Fálkinn - 06.06.1966, Blaðsíða 17

— dáir það sem franskt er.
Frönsku konuna. Hvernig
má það vefa, að þér finnið
ekki hér það sem þér leitið
að?
— Ég veit ekki hvernig
á því stendur, en allar
fagrar konur eru þjóðablend-
ingar. Næstum allar. , Og
helmingurinn af þeim frá
Póllandi. Rússnesk-pólskar,
þýzk-pólskar, pólskar París-
arstúlkur. Þetta er gegnum-
gangandi það sama.
Tek ofan fyrir þýzku
stúlkunum.
— Þér hafið einnig til-
töiulega margar þýzkar
stúlkur.
— Já, allt frá því Dodo
d’Hamborg var hér. Þýzku
stúlkurnar í dag — ég tek
ofan fyrir þeim. Fyrir stríð
var það „Kinder, Kuche,
Kirche“ (börn, búverk bæn-
ir), flesk og kartöflur. í dag
hafa þær þau persónuein-
kenni, sem við sækjumst
eftir, sem við verðum að
hafa á dagskrá. Giftast þá
líka í Frakklandi. Eignast
fallegustu börn í heimi. Ég
er hlynntur blöndun þjóð-
anna. Kynstofn 'sem ekki
blandast er dauðadæmdur.
-— Hafið þér ákveðna hug-
mynd um fullkomna kven-
fegurð?
— Að sjálfsögðu. Hver
tími hefur sínar fegurðar-
hugmyndir. Mínar eru hug-
myndir míns tíma.
— Getið þér orðað þetta
eitthvað nákvæmar?
— Ekki of lítil — 1,65 m
til 1,72 m á hæð. Eftirsókn-
arverðasta þyngdin er 50 kg.
Löng hrygglína, langt bak.
Síðan bossinn, lítill og þétt-
ur. Tvöföld boglína. (Hann
teiknar útlínur, hratt og ör-
uggt. Það er auðséð, að við-
fangsefnið er honum hug-
leikið.) — Svo er það bilið
hérna milli brjósta og nafla,
sú lína verður líka að vera
löng. Það er mikilvægast af
öllu. Ef hún er í lagi, skiptir
hitt minna máli. Brjóstin
stinn, en ekki mjög hástæð.
Nei, ekki of hátt. Én milli
nafla og læra, helzt stutt.
Löng í mittið, mjaðmalínan
stutt. Því styttri, þeim mun
fallegra. Fótleggirnir langir
— en slíkt má alltaf laga í
hendi sér. Háir hælar lengja
leggina. Og hálsinn verður
líka að vera langur og sveigj-
anlegur.
Þétta er kvehleg fegurðar-
ímynd dágsins í dag.
— Látið þér stúlkurnar
yðar stunda æfingar til þess
að fá fram þá eiginleika,
sem þér æskið?
Víst væri það hægt. En
tæki of langan tíma fyrir
mig. Það verður að fá þessi
atriði fram með klæðnaðin-
um.
—• Með klæðnaðinum?
Ekki hélt ég, að hann gæfi
mikla möguleika, þegar um
þessa grein er að ræða.
— Því ekki það? Skór,
hálsfestar, hanzkar, hár-
greiðsla, förðun — allt er
þetta klæðnaður í vissum
skilningi, allt viðbót víð
náttúrlegt' útlit. Með þessu
öllu má ná athyglisverðum
árangri. Og lýsingin. Það er
lýsingin sem ræður úrslit-
um. Sjáið þér til, ég hafði
einu sinni þýzka hnátu
hérna. Vel vaxin var hún,
en of þybbin. Og henni
gekk ekkert að megra sig.
Hún var sólgin í rjómakök-
ur og alls konar sætindi. Ég
Uppnefndi hana og kallaði
hana Bertu bollu. Það dugði
ekki heldur. Þetta var rétt
eftir að ég opnaði „Crazy
Horse“, og ég átti ekki svo
margra kosta völ á þeim
tíma, ég varð að notast við
hana. A æfingunum deyfð-
um við ljósin, fyrst dálítið,
síðan meira, svo að eins lítið
sæist og mögulegt væri. Á
endanum sást varla glóra á
sviðinu. Gott. Síðan kom
fyrsta sýning. Við bjugg-
umst við hlátrasköllum úr
salnum. Og hvað gerðist?
