Fálkinn - 06.06.1966, Blaðsíða 44

ALLT A
SAMA STAÐ
Helztu nýjungar
TUXEDO PARK
JEEP
Nýr „lúxus" jeppi frá
hinum heimsþekktu
Kaiser-Jeep bifreiða-
verksmiijum
ryrsta sendiitg seldist
upp strax
Onnur væntanleg
Pantið tímanlega
1. NÆLONBLÆJUR EÐA MEYERHÚS.
2. KRÓMAÐIR STUÐARAR, LAMIR
HÚDDKRÆKJUR OG HJÓLKOPPAR.
3. GÍRSKIPTING í STÝRI.
4. EIN SKIPTISTÖNG FYRIR FRAM-
HJÓLADRIF.
5. SÉRSTAKLEGA VÖNDUÐ SÆTI.
(SVAMPUR).
6. NÝJAR FJAÐRIR. MÝKRI AKSTUR.
7. „ALTERNATOR“ (RAFALL)
8. ÖFLUGRI HEMLAR.
Landskúnn varahlutaþjónusta er yðar
trygging.
Leitið upplýsinga um veið og skilmála.
EGILL VILHJALIHSSOIM HF.
LAUGAVEG 118, SÍMI 22240
• Undarlegir hlutir
Framh. af bls. 42.
gufukötlunum, en þeir voru
fastir undir sundurtættum far-
þegavögnunum.
Dr. Bedford var ekki rótt.
Kona hans og vinir hans
reyndu að koma honum í skiln-
ing um að hann hefði ekkert
getað gert til að afstýra slys-
inu, hann bæri enga ábyrgð á
því.
En dr. Bedford varð ekki
haggað. Hann fór að kanna
hvaða maður hefði setið í sæti
hans. Hjá járnbrautarfélaginu
fékk hann að vita að margir
miðar hefðu verið fyrirfram
pantaðir, m. a. gluggasætið í
hinum vagninum. Síðan tókst
honum að hafa það upp úr
járnbrautarskrifstofunni hvaða
maður hefði setið í sætinu sem
hann hafði afsagt um morgun-
inn. Það var ungur arkitekt,
Ronald M. Goldsboroug að
nafni. Hann lét eftir sig konu
og tvö börn.
Og nú tók dr. Bedford til
sinna ráða. Konu hans og vin-
um þýddi ekki að vera með
neinar mótbárur. Hann seldi
bílinn sinn og losaði aðrar eign-
ir sínar og sendi svo ekkju
arkitektsins peningana.
„Maðurinn yðar lét lífið fyrir
mig. Hvað sem ég geri verður
það aldrei nóg.“
Frásögnin af þessum atburð-
um varð ekki kunn fyrr en eftir
dauða dr. Bedfords, en hann
andaðist tíu árum seinna, 1961,
sextugur að aldri. Hún var í
bréfi sem fannst í bankahólfi
hans.
• Sendibréf
Framh. af bls. 31.
við kaupstaðina.. Þá var það,
að skyggnasti listamaður lands-
ins, Jóhannes Kjarval, fékk
ekki orða bundizt:
„Það mun þykja ókarimann-
legt að líta við lambablómi,
þegar um stóriðnað er að tefla.
En þó skal nú beina eftirtekt
íslenzkra nýyrkjumanna að
þessu.“ •
Hann horfði á náttúruna öðr-
um augum en bóndinn, sem
mat mest af öllu að stækka
túnið.
Það hafði borizt út fyrir
landsteinana, að landbúnaður
á íslandi væri með blóma, og
þess vegna kom Sjúrður Paturs-
son frá Kirkjubæ í Færeyjum
hingað þeirra erinda að læra
fjárrækt norður í Þingeyjar-
sýslu. Þangað var líka kom-
andi á þeim árum — hrútarn-
ir orðnir svo þungir á sér af
holdum, að það varð að grafa
ær niður, ef þeir áttu að geta
lyft sér í þá stöðu, sem nátt-
úran heimtaði til viðhalds
hinum góða þingeyska fjár-
stofni. Mikið hlýtur Sjúrður að
hafa orðið forviða, þegar kom
frám um jól og han'n sá þéssar
aðfarir. Þetta varð honum líka
lærdómsrík ferð, því að hann
varð seinna seyðaráðgevari I
Færeyjum, og veit ég ekki bet-
ur en hann sé það enn.
Já — Þingeyjarsýslan á þeim
árum — það varð ekki ofsög-
um sagt af henni. Þá var Guð-
mundur Friðjónsson enn á
bezta aldri og orti betur en
páfinn, þegar vorið fór sunnan
með allan sinn unað:
Bjarmaland vorsins blikar
mér við sjónum,
bláfjallaland með öllum
hlíðum grónum,
sæblámaland með svalhöfgum
döggvum,
sólgeislaland með
af tanb j armaröggvum.
Þannig birtist vorgleðin þing-
eyska í fögru ljóði. En þegar
dagarnir styttast og haustið
fer að aukast oft áhyggjur. Svo
var líka árið 1926. Með skugg-
um haustsins tók að brydda á
viðsjárverðum fyrirbærum, og
loks var það, að heiðurskona
ein í höfuðborginni, sem nefndi
sig Sis, fékk ekki orða bund-
izt yfir því, sem hún hafði
orðið vitni að. Hún hóf upp
sína viðvörunarraust og birti
svolátandi áminningu í einu
bæjarblaðinu — mig minnir
Morgunblaðinu:
„Vangadansinn er ógeðsleg-
astur af öllu ... Mér blöskrar
að sjá fólk með rauðan kjamm-
ann eftir mjakið i dansinum.
Slíkt getur líka verið hættulegt.
Margir ungir menn eru með
sjúkdóm í hárinu. Vil ég mæl-
ast til þess við danskennarana,
að þeir afnemi vangadans. Þarf
ég þess þó ekki míh vegna,
því ég dansa aldrei við þá,
sem bjóða vangann".
Með þessari ádrepu dyggða-
konunnar, sem vonandi hefur
varðveitt svo vel heilsu sína,
að henni endist lífið enn, Ijúk-
um við þessum frásögnum af
árinu 1926.
• Arfur án erfiitgja
Framh. af bls. 34.
meira um allt þetta mál, lið-
þjálfi," bætti hann við.
„Já, það vil ég gjarnan."
George gerði grein fyrir fram-
gangi erfðamálsiris frá byrjun.
Um stund hlustaði liðþjálfinn
kurteislega og tók aðeins fram
í einstöku sinnum til þess að fá
skýringu á einhverju orði, sem
hann ekki skildi. Þegar ungfrú
Kolin þýddi það yfir á þýzku
þakkaði hann fyrir í hvert skipti
með höfuðhneigingu. Hann virt-
ist nærri skeytingarlaus, eins og
hann væri að hlusta á eitthvað,
sem eiginlega kæmi honum ekk-
ert við. Það var fyrst þegar
George kom að atburðunum, sem
hinn upprunalegi Schirmer lið-
þjálfi hafði orðið fyrir við Eylau,
sem breyting varð á. viðhorfi
hans. Allt í éinu hailaði hann
Framh. á bls. 46.
FALKINN