Fálkinn - 30.05.1966, Blaðsíða 34

brúsann með sér og var hvað
eftir annað kominn á fremsta
hlunn með að skilja hann eftir
og sækja hann síðar, en ein-
hvern pata hafði hann af því,
að vatn myndi verða honum
nauðsynlegra nú en matur, og
hann þorði ekki að eiga á hættu
að missa hann.
Hann hélt áfram að klifra þar
til hann að lokum gat ekki meir
og lá kyrr, hjáiparvana aí
þreytu. Flugurnar skriðu um
andlit hans, án þess að hann
gæti rekið þær burt. Eftir nokkra
hríð ollu þær honum svo mikl-
um óþægindum að hann opnaði
augun til þess að geta séð, hvar
hann var staddur. Nokkra metra
frá honum uxu fáeinir þyrni-
runnar með tamarisk í miðjunni.
Með ofurmannlegri áreynslu dró
hann vatnsbrúsann inn í skugg-
ann og skreið inn undir runn-
ana með úlpuna ...
Það var dimmt þegar hann
vaknaði. Hann verkjaði i höfuð-
ið, og enda þótt nóttin væri hlý,
hríðskalf hann. Honum var ijóst,
að hann yrði nú að berjast við
mýrarköldukast, sem enn yrði
tii þess að veikja mótstöðuafl
hans gegn hugsanlegri sýkingu
í höfuðsárinu. Ef til vill mundi
hann deyja, en viðurkenning
þeirrar staðreyndar olli honum
engum áhyggjum. Hann myndi
berjast fyrir lífi sínu eins lengi
og hann gæti. Ef hann yrði undir
í viðureigninni þá skipti það
ekki svo miklu máli; hann hefði
gert sitt bezta.
Hann lá þarna milli þyrni-
runnanna í fjóra sólarhringa.
mestallan tímann lá hann í móki
og varð aðeins óljóst var skipta
dags og nætur, en einskis annars.
öðru hverju grunaði hann, að
hann talaði í óráði við fólk, sem
var hvergi nærri. Þess á milli
kvaldist hann af hryllilegri mar-
tröð, þar sem hann hrapaði niður
í skógarþykknið ...
Þriðja daginn vaknaði hann af
djúpum svefni og fann að kval-
irnar í höfðinu höfðu rénað nokk-
uð, að hann gat hugsað skýrt
og að hann var svangur. Hann
borðaði dálítið úr öðrum nestis-
pakkanum og hugaði að vatns-
birgðunum. Brúsinn var nærri
tómur en myndi duga þann dag.
1 fyrsta skipti síðan hann skreið
þarna upp, stóð hann á fætur.
Hann var óhugnanlega máttfar-
inn, en hann þvingaði sig til að
ganga fram á brúnina og líta
niður á veginn.
Hinir tveir nothæfu flutninga-
bílar voru horfnir og sá skemmdi
var brenndur til ösku. Hann
hvarf aftur til fylgsnis síns og
lagðist til svefns.
Morguninn eftir höfðu honum
aukizt kraftar, og hann var fær
um að hefja leit að vatni. Hann
forðaðist veginn, og eftir kíló-
metra göngu niður fjallshiíðina
fann hann læk, þar sem hann
fyllti brúsann og þvoði sér.
Til þess að komast að lækn-
um hafði hann gengið yfir vín-
ekrur sem lágu í hjöllum, og á
uppleiðinni hafði hann nærri
gengið fram á mann og konu,
sem voru þar að vinna. Hann
kom samt auga á þau í jima,
gekk aftur að læknum og áfram
kringum vinekruna. Á þeirri leið
fór hann nærri veginum og fann
nýteknu grafirnar sjö með stál-
hjálm og steinvörðu á hverri.
Staur hafði verið rekinn niður í
jörðina með nöfnum og númer-
um hinna látnu og áskorun um
að láta grafirnar í friði. Þetta
var undirskrifað af Leubner liðs-
foringja.
Blaðið var þegar orðið nokkuð
þvælt og hafði sennilega verið
þarna meira en tvo daga. Það
var sárgrætilegt að hugsa til
þess, að vinir hans hefðu verið
honum svo nálægir á meðan
hann lá uppi i hlíðinni og barð-
ist við hitasóttina. 1 fyrsta skipti
síðan sprengingin varð, fann
hann örvæntinguna lykjast um
sig.
Reiðilega stökkti hann þessum
döpru hugsunum á flótta. Yfir
hverju þurfti hann að æðrast?
Var það svo sorglegt, að hann
gæti ekki náð til 94. herdeildar,
sem var á heimleið til das Vater-
land með rófuna milli fótanna?
Hann leit aftur niður á grafirn-
ar. Hann hafði hvorki hjálm né
einkennishúfu og gat ekki heils-
að að hermannasið. Hann rétti
úr sér og skellti saman hælun-
um. Svo tók hann brúsann og
lagði af stað upp í fylgsni sitt.
Þegar hann hafði borðað af-
ganginn úr fyrri nestisbögglin-
um, lagðist hann fyrir og tók að
íhuga málið.
Ferðin eftir vatninu hafði fært
honum heim sanninn um það,
að hann væri enn veikburða.
Enn yrði að liða sólarhringur
áður en hann gæti lagt af stað.
Hann hafði matvæli þangað til,
en síðan yrði hann að útvega
sér meira.
Og hvað svo?
Þýzki herinn hafði að líkind-
um yfirgefið Vodena fyrir tveim
dögum eða meira. Það var til
einskis að reyna að ná þeim nú,
þar sem þeir höfðu mörg hundr-
uð kílómetra forskot og hann
var umkringdur á óvinasvæði.
Ef hann yrði tekinn til íanga
eða gæfi sig fram, átti hann
dauðann vísan og það eina, sem
hann virtist geta gert var að
vera kyrr á sama stað og ná
sér í matföng af ökrunum...
Hann var tiltölulega bjargarlaus.
Hann hafði engin borgaraleg föt,
enga peninga, engin skilriki og
hann þjáðist enn af afleiðingum
sprengingarinnar og mýrarköld-
unnar. Hann yrði að fá tima til
að ná sér að fullu og umfram
allt yrði hann að fá einhvern
til að hjálpa sér að komast yfir
persónuskilriki. Fötum og pen-
ingum gæti hann stolið, en að
stela skilríkjum, prentuðum á
máli, sem hann ekki skildi, væri
óðs manns æði.
Framh. á bls. 45.
FERÐAST MEÐ skipum, hraðlestum, bifreiðum
og flugvélum.
DVALIÐ á góðum hótelum og í tveggja manna
svefnklefum á fyrsta farrými í hraðlestinni.
STANZAÐ VIÐ KÖNIGSSEE, eitt fegursta vatn
Alpafjallanna, VlN, borg tónlistarinnar, FEN-
EYJAR, hina sérstæðu suðrænu borg með vatna-
leiðum sínum, og KAUPMANNAHÖFN sem ætíð
heillar Islendinga.
FERÐAÁÆTLUN hggur frammi.
LðlMD & LEIÐIR
Aðalstræti 8, símar 20800 — 20760.
FALKINN