Fálkinn - 06.06.1966, Blaðsíða 16

r'íGISMÆR teygir mak-
indalega úr sér í marm-
arabaðkeri. Hún hvíiir höf-
uðið á barminum og dökkt,
slegið hár hennar íellur' út
fyrir brún kersins. Andlitið
er fullkomið að fegurð. Einn-
ig er sýnileg hönd og fót-
leggur. Samræmið i lögun
þeirra er gyðju líkt. Hægt,
mjög hægt, strýkst höndin
eftir fótleggnum endilöng-
um, — hverfur, — kemur
aftur í Ijós.
— Merci, Mademoiselle.
Mjúk karimannsröddin
hljómar rétt við eyra mitt.
Það slokknar á ijóskastaran-
um, tjaidið feliur og salur-
■inn baðast í ljósum. Æfing-
unni er lokið.
— Eruð þér ánægður,
Monsieur Bernadin? spyr ég
manninn með mjúku rödd-
ina.
Hann hristir höfuðið. —
Þetta er enn of gróft, of
klúrt. Ekki nógu dveljandi,
hlédrægt. Við sjáum til á
morgun. List tekur tíma.
List tekur tíma. Mínir
eiskanlegu, hvar er ég þá
staddur? í leikhúsinu, á
ballettsýningu — eða á
frægasta „Strip Tease“
skemmtistað heims, „Crazy
Horse Saloon“ í París.
Sviðið er nú aftur orðið
býsna lífiegt. Tæp tyift
ungra stúlkna í bikini —
nýliðar, umsækjendur um
vinnu. Bernadin gengur
með röðinni og horfir á þær,
rannsakandi, hverja af ann-
arri. Við og við dokar hann
og beinir athyglinni að ein-
stökum atriðum: fótleggjum,
hálsi, lætur fjarlægja eitt
stykki brjósfahaidara. Ég
hef sjaldan á minni ævi séð
fallegri stúlkur, en Berna-
din kiórar sér í kollinum
með óánægjusvip. Hann
finnur ekki þarna það sem
hann er að leita að.
Stúlkurnar hverfa, við er-
■
um einir. Einir í þessum
litla sal, sem innréttaður er
eins og krá í villta vestr-
inu og rúmar 50—60 áhorf-
endur. En hingað koma
þrisvar til fjórum sinnum
fleiri hvert kvöld. Þetta
er einhver þægindalausasti
skemmtistaður í París, —
en troðfyllsti. Því að Berna-
din hefur tekizt það, sem
enginn annar hefur verið
fær um: að skemmta fólki
með nektarsýningum, án
þess að það þurfi að fara
hjá sér. Og töfraformúlan
hans er fyrst og fremst
kímni, hann gerir sýning-
una að eins konar grínatriði.
— Monsieur Bernadin,
hvað heita stúlkurnar hjá
yður og hvaðan koma þær?
— Dansmeyjarnar mínar
heita .. .
— Andartak, ég á ekki
við dansmeyjarnar, heldur
stúlkurnar, sem taka þátt í
nektarsýningum yðar.
— Einmitt, dansmeyjarn-
ar mínar. Þær heita Sylvana
de Bologna, ítölsk stúlka,
Bertha von Paraboum frá
Týról, Natasha von Tour-
manov, frá Austur Prúss-
landi, að nokkru af pólskum
ættum, Bettina Uranium frá
Englandi, Franca German-
icus, þýzk-frönsk.
— Þér hafið þá enga al-
franska?
— Jú, reyndar, hún heitir
Veronica Baum. Það var
hún, sem þér sáuð í bað-
kerinu á sviðinu.
— Og hvernig hagið þér
valinu á — dansmeyjunum
yðar? Veljið þér þær hérna
eftir að þær hafa reynt sig
á sviðinu?
—Aidrei. Líf mitt er eilíf
ferðalög. Hamborg, London,
Las Vegas, New Orleans,
New York, Aigier, Madrid.
Ég leita og leita.
— Þér farið í söngleika-
húsin?
— Söngleikahúsin, nætur-
klúbbana, dansstaðina. Lítið
á þessa mynd af lítilli kín-
verskri stúiku. Ég hef að
baki ársdvöl í Ameríku og
mikia og nákvæma leit, og
hér er árangurinn.
— Hvers vegna er þetta
svona erfið leit og árangurs-
lítil?
— Af því að mér verður
Monsieur Bernadin á
œfingu: Eintómir álfa-
kroppar.
6
FALKINN
ekki svo auðveldiega gert
til hæfis. Þér sáuð tylftina
uppi á sviðinu áðan. Ungar
stúdínur, — snotur barna-
hópur. Engin sviðsreynsla.
Það sem ég vil, eru listakon-
ur, leikkonur, dansmeyjar,
sem hafa tiifinningu fyrir
því hvernig þær „koma út“
á sviðinu.
Þær eru ekki veiðibráð
handa karlmönnum.
— Hve mikið kaup borg-
ið þér dansmeyjum yðar?
— Frá 800 upp í 1600 kr.
á kvöidi. Meira en nokkurs
staðar annars staðar. Það
tryggir að -þær þurfa ekki
að óttast það að verða þræl-
ar fátæktar eða karlmanna.
Frjáisræði. Eigin íbúð, eigin
bifreið. Og frægð.
— Fyrir stripl?
— Beztu meðmælin, sem
stúlka getur haft eru: ég
kem frá Crazy Horse. Ég
fékk þjálfun mína hjá
Bernadin. Sú sem af þessu
státar, þarf ekki að lifa á
bónbjörgum.
— Nei, en hún er brenni-
merkt og losnar ekki við
þann stimpil allt sitt lif.
—- Hvernig þá brenni-
merkt? Ég tek engar stúdín-
ur í mína þjónustu, eða dæt-
ur betri borgara, sem hafa
hlaupizt að heiman. Allt
listakonur áður en til mín er
komið. Þær kunna það sem
til þarf, kunna að vinna.
— En tilgangurinn er að
þær séu lokkandi bráð fyrir
karlmennina í salnum?
— Fráleit hugmynd. Þær
fara beint heim til sín á *
morgnana. Aldrei heim með
karlmanni. Þær sinna hús-
verkum á heimilum sínum
og stunda nám til undirbún- *
ings undir annað starf,
seinna meir. En þær þurfa
ekki að grípa til þess. Næst-
um aldrei.
— Því þá ekki?
— Þær giftast ailar. Eða
gerast kvikmyndaieikkonur.
í rennusteininn fer engin,
a. m. k. ekki vegna starfs
síns hér hjá mér.
— Og hve langur er starfs-
tími þeirra í þessari grein?
— Framundir 30 ára ald-
ur í hæsta lagi. Flestar eru
samt komnar í hjónabandið,
áður en þær eru orðnar 25
ára. Og þá verð ég að leggja
af stað aftur til fanga, út um
víða veröld.
— Og þessi víða veröld