Fálkinn - 30.05.1966, Page 47

og það er mitt síðasta orð,“ anz-
aði smahnn.
Nú var kóngmum nóg boðið.
„Takið hann og kastið honum í
bjarnargryfjuna,“ skipaði hann.
Smahnn var nú dregmn út úr
höllmni. Kóngsdóttinn varð mjög
hrygg, því hún vissi, að úr bjarn-
argryfjunni hafði engmn komizt
hfandi.
Morgunmn eftir fór svo kóng-
unnn að bjarnargryfjunni og átti
ekki von á að sjá þrálynda smal-
ann lifandi. En hann varð heldur
en ekki hissa, því þarna sat smal-
mn á tunnubotni og björninn hjá
honum. Smalinn var alveg ómeidd-
ur. Bangsi hafði ekki klórað hann,
hvað þá meira. Kóngurinn skipaði
honum nú að koma upp úr gryfj-
unni.
„Þú hefur nú fengið að kenna
á reiði minni. Ef þú segir nú: Megi
kónginum farnast vel, þá máttu
fara aftur heim til þín.
„Sama er mér,“ sagði smalinn,
„gefir þú mér ekki dóttur þína,
þá segi ég það ekki.“
„Þú verður að viðurkenna
pabbi,“ sagði kóngsdóttinn, „að
þetta er sannarlega hugrakkur
smali.“
„Hugrakkur,“ öskraði kóngur-
inn. „Kastið honum til úlfanna.“
Augu kóngsdóttunnnar fylltust
af tárum. Björninn hafði verið
einn, en hvernig gæti nokkur mað-
ur sloppið lifandi frá heilli úlfa-
hjörð?
Varðmennirnir leiddu nú smal-
ann á brott og hrintu honum í
úlfagryfjuna. Daginn eftir fór svo
öll hirðin til gryfjunnar, til að
kanna afdrif smalans. Hann stóð
þá í úlfagryfjunni sprell-lifandi og
lék á hljóðpípuna sína, en úlfarn-
ír dönsuðu í takt við hljóðfalhð
allt í knngum hann. Þegar smalrnn
sá kónginn, hætti hann að leika
og hneigði sig fyrir honum.
„Ætlarðu nú að segja það,“
mælti kóngunnn þreytulega.
„Ég segi það því aðeins að ég
fái kóngsdótturina,“ kallaði smal-
inn, „sjáðu úlfarnir hafa ekki gert
mér neitt.“
„Þetta getur ekki gengið
svona,“ öskraði kóngunnn. „Kast-
ið honum í hnífabrunninn.“
Hermenmrmr fóru nú meðsmal-
ann að hnífabrunninum. Það var
hræðilegt að líta ofan í brunninn,
því út úr stóðu alls staðar hár-
beittir hnífar í þéttum röðum.
„Þeir, sem hér er kastað nið-
ur, koma víst áreiðanlega ekki lif-
andi aftur,“ mælti smalinn lágt.
„Viljið þið líta undan litla stund,
meðan ég bið mína síðustu bæn,“
sagði hann við varðmennina.
Um leið og þeir sneru sér við,
tók smalinn hljóðlega af sér húf-
una sína, smalakápu og malinn
smn og fleygði því ofan í brunn-
mn. Þegar varðmenmrnir sneru
sér við, sáu þeir fatnað smalans
hanga í hnífsoddunum og héldu
þá, að smalinn hefði sjálfur stokk-
ið í brunninn og væri sokkinn til
botns. Þeir fóru því til kóngsins
til að segja honum dauða smal-
ans. „Ha,“ sagði kóngurinn, „ég
hef aldrei vitað af neinum, sem
Framh. á bls. 50.