Fálkinn - 30.05.1966, Blaðsíða 25

UNDARLEGIR HLUTIR
Maiurinn
sem gekk
• r
s|cnum
DAG einn í júní sumarið 1965 leigði miðaldra Englend-
ingur sér róðrarbát hjá fiskimanni á Walchern undan
ströndum Hollands og reri til hafs, að því er virtist bara
út í bláinn. Hann reri þannig áfram í þrjár klukkustundir
en stanzaði annað slagið til þess að líta niður í sjóinn,
og við og við reyndi hann að finna botn með stöng, því
að þarna var talsvert dýpi.
Um síðir sneri hann við og hélt til lands. Hann var nú
orðinn viss um eitt: Fyrir tuttugu árum hafði hann á þess-
um stað bjargazt til lands með dularfullum hætti, hann
hafði gengið nærri fjórar mílur á vatninu.
Síðan þetta gerðist hafði hann oft velt fyrir sér þessari
furðulegu björgun er hann særður og ósyndur fleygði sér
út úr flugvél yfir Norðursjó eftir að vélin hafði verið
eyðilögð í loftorrustu.
Hann hafði jafnan haldið að hann hefði lent á sandrifi
af einhverri tilviljun, en þegar hann skoðaði sjókort af
staðnum og einnig nú eftir að hann hafði róið þarf út á
sjóinn, taldi hann sannað að þar hefði ekkert sandrif getað
verið.
Norman Francis varð þrítugur daginn sem hann lenti í
þessari svaðilför. Hann var bakskytta á Stirlingflugvél sem
þennan dag var send til Þýzkalands til órása: þetta var
ein af síðustu spi'engjuárásunum sem gei’ðar voru á Þýzka-
land.
Allt í einu var þýzk oi’rustuflugvél komin yfir þá og
lét vélbyssuskothríðina dynja á þeim. Sprengjuflugvélin
tók dýfu, steyptist og tók að hrapa.
Rödd flugstjórans glumdi í talkerfinu. Stökkvið út strák-
ar, við erum klárir.
Norman Francis náði í fallhlífina og henti sér umsvifa-
laust út.
Loftstraumurinn frá skrúfunum þreif hann og svipti
honum til. Hann fékk þungt högg á bi’jóstið af öðrum
vængnum og hafði aðeins ráðrúm til að kippa i opnunai’-
strenginn áður en hann missti meðvitund. En flugvélin
steyptist í hafið.
Hann virðist ekki hafa verið í öngviti nema nokkrar
sekúndur, því að er hann raknaði við sveif hann í fallhlíf-
inni í tíu þúsund feta hæð. Langt niðri sá hann sindra á
hafflötinn í mánaskininu.
Hann reyndi að stjórna fallhlífinni með því að taka í
strengina, en það stoðaði harla lítið. Þetta var algerlega
vonlaust. Hann var margar mílur undan ströndinni og
ósyndur.
Um leið og hann hlammaðist í sjóinn þrýsti hann á
hnappinn sem krækti honum frá fallhlífinni. en strengirn-
ir flæktust engu að síður um fætur hans eins og armar
á kolkrabba. Honum tókst þó að vera rólegur, gat losað sig
og kraflað sig upp á yfirborðið.
— Ég hefði átt að vera í bjargvestinu, en ég var svo
óhygginn að gera það ekki. mér þótti of þröngt um mig
í skotturninum, ef ég var í vestinu.
— Ég man að ég hugsaði, segir hann ennfremur: Ég kann
ekki synda, hvað er ég þá eiginlega að stritast? Ég var
viss um að endalokin voru komin.
Hann man eftir ísköldu vatninu og næturmyrkrinu sem
luktist um hann er hann barðist þarna fyrir lífi sínu eins
og lítið fis á sænum.
í fyrsta sinn greip hann skelfingaræði.
Það sem gerðist næst á eftir er svo undarlegt að Francis
veigraði sér við að segja frá því í mörg ár.
— Ég geri ráð fyrir að ég hafi verið fjórar mílur frá
ströndinni er flugvélin hrapaði. Ég bjóst við að það væri
úti um mig. En allt í einu var ég þai’na standandi á haf-
fletinum. Eða réttara sagt: ég stóð á öði'um fætinum. Og
inni í höfðinu á mér var sem einhver segði. Taktu þetta
í'ólega, þú sérð um þig.
— Ég stóð á einhverju sem var fast undir fæti og þó
mjúkt, og ég fann að ég gat gengið. Brátt náði vatnið mér
ekki nema í hné, og ég tók að staulast áfram í áttina til
lands. Ég missti alla tilfinningu fyrir tíma og áður en
langt leið var farið að bii’ta af degi og ég sá ströndina
eins og mjóa rönd í fjarska, sennilega í tveggja mílna
fjarlægð. Ég hélt áfram og áfram, unz þessi mjúki feldur
sem ég gekk á breyttist í þéttan sand undir fótunum á mér.
Næst man ég það að ég var að klóra mig upp á milli
steinanna á öldubi’jóti. Ég man að ég sá vindmyllu og nokk-
ur hvít hús.
Það kostaði hann eina klukkustund til viðbótar að kom-
ast til manna en loks kom hann að húsdyrum og barði.
Gamall maður lauk upp og þarna fékk hann mat og að-
hlynningu. En svo var hann afhentur þýzku yfirvöldunum,
fólkið -vildi ekki stofna sér í þá hættu sem það hafði i
för með sér að hjálpa enskum flugmanni.
Það sem eftir var styrjaldarinnar var Francis í þýzkum
fangabúðum, og í tuttugu ár vax'ðveitti hann ævintýri þess-
arar nætur sem leyndarmál.
En 1965 fékk hann sér frí frá starfi sínu, en hann Viiin-
ur sem vei’kstjóri í vérksmiðju, og skundaði til Hollands.
Hann hafði upp á staðnum þar sem hann hafði kraflað sig
í land. Allt virtist með sarna svip og fyrir tuttugu árum.
Hann óð út í sjóinn, og hann óð dýpra og dýpra. Hér var
ekkert sem hélt honum uppi. Og þó að hann færi út á bátn-
um varð hann einskis vísari er skýrt gæti undrið, engin
rif, ekkert grunn.
— Ég bað þess að það ger'ðist kraftaverk, segir Francis,
og það varð. Er til nokkur önnur skýring á því að ganga
á sjónum?
FÁLKiNN 25