Fálkinn - 06.06.1966, Blaðsíða 33

„Bölvaðir óþokkarnir! En ég
er tiineyddur að vera kyrr, ástin
mín.“
„Þú verður að gefa þig fram.
Þú verður striðsfangi...“
„Þú ieggur þó ekki trúnað á
það? Þeir skera mig á háls.“
„Nei, hér eru margir þýzkir
hermenn. Liðhlaupar. Þeim er
ekkert gert ef þeir segjast vera
hlynntir ELAS.“
„Ef þeir segjast vera kommún-
istar, áttu við?“
„Hvað þýðir það?“
„Ætiarðu að líkja mér við
þessi liðhlaupasvin?"
„Auðvitað ekki, hjartað mitt..
Ég á þá ósk eina að bjarga þér.“
„Gott — ég þarf mat. Og því
nœst rúm. Ég get sofið í her-
bergi Nikis í nótt. Ég er til eins-
kis nýtur annars en að sofa.“
„En þú getur ekki verið hér,
Franz. Þú getur það ekki!“ Hún
var farin að gráta. Hann greip
um handleggi hennar.
„Nú, engan harmagrát, eiskan
mín, og ekkert bull! Skilurðu
mig? Það er ég, sem tek ákvarð-
anirnar. Þegar ég hef borðað og
hvilt mig, getum við rætt um
hlutina. Sýndu mér nú, hvað þú
átt að borða!" Hann hafði kreist
handlegg hennar svo fingur hans
grófust djúpt inn í vöðvana, og
þegar hún hætti að gráta vissi
hann, að hann hafði gert hana
smeyka jafnframt því, sem hún
hafði íundið til. Það var eins
og það átti að vera. Um frekari
r óhlýðni yrði ekki að ræða að
sinni.
þess konar lýð í landinu núna.
Og síðan yrði' hann að ákveða
hvert halda skyldi. Það yrði
varla neitt áhlaupaverk. Þau
lönd voru ekki mörg eftir, sem
myndu bjóða Þjóðverja velkom-
inn og rétta honum hjálparhönd.
Spánn kannski... eða Tyrk-
land...
En höfuð hans seig niður á
bringu og augun vildu ekki hald-
ast opin. Hann hristi sig og gekk
inn í svefnherbergið. Við rúmið
sneri hann sér við og leit á Kyru.
Hún brosti sefandi. Hann hneig
niður í rúmið og sofnaði sam-
stundis.
Það var enn dimmt og hann
gat ekki hafa sofið lengur en
fáeina tíma, þegar hann vakn-
aði við að handleggur hans var
hristur óþyrmilega og hann fékk
högg í síðuna.
Hann þaut upp.
Tveir menn með byssu á lofti
stóðu og horfðu á hann. Þeir
voru með byssubelti og ská-
reim eins og hinir glaðbeittu
andartes, sem hann hafði séð
á götunum. En þeir höfðu allir
verið vel við skál. Þessir tveir
voru mjög allsgáðir og einbeitn-
islegir...
„?tandið á fætur!“ sagði annar
þeirra hvellt á þýzku. Hann
hlýddi seinlega og reyndi um
leið að vinna bug á svefnþörf
sinni, sem var sterkari en nokk-
ur ótti. Hann vonaði aðeins að
þeir flýttu sér að drepa hann
svo hann gæti fengið að hvíla
sig.
„Nafn yðar?"
„Sehirmer."
Staða?“
’,’,Liðþjálfi. Hver eruð þér?“
„Það fáið þér að vita nógu
snemma. Hún segir, að þér hafið
verið fallhlífarhermaður og lið-
þjálfi í meðferð vopna. Er það
rétt?"
„Já."
„Hvar unnuð þér til járn-
krossins?" Nú var liðþjálfinn
nógu vel vaknaður til þess að
sjá nauðsyn þess að ljúga.
„1 Belgíu."
„Óskið þér að halda lííi?"
„Hver myndi ekki géra það?“
„Fasistarnir gera það ekki.
Þeir elska dauðann svo þá drep-
um við. Sannir lýðræðissinnar
vilja lifa. Þeir sanna þá ósk sina
með þvi að leggja stéttar-
bræðrum sinum lið á móti fas-
istunum og hinum kapitalistisku-
heimsvaldásinnuðu yfirgangs-
seggjum."
„Hverjir eru þeir yfirgangs-
seggir?"
„Afturhaldsmennirnir og hin-
ir ensk-amerisku yfirboðarar
þeirra."
„Ég þekki ekkert til stjórn-
mála."
„Vitanlega ekki. Þér hafið ekk-
ert tækiíæri haft til að læra um
þau. En það er nú ósköp einfalt.
Fasistarnir deyja, sannir lýðræð-
issinnar lifa. Þér hafi* að sjálf-
sögðu frjálst val, en tíminn er
naumur og margt þarf að gera,
svo þér fáið tuttugu sekúndur
til umhugsunar. Venjulega eru
það þó aðeins tíu sekúndur, en
þér eruð yfirmaður, þjálfaður
hermaður og reyndur kennari.
Auk þess eruð þér ekki liðhlaupi.
Þér eigið rétt á að hugsa yður
rækilega um, áður en þér takið
hinni miklu ábyrgð, sem yður er
boðin."
„Ef ég krefst réttar míns sem
stríðsfangi?"
„Þér eruð ekki fangi, Schir-
mer. Þér hafið ekki gefið yður
fram. Þér standið enn i orra-
hríðinni. í augnablikinu eruð
þér fjandmaður Grikklands
og —“ hann lyfti byssunni —
„við eigum mikils að hefna ...“
„Og ef ég tek boðinu?"
