Ljósberinn - 01.10.1946, Blaðsíða 16

172
LJÓSBERINN
„Ég vil fá kúna mina“, sagði hún.
skraut og viðhöfn til hugar komið; hún
gat engu orði upp komið, veslings litla
stúlkan úr sveitaþorpinu. Én hershöfð-
inginn ávarpaði hana blíðlega og þá náði
hún sér brátt aftur.
„Jæja, vinur minn litli“, mælti hann,
„hvað hefur þii að segja?“
Á því sama augnabliki sá hún Reyði
fyrir sér í huganum, og þá fór hið glæsi-
lega matborð liershöfðingjans heldur að
verða tilkomuminna í augum hennar.
„Ég vil fá kúna mína“, sagði hún. Orð-
in voru ekki mörg, en þau höfðu sín
áhrif. Fyrst urðu allir hljóðir og hissa,
en svo tóku allir að skellihlæja, svo tjald-
ið titraði allt. Anna roðnaði af gremju
og var sem eldur brynni úr augiun henn-
ar. Hershöfðinginn sá það nú, að þessi
litla stúlka var ekki eins og bændadæt-
ur eru að jafnaði.
Hann talaði til hennar nokkrum hug-
hreystingarorðum og gat fengið hana til
að segja skilmerkilega frá því sem gerzt t
hafði.
„Hvers vegna kom faðir þinn ekki
sjálfur?“ spurði hann svo.
„Pabbi er ekki heima?“
„Áttu þá ekki bræður?“
„Hvorugur bræðra minna er heima“.
„En — Kornwallis hershöfðingi“,