Fálkinn - 04.04.1966, Blaðsíða 28

/
Donnr gefur vinsælustu plötuna frá
Hljóðfæraverzlun Sigríðar Helgadóttur
Galdurinn er sá a8 finna plötuna, sem er falin einljvers
staðar á síðum Fálkans. — Að verðlaunum fær sá fundvísi
nýja plötu, sem liann velur sér eftir listanum hér að neðan
og platan er auðvitað frá Hljóðfæraverzlun Sigríðar Helga-
dóttur í Vesturveri. — Drcgið verður úr réttum laúsnum.
Vinsælar plötur í dag:
1. Look through Any Window — Hollies
2. Snowflake — Jim Rieves
3. II Sileneio — Nini Rosso
4. Can You, Please, Crawl out of Your Window? - Dylan
5. How Long Has It Been — Jim Rieves.
Platan er á blaðsíðu
Nafn:.............................
Hcimili: ...............................
Ég vel mér nr............. Til vara nr.
Vinning 21. marz hlaut:
Tryggvi Þór Aðalsteinsson, Álfheimum 28, Rvík.
VINNINGS MÁ VITJA Á SKRIFSTOFU FÁLKANS.
ur lagt frá þér, hef ég óttazt,
að eitthvað þessu líkt... eða
ennþá verra ... myndi koma fyr-
ir. En ég hef ekki dirfzt að segja
neitt. Hún hóstaði aftur. Þetta
var mikið ólán ... innréttingin
var frá átjándu öld. Úff, mér
varð illt. Það er svo hræðileg
lykt þarna inni.
Hún skjögraði áfram nokkur
skref. Gaslyktin hafði auðsjáan-
lega stigið henni til höfuðs.
— Louise! Hvað er að þér?
hrópaði Ulf, tók hana í fangið
og bar hana inn i aðalbygging-
una. Marianne horfði á eftir
þeim.
Það er Louise, sem hann elsk-
ar, hugsaði hún.
Hún fyllti lungun af hreinu
lofti, áður en hún fór inn.
Fremra herbergið var óskemmt.
1 pappírskörfunni lá tómi síga-
rettupakkinn. Hvað hafði Louise
sagt: „í hvert skipti sem ég hef
slökkt i sígarettu, sem þú hefur
lagt frá þér...“ En þetta var
ekki satt! Ef til vill voru hugs-
anir Louise svo þokukenndar af
slökkvigasinu, að hún vissi ekki,
hvað hún sagði.
Marianne steig yfir háan
þröskuldinn inn í svefnherberg-
ið. Þar stóð hún kyrr, án þess
að geta hreyft sig. Rúmið og
náttborðið voru kolbrunnin.
Veggurinn allur sviðinn. Af
gluggatjöldunum var ekkert eft-
ir nema svartar tætlur. Loftið
var sótsvart. Gólfmotturnar
gegnbleyttar i sóti og vatni. Ein-
hver kom inn. Það var Jannis
Anna.
—Hvilíkt skelfilegt viðundur!
hrópaði hún upp yfir sig.
— Ég er ekkert viðundur, svar-
arði Marianne gráti næst. Það
hlýtur að hafa orðið skamm-
hlaup í rafmagninu. Sjáðu
• hérna! Hún dró Önnu með sér
fram I stofuna og sýndi henni
samanbögglaðan sígarettupakk-
ann i pappírskörfunni, sagði
henni, að það hefði aðeins verið
ein sígaretta eftir og í henni
hefði hún kveikt á leið út og —
sjáðu hérna! — útbrunnin eld-
spýtan lá þarna í öskubakkan-
um á borðinu. Ég hef aldrei
reykt í svefnherberginu, sagði
hún.
Anna kinkaði kolli hugsandi
á svip. Síðan kallaði hún gegn-
um opinn gluggann til Janssons,
sem enn sat í skrifstofunni.
Hvers vegna var hann þarna
svona seint? hugsaði Marianne
undrandi. Hann kom yfir til
þeirra. Anna bað hana að endur-
taka sögu sina um sígarettuna
og sýndi honum bæði tóma
sígarettupakkann og útbrunna
eldspýtuna.
Ég skal fara og búa um hana
í einhverju gestaherbergjanna,
sagði Anna. Hér getur hún ekki
búið lengur.
— Jú, gætum við ekki flutt
rúmið hingað inn í stofuna?
spurði Marianne. Ég vil ekki
búa inni í aðalhúsinu.
Jansson og Jannis Anna skipt-
ust á augnatillitum.
— Farðu heim til kellu minn-
ar, sagði hann. Þú getur búið
hjá okkur, ef þú vilt.
— Þakka þér fyrir, góði Jans-
son. Það þykir mér afar vænt
um.
Hún hefði heldur lagzt til
svefns í skóginum en að fara
inn til Ulfs og Louise. Frú Jans-
son bjó um hana í rúmi á efri
liæðinni. Áður en hún sofnaði,
fannst henni hún heyra rödd
Tolvmans Olofs niðri i eldhúsinu.
