Fálkinn - 06.06.1966, Blaðsíða 34

með eldingarhraða. Liðþjálfan-
um hafði ekki beint litizt á það
í fyrstu, og hann hafði rætt um
það við hann einslega.
„Mér var ekki ljóst,“ sagði
hann á hinum einkennilega
blendingi af grisku, ensku og
þýzku, sem þeir notuðu sín á
milli, „að þú værir kommi!" Art-
hur hafði rekið upp hrossahlát-
ur.
„Ekki það? Ég, sem er traust-
asti flokksmaðurinn i öllum búð-
unum!“
„Svo já?“
„Svo já! Er það ekki augljóst
mál? Ég kann það allt saman
utanbókar!"
„Nú svoleiðis."
„Ég veit að sjálfsögðu ekki,
hvað þessi bannsetta rökfræði-
lega efnishyggja er, en ég skildi
heldur aldrei um hvað biblian
fjallaði. 1 skóianum áttum við
að hafa yfir kafla úr bibliunni.
Ég fékk alltaf beztu einkunnirn-
ar í því. Hér er ég „traustur
flokksmaður."
„Þú trúir þá ekki á þennan
málstað, sem við berjumst fyr-
ir?“
„Ekki frekar en þú, liðþjálfi.
Það læt ég græningjunum eftir.
Hermennskan er mitt fag. Hvað
hef ég að gera með háleit mark-
mið?“ Liðþjálfinn kinkaði kolli
hugsandi og virti fyrir sér heið-
ursmerkin á skyrtu Arthurs."
„Segðu mér, undirliðþjálfi,
heldur þú að fyrirætlun hers-
höfðingjans okkar hafi nokkra
möguleika?"
„Tja — það byggist auðvitað
að miklu leyti á því, hversu
margar vitleysur hinir gera —
þannig er það alltaf. Hvers
vegna spyrðu? Eftir hverju ertu
að slægjast, liðþjálfi? Hækkun?"
Liðþjálfinn kinkaði kolli.
„Já, hækkun. Gangi þessi bylt-
ing að ó^kum, verður margan
feitan gölt að flá fyrir þá, sem
reiðubúnir eru að grípa þá. Ég
held ég verði að flýta mér að
verða traustur flokksmaður!"
Viðleitni hans bar skjótan
árangur og stjórnarhæfileikum
hans var athygli veitt. Ái'ið 1947
hafði hann yfirstjórn herfylkis,
og gekk Arthur honum næst að
tign. Þegar herir Markos fóru
að láta undan síga 1949, var
fylki þeirra eitt af þeim, sem
lengst þraukuðu í Grommoshér-
aði.
Þegar hér var komið sáu þeir,
að uppreisninni var lokið og þeir
voru beizkir í bragði. Hvorug-
34 FÁLKINN
ur þeirra hafði nokkru sinni
trúað á þann málstað, sem þeir
höfðu barizt svo vel og lengi
fyrir. En þeir litu á svik Titos
og Moskvu sem viðbjóðslegra
óþokkp.bragð en nokkru tali tæki.
„Settu cldrei traust þitt á
höfðingjana," vitnaði Arthur á
þungur á brún.
„Hver sagði það?“
„Biblian. Þetta eru bara ekki
höfðingjar heldur stjórnmála-
menn!“ •
„Það er sama.“ Augnaráð lið-
þjálfans var orðið fjarrænt.
„Undirliðþjálfi — ég held, að
héðan í frá ættum við eingöngu
að treysta á okkur sjálfa.“
YFIR LANDAMÆRIN.
Það var skömmu eftir sólar-
upprás, sem gamli Renault bíll-
inn skilaði George og ungfrú
Kolin til kvikmyndahússins, þar
sem hann hafði tekið þau upp í
tíu klukkustundum áður. Ung-
frú Kolin borgaði bílstjóranum
og samdi við hann um að sækja
þau aftur um kvöldið. Siðan
fóru þau til gistihússins.
Þegar George var kominn upp
á herbergi sitt, reif hann sundur
bréfið, sem hann hafði skilið
eftir og settist við að semja sim-
skeyti til herra Sistrom.
ERFINGINN FUNDINN
UNDIR SÉRKENNILEGUM
KRINGUMSTÆÐUM STOP
ÖRUGGLEGA RÉTTI
MAÐURINN STOP ERFIÐ-
AR AÐSTÆÐUR HINDRA
EÐLILEGT ATFERLI STOP
FULL SKÝRING 1 BRÉFI 1
DAG STO? SlMSENDIÐ
STRAX ÁKVARÐANIR
VARÐANDI FAN G ASKIPTI
MILLI USA OG GRIKK-
LANDS MEÐ SÉRSTÖKU
TILLITI TIL VOPNAÐS
BANKARÁNS CAREY.
Þetta ætti að gefa herra
Sistrom eitthvað að moða úr,
hugsaði hann og brosti út i ann-
að munnvikið. Hann las það yfir,
strikaði út smáorðin, sem var
ofaukið og byrjaði síðan að um-
skrifa það eftir umsömdum dul-
málslykli fyrir trúnaðarmál.
Þegar hann var búinn, leit hann
á úrið. Pósthúsið yrði ekki opn-
að fyrr en eftir klukkustund.
Hann gæti skrifað bréfið strax
og sent það um leið og sím-
skeytið. Hann andvarpaði. Þetta
hafði verið þreytandi nótt.
Hann bað um að sér yrði fært
morgunkaffi frá kaffistofunni
og tók til við samningu skýrsl-
unnar.
„Herra Sistrom.
