Fálkinn - 06.06.1966, Blaðsíða 23

FRAMHALDSSAGA
• « •
héðan með báða fætur jafn-
íallega,
—Já takk, sagði konan hug-
rökk. En barnið...
Holmberg kinkaði kolli til
Hoffmanns, sem sagði hressi-
Íega:
— Ég skal spyrja þann litla,
hvað honum finnist sjálfum.
Beynið að slappa af. Hann
renndi hlustunartækinu yfir
hvelfdan kvið konunnar og taut-
iaði við sjálfan sig. Það var þvl
Ííkast sem hann ætti samtal við
barnið fyrir innan, á máli sem
enginn utanaðkomandi skildi.
Það hljómaði vinsamlega, eins
Og þeir væru gamlir kunningj-
ar. Konan varð róleg og lokaði
augunum.
Hvað er það, sem ég hef tekið
mér fyrir hendur? hugsaði Sten-
feldt. Hvers vegna er ég að þrá-
ast við að ögra manni, sem hef-
ur slíka hæfileika til að róa hina
órólegu?
Konan kveinkaði sér ofurlítið
og rauf með því hugsanaferil
hans. Hoffmann tók hlustunar-
pípurnar úr eyrunum og klapp-
aði konunni á kinnina.
— Hann eða hún, hvort sem
það er nú heldur, biður að heilsa
og segist vera fær i flestan sjó
og tilbúinn að hefja líf sitt strax.
Svo hann spyr hvort hann megi
ekki koma núna. Hvað segir
mamma?
— Er alveg víst að hann sé
búinn? hvíslaði hún og augu
hennar voru stór og óróleg.
— Já það er öldungis vist,
sagði Hoffmann uppörvandi.
Konan horfði upp í loftið og
brosti með sjálfri sér.
— Það hefur verið svo ein-
kennilegt, sagði hún lágt. Á
hverjum morgni þegar hann hef-
ur vakið mig með spörkum, hef
ég hugsað mér að í nótt hafi
honum bætzt tá eða fingur eða
eyrnasnepill eða nefið lagazt til.
En það áttu enn að vera eftir
sex vikur. Ég er svo hrædd um
að hann sé ekki enn búinn.
— Jú, því get ég lofað yður,
sagði Hoffmann. En ég get ekki
lofað því að það verði drengur.
— Það gerir ekkert til, sagði
konan og kyngdi. Það er bara ég,
sem tala alltaf um dreng. Maður-
inn minn hefur alltaf sagt hún.
Hoffmann sneri sér að Holm-
berg. — Getið þér lagt spelkur
um fótinn þangað til? Við gerum
keisaraskurð síðdegis í dag. Hún
getur legið uppi hjá okkur strax.
Við höfum nokkur auð rúm.
Stenfeldt og Hoffmann fóru
aftur upp tii deildar sinnar í
lyftunni. Stenfeldt gaf fyrirmæli
eftir ERIISXMÖRLAEDER
um að sjúkravagn yrði sendur
niður til slysadeildarinnar. Hoff-
mann var horfinn, sennilega inn
á lækningastofuna. En þegar
Stenfeldt kom inn á skrifstofu
sína tíu mínútum seinna, sat
Hoffmann þar. Hann stóð
þreytulega á fætur. — Vildir þú
vera svo góður að sjá um sjúkl-
ingana á biðstofunni, sagði hann
og leit dauflega á Stenfeldt. Ég
held ég þurfi að hvíla mig
stundarkorn. Mér finnst ég vera
hálf slappur. Þú getur búizt við
mér aftur um þrjúleytið ...
Svo fór hann út. Lars Sten-
feldt lét fallast niður í stól sinn
og hallaði sér afturábak... Sá
Hoffmann, sem var nýfarinn út
úr dyrunum var allt annar mað-
ur en hinn glaðlegi Hoffmann
niðri á siysastofunni fyrir stund-
arfjórðungi. Hvað hafði komið
fyrir?