Sennilega mun hafa kviknað
í út frá rafmagni... las Mari-
anne í Falun póstinum. Hún tók
blaðið með sér og gek'k inn til
Ulfs.
— Ég þykist vita, að þú hafir
gefið þessar upplýsingar, sagði
hún. En trúirðu þeim sjálfur,
eða heldurðu innst inni, að þetta
hafi verið mér að kenna?
Henni var mikilvægt að fá að
vita sannleikann. Hún grátbað
hann með augunum.
— Ég trúi því, að þetta hafi
verið skammhlaup, svaraði Ulf.
Þú ætlar þó varla að bera það
á mig, að ég gefi bæði lögreglu,
blöðum og vátryggingafélagi
rangar upplýsingar?
Hún grandskoðaði andlit hans
kvíðafull. Ef hann trúði henni
í raun og veru, þurfti hann varla
að setja upp þennan sakleysis-
svip. Efinn bjó í svipbrigðaleysi
hans: Ég hef gerzt meðsekur
þér. Hvers geturðu frekar óskað
þér? Hún opnaði munninn til að
segja eitthvað, en hætti við, fór
aftur fram og settist í sæti sitt.
— Jansson, sagði hún eftir
stundarkorn. Get ég fengið leigt
þetta herbergi hjá þér? Eða held-
ur þú kannski líka, að ég valdi
eldsvoðum?
— Nei, víst getur hún fengið
herbergið leigt.
— Þú heldur þá, að rafmagn-
ið hafi kveikt í? Marianne lifn-
aði við.
— Ne-e, svaraði hann og
renndi gleraugunum niður á
nefið. Ég held, að huldukerlingin
hafi kveikt í.
— Fáðráðlingur!
— Jansson, hrrm. Hann
hneigði sig með yfirdrifinni hæ-
versku. Marianne sneri við hon-
um baki og tók aftur til við
vinnu sína.
Um kvöldið lét hún niður föt
sín og smádót sem hún átti i
íbúðinni, en hún treysti sér ekki
til að bera töskurnar ein alla
leið niður I þorpið. Þess vegna
gekk hún inn i aðalbygginguna.
Ulf og Louise sátu enn yfir
kaffmu I innri salnum. Ulf las
í blaði, en leit upp, þegar Mari-
anne kom upp tröppurnar.
— Væri nokkur leið, að ég
gæti fengið smávegis aðstoð við
að flytja farangurinn minn
niðureftir til Janssons? spurði
hún. Ég hef tekið herbergið á
leigu, sem ég hef sofið í undan-
farnar nætur.
Ulf braut blaðið saman á hné
sér og horfði á hana forviða.
— En Marianne! sagði Louise
ásakandi. Ég er búin að útbúa
svo skemmtilegt herbergi handa
þér hérna. Hvers vegna ertu
ekki ánægð með það?
— Þakka þér fyrir, það efast
ég ekki um, svaraði Marianne.
En það mun aðeins valda þér
áhyggjum um, að ég kunni að
brenna Malingsfors til grunna.
— Þú getur varla láð mér
það. Á hinn bóginn er ekkert
betra, að það kvikni í hjá Jans-
son. Ef þú býrð hér, þá get ég
fylgzt með því, hvort þú leggur
frá þér sigarettur hingað og
þangað.
— Ég er hætt að reykja, svar-
aði Marianne stutt í spuna.
— Það var skynsamlegt af þér.
Þá er varla neitt því til fyrir-
stöðu, að þú búir hérna...
— Þetta er ákveðið með her-
bergið hjá Jansson. Hann getur
éf til yill tekið töskurnar fyrir
mig á reiðhjólinu, ságði Mari-
anné og sneri sér við til að fara.
— Ég skal flytja þær niður-
eftir fyrir þig, sagði Ulf og reis
á fætur. Mér þykir fyrir þessu,
Marianne. Það var alls ekki ætl-
un mín, að þú flyttir burt. Get-
urðu ekki séð þig um hönd?
— Nei.
Að búa undir sama þaki og
Louise yrði eins og að láta rann-
saka sig undir smásjá bæði dag
og nótt.
Ulf var þungt um hjartaræt-
ur, þegar hann bar töskur Mari-
anne út úr álmunni. Honum
fannst hann vera að missa hana.
En ef til vill gæti hann aftur
vanizt Louise, ef hann sæi Mari-
anne sjaldnar. Einhvern veginn
yrði hann að finna lausn — eða
að minnsta kosti breytingu — á
þessu ástandi.
Louise stóð við gluggann og
horfði á Ulf og Marianne bera
töskur og ferðakistur út úr álm-
unni. Hún brosti ánægð. Hingað
til hafði allt farið að óskum. En
hún hataði þessa álmu. Ef Jans-
son hefði ekki komið svo fljótt
aftur, hefði hún brunnið til
ösku.
Framh. í næsta blaði.
28
FALKINN