Fálkinn - 30.05.1966, Blaðsíða 41

ALMENNAR
TRYGGINGARg
PÓSTHÚSSTRÆTI 9
SÍMI 17700
EINN GÓÐAN VEÐURÐAG
KOMST HANN AÐ
RAUN UM, AÐ HANN
ELSKAÐI HANA.
Hann var oftsinnis vitni að
köstum þeim sem hún fékk.
Það var eins og hún gæti ekki
náð andanum, og hún fékk
margar slíkar andþrengslahvið-
ur með stuttu millibili. Hann
sá hvernig hún þjáðist af
margs konar óþægindum: stöð-
ugum kláða eða ertingu í húð-
inni; gigtarverkjum um allan
líkamann; langvarandi svefn-
leysi og hitaköstum þess á
millL
Honum fannst það orðið sjálf-
sagt, að hann væri samvistum
við Seiju, leit á það sem mann-
lega skyldu sína. Hann fylgdist
með því að hún tæki meðulin,
sem læknarnir fyrirskipuðu.
Og hann fylgdi henni reglu-
lega til sjúkrahússins, þar sem
hún fékk geislameðferð. Að
öðru leyti var ekkert á milli
þeirra.
Honum féll æ betur við hana
eftir því sem hann kynntist
henni betur. Þolgæði hennar
í hinum erfiða sjúkdómi vakji
aðdáun hans. Hann heyrði
hana aldrei mæla æðruorð.
Hann horfði á hana búa til te
og naut þess að horfa á róleg-
ar hreyfingar hennar. Honum
geðjaðist að rödd hennar, aug-
um hennar, löngum fótleggjum
hennar.
Og dag nokkurn rann það
upp fyrir honum, að hann elsk-
aði hana.
Hann las íbúðaauglýsingar í
blöðunum, fór og skoðaði ibúð-
ir og tók á leigu snotra tveggja
herbergja íbúð. Síðan fór hann
til hennar. Hún lá í rúminu
með hita. Hann sagði: — Ég er
búinn að taka á leigu tveggja
herbergja íbúð með baði á
mjög skemmtilegum stað.
— Jæja, einmitt það.
— Já, íbúðin mín er ekki
nógu stór.
— Stór fyrir hvað?
— Æ já, það er satt, ég
gleymdi að segja þér það. Ég
ætla að giftast þér.
— Þú ert brjálaðuf.
— Viltu það? spurði hann.
— Ég er ekkert ómyndarlegur
maður, á sínum tíma var ég
meðal annars drengjameistari
í kringlukasti, og ég kann þrjá
jólasálma utanbókar.
— Farðu, sagði hún.
— Fyrst verðum við að
ákveða brúðkaupsdaginn.
Hún dró sængina upp fyrir
höfuð. Hann stóð og beið eftir
svari hennar. Hún hreyfði sig
ekki, og hann var að hugsa
um að fara, þegar hann heyrði
rödd hennar undan sænginni.
— Ég á orðið þó nokkuð af
handklæðum og dúkum og þess
háttar. En, sagði hún, — ég
á engin húsgögn.
— Þú vilt það þá?
— Já. En þú verður að lofa
mér því að þú elskir mig.
Hann lofaði alls engu.
Gunnar Mattsson, rithöfund-
urinn ungi, hafði verið að leita
sér að lífsförunaut, hraustri
myndarlegri stúlku sem væri
hrifin af ævintýrum, gufusánu
og gömlum hlutum, einkum þó
og sér í lagi Gunnari Mattssyni.
Stúlku, sem gæti átt með hon-
um hóp af hraustum börnum
og búið með honum á drauma-
eyjunni hans. Og hvað gerði
hann? Hann kvæntist fársjúkri
manneskju, sem samkvæmt
heilbrigðisskýrslum var dauða-
dæmd.
„ÞÚ VEIZT ÓSKÖP VEL,
AÐ HÚN ER
AÐ DAUÐA KOMIN.“
Þegar Pirjo heyrði um þessi
giftingaráform, kom hún til
hans. Hún var alltaf að elta
ólar við hann. — Ertu genginn
af vitinu? sagði hún. — Þú
veizt ósköp vel, að hún er að
dauða komin.
