ein á sikrifstofunni, færi
hana ef til vill að dreyma um
Hákon. Hún hafði fengið bréf
frá honum fyrir nokkrum dög-
um og orðið rjóð í vöngum og
sæl í augum, þegar hún hafði
lesið það. Louise hafði auðvitað
spurt, hvað væri að frétta af
Hákoni og verið svarað annars
hugar, að „hann bæði kærlega að
heilsa."
Án efa hafði Marianne lesið
þetta bréf mörgum sinnum. Ef
til vill las hún það yfir, áður
en hún sofnaði á kvöldin? Brosti,
þegar hún slökkti á lampanum.
Lagði handleggina undir höfuð-
ið og horfði út í myrkrið. Hvaða
litur skyldi þá vera á hinum ein-
kennilegu augum hennar...
Dauði og dj...! Hún skyldi ekki
fá tækifæri til að dreyma í dag.
— Langar þig til að aka með
mér upp til Ovanmegda? spurði
hann. Sprungin stífla er ef til
vill ekkert skemmtilegt fyrir-
bæri, en þú getur orðið margs
vísari um starf þitt.
— Þakka þér fyrir, það þætti
mér ákaflega gaman, sagði hún
ofurlítið undrandi. Bros hennar
var ljómandi. Augun græn.
Kunni hún bréf Hákonar utan
að?
— Farðu þá í síðbuxur, því
þú verður að ganga gegnum
skóginn. Ég næ bílnum út á
meðan.
Þurfti hann að taka Louise
með líka? Nei... það var svo
þreytandi að ganga með henni
i skóginum. Hún hafði ekkert
fjaðurmagn. Og hafði andstyggð
á lághæluðum skóm. Það var
ekki hægt að klifra I skóginum
uppi við Ovanmegda í skófatn-
aði, sem ekkert var nema sólar
og turnháir hælar og heil flækja
af örmjóum reimum. Og þar að
auki... þá vildi hann ekki hafa
hana með sér! Hann tróð i píp-
una og hlakkaði til þess að losna
frá henni stundarkorn.
Marianne hl jóp, inn i sína
álmu, reif sig úr pilsinu og fór
í þröngar Ijósleitar khakibuxur.
Á borðinu í setustofunni lá
sígarettupakki. Hún stakk fingr-
inum inn í hann. Aðeins ein
eftir! Hún kveikti í henni, kreisti
pakkann saman og fleygði hon-
um í pappírskörfuna við hliðina
á skattholinu. Svo hljóp hún út
aftur. Ulf hefði ekið bílnum
alveg að dyrunum. Hann brosti,
þegar hann sá hana. Skollans
ári var hún falleg! Stuttklippt,
koparrautt hárið, silkigljáandi
og með skringilegan, lítinn lokk
niður á ennið. Hamingjunni sé
lof fyrir að Hákon skyldi vera
farinn. Hefði hann getað séð
langa fótleggi hennar í þessum
aðskornu buxum, þá hefði hann
áreiðanlega komið með einhverj-
ar asnalegar athugasemdir um
amerísk filmstjörnumál. Ulf
teygði sig fram og opnaði hurð-
ina. Marianne fór inn og settist
við hlið hans. Jansson var þegar
setztur í aftursætið.
— Getum við keypt sígarettur
nokkurs staðar? Ég átti aðeins
eina eftir, sagði hún.
— Sure, svaraði Ulf. Þetta var
í annað skipti á stuttum tíma,
sem hann stóð sig að því að
sletta ensku. Það stafaði eflaust
af kviða hans fyrir því, að hún
myndi gera alvöru úr fyrirætlun
sinni um að sigla til Ameríku.
Það skyldi aldrei verða. En
hvernig átti hann að koma i
veg fyrir það? Vopnin höfðu
verið slegin úr höndum hans.
Það gat hann fyrst og fremst
þakkað Louise. Og síðan hafði
Hákon skorizt i leikinn.
Ulf dró djúpt andann. Hann
ók niður trjágöngin og út á
gömlu brúna. Vatnið hafði stigið
alla leið upp með mosagrónum
grásteinssúlunum. Hann skildi
Jansson eftir á heimili hans.
Þegar þau höfðu ekið gegnum
þorpið, beygði hann inn á mjóan
skógarstig, þar sem birkitré uxu
á báðar hendur. Kræklóttar,
laufríkar greinar mynduðu ljós-
grænt þak yfir stíginn.
— Nú erum við í Járnbára-
landi, sagði hann glaðlega við
Marianne. Eftir þessum vegi
fluttu menn í gamla daga kol og
surtarbrand úr jarðlögum inni
í skóginum. Þegar vetrar og við
förum þessa leið á skíðum get-
urðu enn betur gert þér grein
fyrir, hvernig hér leit út forð-
um.
Marianne hnykkti við. Myndi
hún yfirleitt nokkuð vera hér í
vetur? Eða myndi hún verða
einhvers staðar í Ameriku þá?
Hún vissi ekki, hvors hún ætti
heldur að óska sér.
Ulf ók bílnum inn i rjóður í
skóginum, til þess að hann yrði
ekki i vegi, þegar Jannis Per
kæmi á flutningabilnum. Jörðin
var þakin skógarlaufi. Einhvers
staðar heyrðist trumbusláttur
spætu, sem bjó i trjástofn, og
þrösturinn söng sumarkvæði sín.
Allt angaði af greni og birki.
Yfirborðið á Luxen-vatninu hafði
hækkað svo mjög, að nú fossaði
það yfir stiflugarðana. Spölkorn
inni í skóginum stóð lág hús-
lengja úr silfurgráu timbri. Stórt
gat var á hrörlegu þakinu. Ulf
sneri baki að húsinu. Hann
skyggði hendi yfir augu og
horfði út yfir sólglitrandi vatn-
ið og kaffærða stífluna.
— Þetta lítur illa út. Ég vona
að þeir komi bráðum með sand-
pokana, sagði hann. Þetta er í
hæsta máta undarlegt árferði.
Hiti og þurrkar og vatnsleysing-
ar á sama tíma.
Árferðið var sannarlega undar-
legt. Hvaða illkynjuð sáðkorn
voru það, sem náð höfðu að
festa rætur — og hver myndi
uppskeran verða, sem kæmi í
hans hlut? Marianne hafði að
minnsta kosti ekki andmælt,
þegar hann minntist á, að þau
færu hingað á skíðum!
— Hvaða gamli kofi er þetta
þarna inni í skóginum? spurði
hún.
— Þetta er gömul vatnskvörn.
Ég get eins vel sýnt þér hana
á meðan við bíðum. Við getum
26
FALKINN