Fálkinn - 06.06.1966, Blaðsíða 24

BRENNIMERK3? BRENNIMERKT BRENNIMERKT BRENNIMERKT
yíirleitt ekki samkvæmishæft en
þrátt fyrir þaö glumdu orð Hoff-
manns á fiísaveggjunum eins og
rammfalskur tónn.
Litla mannveran lá þarna með
samanherpt augu og siímklistr-
aðar varir og nefstúfurinn virt-
5st klesstur, litlir fingurnir fálm-
uðu eftir einhverju til að halda
í. Með aliri verund sinni and-
mælti hann þvi að vera kallað-
úr kvikindi.
Niðurbælt hatur lá eins og
grjóthnuilungur í brjósti Sten-
feldts þegar hann bar blásturs-
pípuna að vörúm sér. Hann opn-
aði samhmdan barnsmúnninn,
þurrkaði dálítið slím úr munn-
holinu, renndi sógslöngunni
niður I hálsinn á barninu og
saug. Hann náði upp talsverðu
slími, tók nýja og hreina pípu
óg renndi henni lengra niður. Nú
snöriaði ekki lengur í slöngunni-
Lars Stenfeldt blés variega
munnfylli af lofti í barnið, hélt
andanum niðri eina sekúndu og
sogaði síðan loftið til baka.
Fyllti munninn af nýju lofti,
þrýsti því niður gegnum slöng-
una, sogaði það upp aftur. Eftir
þriðja blásturinn gerði hann
hlé. Hann var alvanur aðferð-
inni og hafði framkvæmt þetta
hundrað sinnum en honum var
ávallt skemmt við að finna að
á þessu augnabliki ríkti dauða-
kyrrð í skurðstofunni, allar
hendur voru kyrrar, ailra augu
beindust að barninu.
Vart heyranlegt hóstakjöltur
heyrðist frá barnsmunninum,
síðan kröftugri hósti. Þá nokkur
snögg andköf, því næst önnur
rólegri. Loks heyrðist soghijóð,
sem með tiliiti til stærðar barns-
ins var mjög kröftugt og síðan
örg sem virtist bergmála um
skurðstofuna enda þótt það væri
aðeins hvellt hljóð.
Augu systur Gundu voru tár-
vot ofan við andlitsgrímuna, en
hún var nú líka þekkt fyrir við-
kvæmni. Svæfingalæknirinn leit
upp ánægður á svip. Systir Anná
og Hoffmann stóðu aðgerðarlaus
og biðu.
Að nokkrum tíma iiðnum
hafði bióðrás þarnsins íundið
sína nýju leið gegnum eigin
lungu. Naflastrengurinn var
byrjaður að skreppa saman.
Hoífmann kiippti hann og
systir Anna batt fyrir. Á þessu
stigi málsins var Hoffmann van-
ur að þakka fyrir sig og fára.
Én í þetta skipti varð hann kyrr.
■ Svæfingalæknirinn jók súr-
efnisgjöfina og kæidum grisjum
'var þrýst að gagnaugum sjúkl-
ingsins. Hún raknaði við lítið
citt, en nóg til þess að fá með-
vitund augnablik. Stenfeldt hélt
barninu upp fyrir henni.
— Hérna er hann. Þetta er
barnið yðar.
Konan leit á barnið og ein-.
beitti sér að því að fá skýra
meðvitund. Svo brosti hún dauf-
lega. Hoffmann kinkaði kolli til
svæfingalæknisins og tíu sek-
úndum síðar var konan svæfð
djúpum svefni.
Systir Anna þvoði barninu og
lagði það í súrefnistjald. Hoff-
mann tók að losa fylgjuna. Það
blæddi töluvert og Stenfeldt
hafði ekki alls kostar við að
stöðva biæðinguna. Hoffmann
urraði óánægður en í stað þess
að vinna hægar, jók hann hrað-
ann.
— Ekki svona hratt, sagði
Stenfeidt. Hún missir bióð alveg
að nauðsynjalaúsu.
— Hraðann ákveð ég sjálfur,
sagði Hoffmann hryssingsléga.
