Fálkinn - 06.06.1966, Blaðsíða 25

UNDARLECIR HLUTIR
DREYMDI FYRIR SLYSI
OG BJARGADIST
DR. WALTER BEDFORD reikaði um
í rökkrinu meðfram járnbrautinni. Þetta
var nokkrar mílur fyrir utan Chicagó.
Hann virti fyrir sér brakið úr lestinni
sem lá eins og hráviði utan við braut-
ina.
Fjórir vagnar lágu sundurtættir í
slakkanum við hliðina á brautinni, og
tveir eimvagnar, nú þöglir og kaldir,
höfðu lagzt ofan á brotinn merkisstaur.
Dr. Bedford nam staðar og starði
lengi hugsi á brakið, svo vék hann yfir
á grashallið meðfram teinunum um leið
og farþegalest fór fram hjá. Hún dró
úr ferðinni er hún fór þar yfir sem
teinarnir höfðu verið endurnýjaðir.
Og hann leit upp í gluggana á lest-
inni og virti fyrir sér farþegana við
gluggana sem lásu eða hvíldust meðan
lestin þaut hjá. Svo hélt hann að bíln-
um aftur og konunnar sem beið hans
þar.
Hann hafði ekið út að járnbrautinni
til að skoða slysstaðinn. Níu manns
höfðu beðið bana. Og áhugi hans var
þeim mun meiri að hann hefði sjálfur
átt að vera einn af farþegum slysalest-
arinnar.
Hann átti það að þakka viðvörun í
draumi að hann varð ekki einn af þeim
er týndi lífinu. Vegna draumsins sat
hann kyrr heima. En maðurinn sem sat
í klefanum þar sem Bedford hefði setið
lét lífið.
Þetta gerðist 15. ágúst 1951, og allt
til dauðadags 1961 nagaði samvizkan
dr. Bedford. Honum fannst hann bera
ábyrgð á því að maðurinn fórst í stað-
inn fyrir hann, af því að hann dreymdi
drauminn og afsagði farmiðapöntunina,
án þess að gera hreint fyrir sínum dyr-
um og segja frá hættunni. Þannig hugs-
aði hann.
Tvisvar í viku var dr. Bedford vanur
að fara frá Chicago til Detroit. Hann
var efnafræðingur með málma sem sér-
grein og gegndi ráðunautsstarfi í bif-
reiðaverksmiðju. Hann var vanur að
fara að heiman snemma að morgni
með lest til Detroit, vera þar yfir nótt-
ina og koma svo heim daginn eftir.
Þetta brást varla.
En aðfaranótt 14. ágúst hafði hann
erfiðar draumfarir og ákvað að taka
aðra lest. Það vai'ð honum til lífs.
Getur mannshugurinn tekið stökk í
rúmi og tíma og numið atburði sem
enn hafa ekki átt sér stað? Sálkönnuð-
ir eru þeirrar skoðunar. Og það er hægt
að benda á það að Abraham Lincoln
dreymdi fyrir sínu eigin morði og
Charles Lindberg dreymdi fyrir ráninu
á syni sínum og dauða hans.
En sú viðvörun sem dr. Bedford fékk
um örlög sín er ef til vill enn merki-
legri og miklu betur staðfest.
Kvöldið 13. ágúst gekk dr. Bedford
til hvílu á vanalegum tíma kl. hálf-
ellefu og sofnaði strax. Hann fór þegar
að dreyma, og draumurinn var fremur
martröð en draumur. Lestin til Detroit
var ekki komin langt út fyrir Chicago
er hún rakst á eimvagn er numið hafði
staðar við mei'kisstaur. Hann horfði á
vagnana leggjast saman og velta út af
uppfyllingunni, heyrði skelfingaróp
fólksins, sá björgunarmennina koma á
vettvang og reyna að draga limlesta
búkana út úr lestarflakinu, og síðan
gaus upp reykur og gufa og fleiri sárs-
aukaóp stigu upp frá rústunum.
Svo fannst honum athyglin beinast
að vagninum sem hann var sjálfur í.
Hann var sjálfur við gluggann, en við
hlið hans sat kona með barn, en gegnt
honum maður, hvítur fyrir hærum, sem
las í tímariti.
Allt í einu slengdist vagninn til hægri,
hann þeyttist út af sporinu og koll-
veltist niður grashallið. Hann sá skelf-
inguna uppmálaða í andliti hinna far-
þeganna sem fálmuðu í allar áttir eftir
einhverju traustu til að halda í. Hann
fann að hann hentist út um gluggann
og hvernig glerbrotin dönsuðu utan á
honum, og hann sökk niður í einhvern
hljóðan dökkva . ..
Þá hrökk hann upp, og var á samri
stundu glaðvakandi. Konan hans vakn-
aði líka af því að hann hafði rekið upp
hljóð, og þegar hún heyrði hvað hann
hefði dreymt, fannst henni að hann gæti
alveg eins tekið einhverja aðra lest en
einmitt þessa.
Framh. á bls. 42.
FALKINN
25