Fálkinn - 06.06.1966, Blaðsíða 48

Heklubuxur
Heklupeysur Heklusokkar í SVEITINA
merkid tryggir
vandada vöru á
hagstædu verdi
sögðu haldið fram, að þér séuð
ekki sá, sem þér þykizt vera og
það verðið þér að geta sannað.“
Liðþjálfinn stóð á fætur og hellti
meira víni í glösin. George hélt
áfram: „En þetta ætti ekki að
valda neinum erfiðleikum, sé það
tekið réttum tökum. Það eru
allir hugsanlegir möguleikar
fyrir hendi til dæmis ef þér haf-
íð af einhverjum ástæðum látið
taka fingraför yðar meðan þér
voruð i þýzka hernum ...“
„Biðið hægir!“ Liðþjálfinn
bandaði frá sér með hendinni.
„Herra Carey — ég verð að
hugsa mig um.“
„Já vitanlega — það var
heimskulegt af mér. Það hlýtur
að vera talsvert áfall, að vera
allt í einu orðinn auðugur mað-
ur. Það tekur sinn tíma ...
Aftur varð þögn. Liðþjálfinn
leit á Arthur og þeir litu báðir
á ungfrú Kolin, sem sat hreyf-
ingarlaus með skrifblokk sína.
Þeir gátu ekki rætt málið sín á
milli, meðan hún var viðstSdd,
hvorki á grísku né þýzku. Art-
hur yppti öxlum. Liðþjálfinn
andvarpaði og settist aftur.
„Herra Carey, ég get ekki
tekið neina ákvörðun umsvifa-
laust. Ég verð að fá frest. Það
er svo margt...“
George kinkaði kolli af skiln-
ingi, eins og hann hefði nú allt
í einu komið auga á hið rétta
eðli í kröggum liðþjálfans.
„Ó — já ég hefði átt að skilja
að ástandið myndi hafa í för með
sér margvísleg vandamál fyrir
heiður yðar sem byltingar-:,
manns."
„Hvað eigið þér við?“
Ungfrú Kolin þýddi hraðmælt
og með hálfgerðu urri, sem
George féll hreint ekki við. En
liðþjálfinn virtist ekki taka eftir
þvi. Hann kinkaði kolli annars
hugar.
„Já, já — það gefur auga
leið. Ég verð að hafa frest til
að hugleiða ýmsa hluti.“ George.
fannst kominn tími til að ganga“
hreinna til verks.
„Það er eitt atriði, sem ég
vildi gjarna vita með vissu —
það er að segja ef yður er sama
þótt þér trúið mér fyrir því.“
„Og það er?“
„Þekkja grisk yfirvöld yður
með yðar rétta nafni?“
„Gættu þin nú, góðurinn,“
byrjaði Arthur í viðvörunarrómi.
En George tók fram í fyrir hon-
um.
„Engan æsing, Arthur. Lið-
þjáifinn neyðist hvort sem er
tií að segja mér það fyrr eða
síðar, ef ég á að geta orðið
honum að liði. Það skiljið þér
vel, er það ekki, liðþjálfi?" Lið-
þjálfinn hugsaði sig um andar-
tak og kinkaði kolli.
„Jú — spurningin á rétt á
sér. Herra Carey, lögreglan þekk-
ir mig undir öðru nafni.“
„Ágætt. Ég hef engan áhuga
á að aðstoða grísku lögregluna.
Ég er aðeins ráðinn varðandi
erfðamálið. Ef við nú gætum
haldið þessu dulnefni utan við'
— og það ætti ekki að vera óger-
legt — myndi það þá gera yður
léttara um að taka ákvörðun?“
Hvöss augu liðþjálfans hvikuðu
ekki frá honum.
„Verða ekki myndir í blöðun-
um af svo heppnum mannþ
Carey?“
„Ég er nú hræddur um það —I
á forsiðu! Ó — nú skil ég! Þér
eigið við að tengsli erfingjans
við Grikkland hljóti að vekja:
athygli hér og að myndirnar
muni verða til þess að þér þekk-!
izt samt sem áður?“
„Það eru svo margir, sem
þekkja mig i sjón,“ sagði lið-
þjálfinn eins og hann harmaði
það mjög. „Þér sjáið því, að ég‘
verð að hugleiða þetta gaum-
gæfilega."
„Já — það skii ég vel.“ George
vissi nú að liðþjálfinn gerði sér
jafnvel grein fyrir aðstöðu sinni
og hann sjálfur. Ef taka yrði:
tiilit til ránsins eða ránanna við
ákvörðunina um framsal, myndi
hvers konar opinbert umtal
verða honum háskalegt. En lið-
þjálfanúm var ekki ijóst að
George vissi öll deili á honum
og það gat varla verið skyn-:
samlegt að gera uppskátt um
þá þekkingu enn sem komið var
„Hve lengi ætlið þér að hugsa
málið, liðþjálfi?"
„Þangað til á morgun. Ef þér
viljið koma aftur á morgun, get-
um við haldið samræðunum
áfram.“
„Gott og vel.“
Framh. í næsta blaði.
FALKINN