Fálkinn - 06.06.1966, Blaðsíða 49

FRJALST
ER í
FJALLASAL
EFTIR ÓLÖFIi JÓIMSDÓTTUR
I. HLUTI
ÁSGRIMUR litli var sendur í
sveit, eins og svo mörg önnur
kaupstaðarbörn.
Það var svo langt í burtu, að
fara varð með flugvél, annars
befði ferðin tekið marga daga.
Fjarska var spennandi að fljúga
yfir landið og sjá fjöllin og jöklana
og árnar, sem liðuðust ems og silf-
urbönd um svarta sandana.
I sveitinni var svo margt nýtt
og framandi. Það voru kýr og kálf-
ar, hundar og hestar, að ógleymd-
um heimaalningunum tveimur,
sem alltaf komu á sama tíma og
heimtuðu pelana sína. Þeir höfðu
einhvern veginn tapað af mömmu
sinni, veshngarnir, svo ekki var
um annað að ræða en hafa þá
heima. Já, honum þótti vænt um
öll dýrin, en mesta virðingu bar
hann þó fyrir hestunum, enda
tókst smám saman með þeim og
honum hin bezta vinátta.
Og nú fóru vorrúningarnar í
hönd.
Menn fóru ríðandi alla leið inn
að jökli og smöluðu saman öllum
kindum, sem þeir sáu. Ásgrímur
fékk að fara með, þó að hann væri
ekki nema 10 ára gamall. Lagt var
af stað um sólarupprás. Það var
um kj. 3 um nótt. Hestarnir höfðu
verið sóttir daginn áður, bæði til
þess að hafa þá til taks og eins til
þess, að þeir væru ekki of útbelgd-
ir af grasi, þegar lagt yrði af stað.
Það glamraði í reiðtygjunum og
ekki var alveg laust við að svolít-
mn geig setti að Ásgrími. Það var
ekki nema von, því að hann hafði
aldrei fyrr stigið á hestbak. En
einu sinni verður allt fyrst.
Allir voru í himnaskapi, og fag-
urt var veðrið. Þetta var svo
snemma vors, að túnin voru öll
hrímuð; roða sló á fjöllin og bráð-
um myndi sólin gægjast upp fyrir
fjallstoppana og hrímið breytast í
dalalæðu, um leið og hersingin
legði af stað.
Rjúpa flaug upp einhvers staðar
nálægt og ropaði. öll hljóð mögn-
uðust í kyrrð morgunsins, þetta
var áður en fuglarnir fóru á fætur.
Riðið var í einfaldri röð eftir
þröngum götutroðningum, sem
kynslóðir höfðu troðið djúpt gegn-
um svörðinn.
■ Framh. í næsta blaði.
BANGSI
OG
LISTA-
VERKIÐ
Þorparinn Marío stóð uppi á þaki á
Bangsahúsi og kippti öðru hverju í
kaðalinn sem hékk niður að eldstæð*
inu í stofunni. En það hékk ekki kústur
i hinum endanum, heldur... Dódó!
„Veiðin góð!“ sagði þorparinn, og það
hlakkaði í honum. ,,Nú er bezt að
húkka hinr> fiskinn, signorino Bangsa!“
Hann batt lykkju á hinn enda kaðals-
ins og lét hann síga niður um skor-
steininn. í stofunni sat Bangsi bund-
inn og tilbúinn að vera halaður upp.
En þá kom Tonío auga á listaverkið
sem hann bafði verið að leita að. t>að
var alveg óþarfi að fiska m»if< ..
FÁLKINN
49