— Hvað kemur það þér við?
— Og ef hún verður ófrísk,
fær hún ekki að ganga með
barnið.
— Hvers vegna?
— Af því að þá verður að
hætta að geisla hana. Ég segi
það alveg satt, Gunnar, ég held
að þú hljótir að vera genginn
af vitinu.
Hann rak Pirjo út. Og hann
hugsaði með sér, að það skyldi
aldrei koma fyrir að Seija
yrði barnshafandi. Hugmyndin
um hrausta unga konu, sem
æli honum hóp af börnum,
hvarflaði ekki lengur að hon-
um. Hans hlutverk var, að því
er honum fannst, að reyna með
öllu móti að lengja líf Seiju,
þó það væri ekki nema um fá-
eina mánuði. Hann sá um að
hún færi alltaf reglulega f
geislun og tæki töflurnar sín-
ar á þeim tímum sem lækn-
arnir höfðu fyrirskipað. Hann
þekkti sjúkrasögu hennar út í
æsar, vissi að sjúkdómurinn
var kominn á það stig, að hann
hafði ráðizt á lungun. Útlitið
virtist vonlaust. En hann hugs-
aði sem svo, að létt lund, lífs-
gleði og ást gæti gert sitt til
að treina lífslogann nokkru
lengur, og hann gaf henni eins
mikið og honum var unnt af
öllu þessu.
„ÉG ÞRAUKA ÞAR TIL
BARNIÐ ER FÆTT.“
Dag nokkurn sagði hún: — í
dag fer ég ekki í geislun.
— Hvers vegna ekki?
— Ég á von á barni.
Hann varð skelfingu lostinn.
— Þú veizt, að það er ekki
hægt að sleppa geislameðferð-
inni.
— Mér er alveg sama. Það
er barnið sem skiptir máli, og
það á að fæðast hraust og heil-
brigt.
— En þú fæðir það bara alls
ekki í heiminn, ef ...
Hún sagði að hún mundi
fæða barnið, honum væri
óhætt að reiða sig á það.
Þegar hún sagði þetta, trúði
hann henni, svo ljómandi var
hún af öryggi og sigurvissu.
En þegar frá leið fór hann að
hugsa um lungnamyndirnar og
hvaða áhrif það hefði, að hætta
geislameðferðinni, og hann fór
til læknisins þeirra, án þess að
hún vissi.
Á leiðinni taldi harin kjark
í sjálfan sig með því að hugsa
um óbifanlega fullvissu Seiju,
en trúin fölnaði skjótt fyrir
staðreyndum læknisfræðinnar.
Barn? Kom ekki til mála.
Mælt með aðgerð sem fyrst,
og slíkt mátti ekki koma fyrir
aftur. Þess vegna yrði að gera
hana ófrjóa.
Og þó ekki væri annað, hvað
var hún komin langt á leið? Á
þriðja mánuð? Sem sagt meira
en sex mánuðir eftir. Læknir-
inn horfði á Gunnar. Var hann
að hugsa um heilbrigðisskýrsl-
umar, sem bentu til þess, að
það væru ekki einu sinni sex
mánuðir, sem Seija ætti eftir
ólifaða?
Gunnar fór heim, ákveðinn
í að fá hana tii að samþykkja
tiliögur læknisins, sem voru
augljóslega það skynsamlegasta
sem hægt var að gera.
Hann fékk hana ekki til eins
eða neins. Hún lét hann tala
brosti, hristi höfuðið. Henni
varð ekki haggað. Og hún neit-
aði að fara á sjúkrahús.
Óþægindi meðgöngutímans
bættust nú við vanlíðan henn-
ar af sjúkdómnum. En Seija
lét sem ekkert væri. Þegar
köstin nálguðust, fór hún inn í
baðherbergið og lokaði að sér.
Og þegar þau voru liðin hjá,
kom hún brosandi fram. Hún
SUPER

Til hreingerninga
og í
upphvottinn
Heitdsölubirgðir
Krístfán Ó. Skagfjörð
Stmi 24120
FÁLKINN 41