Myndin hékk enn á minnistöfl-
unni. Stenfeldt var farinn að
hafa ógeð á sjálfum sér. Hann
tók myndina niður, reif hana í
smásnepla og fleygði þeim í
pappírskörfuna.
Honum fannst hann vera
óhreinn á sálinni. Hvers vegna
var hann að róta í fortið Hoff-
manns? Jafnvel þótt hann hefði
einhverjar grunsemdir þá var
það ekki hans að leika sporhund
— að dæma og kref jast hefndar.
Hann stóð upp og gekk fram
á lækningastofuna. En áður en
hann hleypti fyrsta sjúklingnum
inn, skaut nýrri hugsun upp hjá
honum. Hugarfarsbreyting Hoff-
manns á svo stuttum tíma — ef
bílslysið á konunni þarna niðri
hafði nú haft skaðleg áhrif á
barnið? Setjum svo að Hoffmann
hefði lofað konunni barni, sem
hann vissi þegar að var dáið?
Það gæti verið skýringin á
hinni skyndilegu geðsveiflu. Það
gæti verið skýringin á því, hvers
vegna hann dró sig í hlé nokkr-
ar klukkustundir — og ef hann
kæmi ekki aftur, myndi koma í
hlut Stenfeldts að skera konuna
upp. Og síðar, undir kvöldið, eða
snemma næsta morgun, að
standa hjá henni og tilkynna
henni að barn hennar væri látið.
Hann andvarpaði, stóð á fætur
og þvoði sér um hendurnar.
Síðan bað hann systur Maj að
kalla á fyrsta sjúklinginn.
Það var kona, frú Erikson að
nafni, og þetta var þriðja heim-
sókn hennar. Stenfeldt leit yfir
spjald hennar og langaði til að
hlæja, þótt honum væri varla
hlátur í hug. Eins dauði er ann-
ars brauð, svo mikið var víst
í þessu jarðlífi. Ef hann óttaðist
um líf ófædds barns nokkrum
hæðum neðar, þá hafði hann hér
andstæðuna. Hann hafði haft
sínar hugmyndir við fyrstu
heimsókn frú Erikson, nú ætti
hann að fá vissu sína.
— Góðan dag, læknir, sagði
hún íljótmælt. En það hunda-
veður úti. Og nú nálgast jólin
með ofsahraða ...
Tíu mínútum síðar var rann-
sókninni lokið. Frú Erikson pírði
á hann augun: — Við erum búin
að veðja, Harry og ég. Um tíu
krónur.
— Og hvað haldið þér að það
verði?
— Eitt!
— Þér getið látið mann yðar
hafa tíkallinn. Það verða tvibur-
ar.
— Að hugsa sér að Harry skuli
alltaf hafa rétt fyrir sér, sagði
hún. Jæja þá, það verður þá lítið
gagn í gamla barnavagninum i
þetta sinn.
Henni voru gefin ýmis fyrir-
mæli og nýr heimsóknartími. Svo
sigldi hún út, smánöldrandi yfir
þeim erfiðleikum, sem hún ætti
I vændum en með hreyknisljóma
móðureðlisins í augum.
Systir Maj kallaði á þann
næsta. Skurðstofan tilkynnti að
tími væri laus klukkan hálf-
fjögur. Deildarhjúkrunarkonan
hringdi heim til Hoffmanns og
endurtók skilaboðin. Hoffmann
kom tímanlega aftur. Hann og
Stenfeldt fóru saman niður í
lyftunni. Hoffmann var enn fá-
talaður og virtist undarlega f jar-
huga. Stenfeldt spurði: — Var
barnið í raun og veru heilbrigt?
Hoffmann hrökk við. — Vita-
skuld, sagði hann stuttaralega.
Heldurðu að ég hafi verið að
ljúga að vesalings konunni?
Stenfeldt svaraði ekki. En
Hoffmann starði á aðstoðarlækni
sinn og endurtók spurninguna:
— Heldurðu að ég Ijúgi?