Þessi stúlka varð fádæma
vinsæl. Af því að fólk sá
næstum ekkert, gat það
beitt ímyndunaraflinu í
þeim mun ríkara mæli.
Þarna fann ég vizkusteininn.
Þetta kvöld öðlaðist ég skiln-
ing á faginu.
—Listgrein yðar?
— List, því ekki það?
List er blekking og lista-
maðurinn loddari lífsins. Ég
hef sett upp um fimmtíu
sýningar tií þessa, allar með
mismunandi sniði. Aðferðin
er þó alltaf sú sama að því
leyti, að ég tek unga, fallega
stúlku og geri úr henni
persónuleika. Nei, ég upp-
götva hennar eigin persónu-
leika og dreg hann fram í
sviðsljósið. Hver þátttak-
andi í sýningum mínum hef-
ur sitt hlutverk, ein's ög í
leikhúsi. Ein er sveitasak-
leysið uppmálað, önnur
minnir á egypzkt meyljón,
þarna er eggjandi daður-
drós og önnur sem býr yfir
suðrænu seiðmagni, hver og
ein hefur sín sérkenni. Þetta
eru eins og persónur í leik-
riti. Helzt vildi ég hafa leik-
konur frá Comédie Franca-
ise.
Sú kona sem hæfir sínu
hlutverki og veldur því —
aðeins hún nær áhrifum.
Hún verður minnisstæð,
gleymist ekki.
— Svo að yður er þá sál-
in ekki minna virði en lík-
aminn?
— Það eru áhorfendurnir,
sem vilja finna sálina. Þeir
sjá ekki bara þetta og þetta
magn af holdi. Þeir velta
því fyrir sér, hver hún sé í
raun og veru, konan sem
þeir sjá á sviðinu. Þess
vegna eru augun svo þýð-
ingarmikið atriði.
— Já, ég hef þegar tekið
eftir því. Stúlkurnar yðar
stara allar út í bláinn, fjar-
rænum augum.
— Það er hið dularfulla.
Það sem ekki er vitað, að-
eins hægt að láta sig óra
fyrir. Hinn mikli leyndar-
dómur. Þær horfa ekki á
neinn. Ég læt líka ljóskast-
arana beinast þannig að
þeim, að þær hafa aðeins
hvítan vegg af ljósi fyrir
augunum, enga áhorfendur.
Við leitum hins fjarræna og
einangraða, hins framandi.
Framandi, er það ekki upp-
hafsorðið í allri list?
Þær mega ekki
hugsa um karlmenn.
— Og fyrir utan þetta
tómlega augnaráð, í hverju
fleiru er list yðar fólgin?
— Það er músíkin Lýs-
Meistarinn að störíum.
Hann lítur á striplið
sem list.
ingin, litirnir, baksviðið.
Hlutverkið sem þær leika.
Hinar hægu eða óeðlilegu
hreyfingar. Hinn draum-
kenndi blær yfir sýningunni
allri. Hver dansmær leikur
hlutverk sitt sjálfstætt, flyt-
ur eins konar eintal. Hún
hugsar ekki um áhorfend-
urna, ekki um æsandi áhrif
þess sem hún gerir. Hún
hugsar yfirleitt ekkert, nema
um sjálfa sig. Karlmennirn-
ir frammi í salnum eru ekki
til fyrir henni. Ekkert er
til, utan hennar eigin líkami.
Stúlkan klæðir sig úr, af
því að hún er falleg, af því
að hún hefur dálæti á feg-
urð líkama síns. Þær lyfta
huliðshjálmi af álfakropp-
um, sem birtast eins og
þegar tunglið birtist milli
skýja. Þannig eru sýning-
arnar okkar.
— Monsieur Bernadin.
Monsieur Bernadin. Þér er-
uð rómantískur draumóra-
maður, en sýslið þó við
sprengiífni.
— Það eru aðeins draum-
óramenn sem sýsla við
sprengjur, vissuð þér það
ekki? Ég leitast við að sýna
draumadísir — gyðjur —
þær sem enginn fær öðlazt.
Ég geri þær að gyðjum.
Engin hefur áður verið eins
fögur og hún verður, þegar
hún birtist á sviðinu í
„Crazy Horse“ að næturlagi.
— Þér eruð þá eins kon-
ar töframaður, sem fremur
töfrabrögð sín með aðstoð
perlufesta, hárra skóhæla,
svartra hanzka og töfrandi
undirfata. Er þetta ekki
Framh. á bls. 38.
FÁLKINN 17