Tuttugu mínútum síðar 'var
öllu lokið. Sjúklingurinn lá fast
reifaður um kviðinn, og þegar
öll verksummerki um fæðing-
una höfðu verið flutt burt og
hreint undirlag sett á borðið,
kom beinasérfræðingurinn og
lagði umbúðir á brákuð rifbein-
in, en hann hafði þær einfaldar
og lét brjóstið vera frjálst. Þar
sem ekki var hægt að merkja
neina útferð úr fótbrotinu, var .
hún látin hafa spelkurnar áfram
en spurningin um gifsumbúðir
látin bíða næsta dags.
Hoffmann hafði sig á brott og
það var líklega einnig það bezta,
hugsaði Stenfeldt. Hann fann,
að eins og á stóð var honum
hættulega uppsigað við yfir-
mann sinn. Svo hirðuleysisiega
úthreinsaðri fylgju og saumuð-
um skurði gat hann ekki verið
vitni að án þess að hitna í hamsi
af gremju.
Hann fyrirskipaði aukaskammt
af fúkkaJyfjum fyrir sjúkiing-
inn og reyndi að vona hið bezta.
Síðan fór hann á síðdegisstofú-
gang einsamall og fann allt með
kyrrum kjörum. Undarleg þreyta
lá eins og farg á honum. Allt
í einu höfðu þau undur gerzt
að næstu klukkustundirnar hafði
hann ekkert sérstakt fyrir stafni
óg hafði enga löngun til að
byrja á neinu, sem ekki var
beinlínis aðkallandi.
Hann iokaði að sér og hringdi
til ferðaskrifstofunnar og spurði
eftir Grete Rosenberg. Honum
var sagt að hún væri í fríi.
Hann hringdi heim til hennar og
hún svaraði. Það gat verið ósk-
byggja, en honum fannst sem
hún yrði glöð er hún heyrði að
þetta var hann.
— Hefur nokkuð gerzt? spurði
hann. Hefur Hoffmann látið frá
sér heyra aftur?
— Nei, ég hef ekkert heyrt
frá honum. En þú virðist niður-
dreginn. Hefurðu orðið íyrir
óþægindum mín vegna?
Röntgenmyndirnar, hugsaði
hann í örvæntingu. H-ún býst við
upplýsingum. Verð ég ney’ddur
til- áð brjótast inn hjá Hoff-
mann til þess að ná þessum
plötum?
— Allt gengur sjnn vana
gang,. sagði hánn og reyndi að
látast vera rplegur. 1 augnablik-
inu hef ég ekkert að gera. Þess
vegna hringdi ég.
Það var ekki fyrr en orðin
voru sögð, sem hann heyrði hve
heimskuleg þau voru. Nú gaf
hann henni aftur í skyn, að hann
hugsaði því aðeins til hennar
að hann hefði ekkert annað að
hugsa um.
— Mér heyrist þú vera í leiðu
skapi, sagði hún. Borðarðu reglú-
lega? - «■ .-•
— Ég reyni það.
— Ágætt. Komdu þá heim til
mín klukkan sex og borðaðu
með mér litinn en góðan kvöld-
verð. Ég skal flýta mér að lesa
matreiðslubókina. Kemurðu?
— Já, þakka þér fyrir, sagði
hann.
— Þú kemur fyrr ef þú getur.
Það er ekki laust við að ég sé
hálf niðurdregin líka.
Honum var hlýtt og létt innan-
brjósts þegar hann lagði frá sér
heyrnartólið. Hann flýtti sér að
ljúka við nokkrar dagbókarfærsl-
ur og bjóst til að fara. Einhver
uggur kom honum til að skilja
eftir símanúmer Grete. Síðan
hringdi hann á leigubil.
Hún hafði búið til gómsætt
skelfiskasalat og hraðsteikt tvær
meýrustu nautasteikur í heimin-
um. Nálægð hennar hafði róandi
áhrif á hann. Þau minntust ekki
á Hoffmann og töluðu ekki um
neitt sem gæti leitt til óþægi-
legra spurninga. Þau sátu hvort
andspænis öðru við borðið og
kertislogarnir tveir syntu eins
og litlir eldfuglar á bráðnu vax-
inu. Á einhvern óskýranlegan
legan hátt virtúst öll vandamál
hafa þurrkazt burt af yfirborði
jarðar.