Það var kominn nýr undir-
tónn í rödd hans. Spurningin
hékk í lausu lofti eins og leiðin-
legt bergmál í nöktum lyftu-
klefandm. Stenfeldt hugsaði: Ég
veit hvað þú átt við og ég held
að þú ljúgir. En ég vona að ég
háfi rangt fyrir mér.
Svo voru þeir komnir niður.
Dyrnar opnuðust og þeir gengu
inn í skurðlækningadeildina og
fóru að dauðhreinsa sig. Svæf-
ingalæknirinn og hjúkrunarkon-
urnar voru þegar komin á sinn
stað. Konan lá enn á sjúkra-
vagni. Róandi sprauta hafði gert
hana ofurlítið syfjaða.
— Er allt í lagi? spurði Sten-
feldt.
— Já takk, svaraði hún. Ég
finn ekki einu sinni til sam-
vizkubits enda þótt skrifað
standi að konan eigi að fæða
barn sitt í þjáningu ...
— Þau verða hvorki fallegri
né duglegri fyrir það þótt móðir-
in þjáist, sagði Stenfeldt.
— Farið með hana inn, sagði
Hoffmann stuttur i spuna. Byrj-
ið svæfinguna. Ég á annríkt.
Hann var alklæddur þegar
Stenfeldt var færður í græna
sloppinn og grímuna. Hann leit
sem snöggvast á efnarannsóknar-
kortið. Blóðið gott, eggjahvíta
sama sem engin, engin vanda-
mál af neinu tagi. Hann gekk
inn i skurðstofuna og tók sér
stöðu andspænis Hoffmann, sem
brá oddi skurðhnifsins upp að
birtunni og skoðaði hann áður
en hann gerði skinnsprettuna.
Sjúklingurinn var mjög létt
svæfður en staðdeyfður á skurð-
arsvæðinu. Við fyrsta lagið kippt-
ist hún örlítið til, en hún var
svo fast reyrð niður á borðið, að
það hafði engin áhrif á skurð-
inn. Skurðlæknarnir héldu áfram
að nálgast barnið. Einmitt þegaf
fyrstu blóðdroparnir spruttu upp
eins og perlur meðfram skurðin-
um heyrðist rödd Hoffmanns
eins og lágt muldur gegnum
grímuna: — Ég vil fá svar frá
þér! Heldurðu að ég Ijúgi?
Stenfeldt leit í skyndingu í
kringum sig. Svæfingalæknirinn
virtist vera upptekinn af sínu.
En augu skurðstofusystranna
báru þess vitni að þær hefðu
veður af einhverju spennandi.
— Ég vildi helzt losna við að
hugsa um annað en sjúklinginn
sem stendur, sagði hann lágt.(
Þeir héldu áfram með
skurðinn. Þetta var vanastarf,
og meðan Stenfeldt undirbatt og
klemmdi saman æðar, virti hann
fyrir sér hendur Hoffmanns og
honum sýndist yfirlæknirinn
óstyrkur. Ekki skjálfhentur en
fjarhuga.
Þeir opnuðu kviðvöðvana og
lífhimnuna án nokkurra vand-
kvæða. Eftir nokkrar mínútur
var legið opið. Legvatninu var
dælt út og barnið tekið upp.
Lítill bláleitur drengur, mjög
fullburða fyrir svo ungan aldur,
vel skapaður í alla staði. Hann
spriklaði fjörlega þar sem hann
lá á borðbrúninni við hliðina á
sofandi móður sinni, og lifði
gegnum naflastrenginn,
— Blásið lífi í kvikindið! skip-
aði Hoffmann.
Málfarið i skurðstofunum var
Allt í einu var sem einhver dulin spenna læsti sig um alít í móttökustofu yfirlæknisins. Læknirinn starði eins og
steingervingur á nokkra stafi sem voru tattóveraðir á handlegg hinnar meðvitundarlausu stúlku. Hann hafði
komið frá Þý^kalandi rétt eftir strið'ð og hann þekkti siúkllnginn. Hún hafði verfð í fangahúðunum . . .
FÁLKINN
23