„Þá munuð þér innan tíðar fá
tækifæri til að sanna stjórn-
málaleg heilindi yðar, hollustu
yðar og þekkingu, Tuttugu sek-
úndurnar eru liðnar fyrir löngu.
Hverju svarið þér?“ Liðþjálfinn
yppti öxlum.
„Ég tek boðinu."
„Heilsið þá með hermanna-
kveðju!" sagði hinn hvasst. Brot
úr augnabliki fór. hægri hand-
leggur liðþjálfans að hreyfast,
og hann sá fingur skæruliðans
beygjast um gikkinn. Hann
kreppti vinstri hönd og lyfti
henni yfir höfuðið.
Skæruliðinn brosti biturlega.
„Prýðilegt. Þér komið með okk-
ur eftir andartak." Hann gekk
að dyrunum og opnaði þær. „En
það var annað, sem við þurfum
að huga að fyrst."
Hann gaf Kyru bendingu að
koma inn. Hún gekk með stirð-
legum skrefum inn í herbergið.
Andlit hennar var tárvott með
angistarsvip. Hún leit ekki á lið-
þjálfann.
„Þessi kona,“ sagði skærulið-
inn og brosti, „var svo vinsam-
leg að tilkynna okkur að þú vær-
ir hérna, félagi. Bróðir hennar
var fasistanjósnari. Tilgangur
hennar með því að svikja þig
var að sannfæra okkur um hve
há-lýðræðissinnuð hún væri.
Hvernig lízt þér á það, félagi
Schirmer?"
„Mér lízt þannig á, að hún sé
bölvuð fasistatik," sagði Schir-
mer liðþjálfi stuttur í spuna.
„Fyrirtak. Mér fannst ná-
kvæmlega það sama. Þú lærir
fljótt." Hann kinkaði koili til
hins.
Fylgdarmaður hans lyfti byss-
unni í einu vetfangi. Áður eh
Kyra gæti æpt, eða liðþjálfinn
svo mikið sem hugsað til þess
að andmæia, kváðu við þrjú skot.
Drunan reif smá kalkstykki nið-
ur úr loftinu. Liðþjálfinn fann
það lenda á öxlinni á sér um
leið og hann sá stúlkuna skelia
í vegginn við höggið frá hinum;
stóru byssukúlum. Með opinn
munninn hneig hún niður á gólf-
ið og lá þar kyrr.
Andartes mennirnir tveir
horfðu hvasst á hana andartak,
svo snerust þeir á hæli og fóru.
Liðþjá'ifinn fylgdi á eftir þeim.
Hann vissi, að þegar þreytan
og ringlunin hefðu yfirgefið
hann, myndi hann finna skelfing-
una yfir þvi, sem gerzt hafði.
Honum hafði þótt vænt um
Kyru...
Schirmer liðþjálfi gegntíi störf-
um í lýðveldisher Markos hers-
höfðingja í rúm þrjú ár, og þar
hitti hann Arthur. Arthur hafði
verið í brezkri liðssveit, sem ráð-
izt hafði á þýzka aðalbækistöð
í Norður-Afríku. Hann hafði
særzt og verið tekinn til fanga.
Þýzki liðsforinginn á staðnum
hafði látið hjá líða að skjóta
fangana úr árásarsveitinni ogí
kom Aithur fyrir I hópi annarra
brezkra fanga, sem sendir voru
til Þýzkalands gegnum Grikk-
land og Júgoslaviu. 1 Júgoslavíu
hafði Arthur flúið og barizt það
sem eftir var styrrjaldarinnar
með fylgismönnum Titos. Hann
hafði ekki gert sér það ómak að
snúa aftur til Englands í stríðs-
lok, heldur var hann i hópi
þeirra þjálfara, sem Tito fékk
Markos til umráða.
1 Arthur fann liðþjálfinn sann-
an félaga. Þeir voru báðir at-
vinnuhermenn og höfðu báðir
starfað í úrvalssveitum sem
yíirmenr.. Hvorugur þeirra var
bundinn íöðurlandinu neinum til-
finningalegum böndum. Bá'um
féll hermannslífið vel í sjálfu
sér. En öllu öðru fremur höf5u
þeir sömu skoðanir á stjc-rn-
málum.
I dvöl sinni með íiokksmönn-
unum hafði Arthur hlustað á svo
mikið Marxista-tal, að hann
kunni orðið heilmikið af þvi
utan að. Þegar honum leiddist,
romsaði hann það oft upp
úr sér í löngum bunum og
Þau gengu upp í íbúðina.
Þegar hún sá hann I Ijósinu,
rak hún upp örvæntingaróp, en
hann þaggaði óþolinmóður niður
í' henni.
„Ég er svangur," sagði hann
með þjósti.
: Hún framreiddi máltíð og
horfði á meðan hanri snæddi. Nú
var hún þögul og hugsi en hann
veitti henni ekki frekari athygli.
Harin gerði áætlanir. Fyrst ætl-
aði hann að sofa en siðan ætlaði
hann að reyna að komast yfir
íatriað. Vandræði að bróðir henn-
ar skyldi vera svo litill. Hún
yrði að kaupk handa honum
notuð föt einhvers staðar. Þvi
næst gæti hún komizt að því
hváða skilríki hann þyrfti að
hafa til þess að geta farið frjáls
ferða sinna. Það var auðvitað
þetta með málið, en það vanda-
mál gæti hann leyst með þvi að
látast vera Búlgari eða Albani.
Vafalaust væri fiöldinn ailur af
FALKINN
33