En klukkan hálfníu hringdi
síminn. Það var sjúkrahúsið ...
Vökukonunni var órótt vegna
sjúklingsins, sem nýlega hafði
verið skorinn upp. Hitinn var að
nálgast fjörutíu stig.
Stenfeldt kvaddi í skyndi.
Truflunin á samverunni við
Grete var eins og skurðaðgerð
án deyfingar. Hún fylgdi hon-
um fram í anddyrið. Andartak
stóð hann með frakkann á hand-
leggnum og horfði á hana. Svo
sleppti hann frakkanum og hann
féll niður á gólfið. Hann kyssti
hana eins eðlilega og þau hefðu
margra ára æfingu í að kyssast.
En kossinn var ástríðulaus. Hann
var eins og þungbúin kveðja.
Á sjúkrahúsinu hringdi hann
til Hoffmanns og sagði honum
frá hinu slæma ástandi sjúklings-
ins'. Hún hafði óeðíilegar blæð-
ingar og sennilega væri um
smitun að ræða. Hann baðst
leyfis að mega opna hana og
hreinsa út. Hoffmann svaraði:
— Fyrst þú skilur allt svo miklu
betur en ég, þá gerðu eins og
þér sýnist.
Konunni var ekið aftúr niður
til skurðstofunnar. Hún var
magnlaus og spurði óróleg eftir
barninu. Stenfeldt fullvissaði
hana um að barnið hefði fæðzt
heilbrigt og velskapað en áð
hún gæti ekki fengið að sjá það
fyrr en daginn eftir. Hann bætti
við örlítilli hvitri lygi: Nú ætl-
uðu skurðlæknarnir að lita á
beinbrotið hennar. -
Tveir slysaskurðlæknanna að-
stoðuðu hann. Það tók þá fjörU-
tíu mínútur að opna skurðinh,
loka nokkrum æðum, sem blæddi
úr, hreinsa legið vandlega,
sauma skurðinn saman og aka
sjúklingnum upp aftur.
Allt var það lífsnauðsyn og allt
hefði mátt forðast hefði sam-
vinnan milli Hoffmanns og Sten-
feldts verið betri við keisará-
skurðinn fyrr um daginn.
Stenfeldt bjó sig til að sofa á
sjúkrahúsinu það sem eftir vár
nætur. Hann sat lengi í herbergi
sínu og reyndi að beina hugari-
um að amerísku læknatímariti.
Þá voru dyrnar að herbergi hans
opnaðar fyrirvaralaust, og Hoff-
mann kom inn frakkaklæddur;
— Viltu koma inn til mín
augnablik!
Það var skipun. Stenfelðt
fylgdi honum eftir. Þegar þeir
voru komnir inn, var Hoffmann
lengi að loka dyrunum. Hann
fleygði frakkanum frá sér í
hrúgu á sófann. Fyrst nú gát
Stenfeldt séð svo ekki varð um
villzt, að Hoffmann var drukk-
inn.
Hoffmann gekk að skriíborði
sínu og lét fallast niður í leðui’-
stólinn. Stenfeldt stóð þögull dg
beið eftir sprengingunni. Hoíf-
mann sagði:
— Jæja, vinur sæll, nú skul-
um við tala út.
Og rödd hans hækkaði og vaijð
að taumlausu öskri:
— Og nú enga útúrsnúningiá,
Stenfeldt. Þú hefur þegar geitg-
ið of langt.
Lars Stenfeldt leit á yfirmahn
sinn. Hoffmann hlaut að hafa
drukkið allfast um kvöldið því
hvítan í augum hans var blóð-
hlaupin. Hann opnaði skrifborðs-
skúffu, tók upp vindil og kveikti
í honum með mikilli viðhöfn
eins og hann biði eftir skýringu
frá Stenfeldt en vildi ekki reka
á eftir honum.
Framh. f næsta blaði.
24
FALKINN