í síðustu skýrslu minni sagði
ég yður frá sönnunargögnum
þeim, sem ég hefði fengið hjá
madame Vassiotis og ákvörðun
minni um að halda heim hið
bráðasta. Síðan hefur málið tek-
ið gagngjörum breytingum, eins
og yður mun ljóst af símskeyti
mínu. Ég vissi auðvitað, að rann-
sóknir madame Vassiotis myndu
berast til eyrna öllu mögulegu
fólk, sem lögreglan teldi til af-
brotamanna af margvíslegum
ástæðum. Ég gerði mér þó engar
vonir um, að þær myndu ná til
þess manns, sem við höfum leit-
að. En þetta gerðist engu að sið-
ur. Fyrir sólarhring kom til mín
maður, sem hélt því fram, að
hann ætti vini, er gætu gefið
upplýsingar um Schirmer. Þar
af leiðandi lögðum við ungfrú
Kolin upp í fremur óþægilegt
ferðalag til leynilegs ákvörðun-
arstaðar uppi í fjöllunum við
júgóslavnesku landamærin. Þar
vorum við leidd í hús nokkurt
og beið okkar þar maður, er
kynnti sig sem Franz Schirmer.
Þegar ég hafði skýrt fyrir hon-
um tilefnið til heimsóknar okk-
ar, lagði ég fyrir hann nokkrar
spurningar og svaraði hann
þeim öllum hárétt. Ég innti hann
síðan eftir árásinni við Vodena
og ferli hans síðan. Hann sagði
okkur ævintýralega sögu.“
George hikaði. Svo strikaði
hann yfir orðið „ævintýralega"
— herra Sistrom kærði sig ekki
um þess háttar málskrúð — og
skrifaði „athyglisverða" í stað-
inn.
Og þó hafði það verið ævin-
týralegt að sitja þarna ! bjarm-
anum frá olíulampanum og
hlusta á afkomanda hetjunnar
frá Eylau segja á sinni bjöguðu
ensku, frá öllu, sem fyrir hann
hafði borið í Grikklandi. Hann
hafði talað hægt, stundum með
dauft bros á vörum og horft í
sífelluiá gesti sína árvökru, met-
andi augnaráði. Riddaraliðsfor-
inginn frá Ansbach hlaut að
hafa verið gerður af líkum efni-
við, hugsaði George. Þar sem
aðrir menn myndu láta bug-
ast af líkamlegum þjáningum,
mundu menn sem þessir tveir
Schirmer ættingjar alltaf þrauka
og lifa af. Sá fyrri hafði særzt,
gerzt liðhlaupi og að lokum orð-
ið efnaður kaupmaður. Hinn sið-
ari hafði verið skilinn eftir og
álitinn dauður, hafði bjargað sér
úr klipunni og kunnað lag á að
flevta sér áfram í lífsbaráttunni.
En hvað orðið hafði úr síð-
ari Schirmer liðþjálfanum, var
spurning, sem liðþjálfinn sjálf-
ur hafði ekki gert tilraun til að
svara.
Frásögn hans endaði á þeim
tímamótum, er Tito lokaði júgó-
slavnesku landamærunum með
biturlegum ákærum á hendur
hinna kommúnistisku stjórn-
málamanna og aðgerða þeirra,
sem orðið höfðu Markos og herj-
um hans að falli. En George var
ekki i miklum vafa um starfs-
feril liðþjálfans eftir það. Hann
fór eftir aldagamalli forskrift.
Þegar sigraðir uppreisnarherir
leystust upp, sneru þeir her-
menn, sem af stjórnmálaástæð-
um þorðu ekki að halda heim
og hinir, sem ekkert heimili áttu
lengur, sér einfaldlega að rán-
um ... Þetta var vandræðauppá-
koma. Hann yrði nauðbeygður
til að biðja þá að skýra núver-
andi aðstöðu sína, ef hann ekki
vildi sýnast grunsamlega lítið
forvitinn!
Það var Arthur, sem reið &
vaðið.
„Sagði ég þér ekki, að þaö
myndi verða ómaksins vert,
herra Carey?“ sagði hann sigri
hrósandi, þegar liðþjálfinn hafði
lokið máli sínu.
„Jú, það gerðirðu, Arthur og
ég er þér mjög þakklátur. Og
nú er mér auðvitað ljós ástæðan
fyrir öllu þessu leynimakki!“
Hann leit brosandi á liðþjálfann.
Ég hafði enga hugmynd um, að
enn væri barizt á þessum slóð-
um.“
„Ekki það?“ Liðþjálfinn skellti
glasi sínu á borðið. „Það gerir
ritskoðunin! Stjórnin leynir sann-
leikanum fyrir umheiminum."
Arthur kinkaði kolli alvarlegur
í bragði.
„Bölvuð fasista auðvaldsþý!’*
„En við ætluðum ekki að ræða
um pólitík, var það?“ Liðþjálf-
inn brosti á meðan hann hellti
í glas ungfrú Kolin. „Fögur kona
getur varla haft áhuga á þess
háttar."
Hún svaraði honum kuldalega
á þýzku og bros hans hvarf.
Andartak horfði hann íhugandi
á hana, og svo sneri hann sér
glaðlega að George.
„Við skulum öll fylla giösin og
snúa okkur að viðskiptunum.“
„Já, það skulum við gera,“
sagði George. Hann hafði róað
þá með þvi að láta þá halda að
hann væri ánægður með hug-
mynd sina af þeim sem heiðar-'
legum uppreisnarmönnum, sem
enn berðust fyrir glötuðum mál-
stað. Það var nóg. „Ég geri ráð
fyrir að þér viljið vita ofurlítið
Framh. á bls. 44.