Fálkinn - 30.05.1966, Blaðsíða 46

■ ■
,,Jæja,“ sagði kóngurinn, „ætl-
arðu nú að segja: Megi kónginum
farnast vel.“
,,Sjálfsagt,“ svaraði smalinn.
„Megi smalanum farnast vel.“
„Kónginum, ekki smalanum,“
öskraði kóngunnn.
„Eg segi smalanum," svaraði
hinn og brosti.
Kóngurinn varð æfur af reiði.
„Ef þú segir ekki það rétta, skaltu
hafa verra af. Það er mitt síðasta
„Ég segi það ekki
gefir mér dóttur þína
heimskur smalastrákur/1 bætti
hann við fljótmæltur.
„Það er engin afsökun,“ sagði
kóngurinn. „Komið með hann til
mín nú þegar.“ Ráðgjafinn hlýddi
strax og kom með smalann til hall-
arinnar. Kóngurinn var myrkur á
svip, þegar smalinn var leiddur
fyrir hirðina, en smalinn var alveg
óhræddur við kónginn, því að
hann hafði ekki augun af kóngs-
dótturinni, en hún var einmitt að
hugleiða, hvað smalinn væri mynd-
arlegur piltur.
tmu sinm tyrir langa longu var
grimmur og voldugur konungur í
fjarlægu landi. Þjónustufólkinu
stóð svo mikill stuggur af honum,
því hann var fljótur til reiði, að
það hljóp upp til handa og fóta
við hverja hans minnstu skipun.
Þjónarnir reyndu því að halda sig
í sem mestri fjarlægð til að verða
síður fyrir reiði hans.
Dag nokkurn lét kóngur senda
eftir helzta ráðgjafa sínum.
„£g hefi búið til ný lög,“ sagði
hann. „Héðan í frá skulu allir í
kóngsríkinu segja: Megi kóngin-
um farnast vel, í hvert skipti, sem
ég hnerra.“ Ráðgjafmn flýtti sér
að segja ölium frá þessum nýju
og skrítnu lögum.
Nokkrum dögum síðar kallaði
kóngurinn hann aftur fyrir sig.
„Hlýða nú allir lögunum og óska
mér velfarnaðar í hvert skipti,
sem ég hnerra.“ Ráðgjafinn varð
vandræðalegur á svipinn. ,,Já,
h"-*-** ^óngur, allir að undantekn-
um einum, — en það er bara
nema