Ljósberinn - 01.06.1946, Side 36

Þessi uppgötvun gladdi Stasjo tnjög, því iiann
vissi, aö í allri Afríku fundust hvergi hetri, hollari
og saðsamari fæða en þurrkaðir hananar. Negrakofar
stóðu á milli bananatrjánna. Eu þeir höfðu verið yfir-
gefnir fyrir löngu siðan af ibúunum. Nokkrir þeirra
voru hrundir, aðrir hrunnir. í miðri kofaþyrpingunni
stóð stærsti kofinn, er liafði tilheyrt konungi þorpsins.
Hinn óttalegi Siafu — mauraher — hafði gercytt
öllu. Það var alveg áhyggilegt, að ekki fyndist nein
slanga á öllum fjallstoppnum, því jafnvel þær yrðu
fórn þessara litlu, herskáu maura. Þegar Stasjo hafði
fylgt Nel og Meu inn í kofa hiifðingjans, skipaði hann
Kali og Nasihu að fjarlægja mannabeinin. Þau köst-
uðu þeiin í fljótið, sem rann þarna fram hjá.
Fyrir framau kofann lágu hér og þar mannabcin,
kríthvít, eftir að maurarnir höfðu herjað þau. Marg-
ar vikur voru liðnar síðan þeir höfðu herjað þarna,
en ennþá fannst sýrulyktin eftir þá í kofunum. Aftur
á móti sáust ekki kakalakkar, sem annars var fullt
af í negrakofum, né kóngulær, sporðdrekar eða önn-
ur skaðleg sinádýr.
En það voru þó nokkrar lifandi verur á fjallinu,
nefnilega stórir skarar sjimpanse-apa, sem komið
höfðu þangaö vegna Iianananna. Þeir höfðu búið sér
til skýli gegn regninu í trjánuni. Stasjo hleypti af
skoti upp i trén, til þess að liræða þá hurt, o'g þeir
flýðu hið skjótasta burlu, ennþá meir skelfdir af geílti
Saba. Þá gekk Stasjo inn í kofa konungsins.