Ljósberinn - 01.12.1949, Qupperneq 25

LJÓSBERINN
20]
sína lianda Enmiu. Þau bæði, hún og Karl,
höfðu skotið saman af sparisjóðsaurum sín-
um og stórfurðaði á |>eim fjársjóði, sem
Jóliamia frænka liafði fengið út úr þessum
peningum.
Það var hvorki meira né ininna en lieit
trevja lianda Emmu og svo leikföng að auki.
Um fjögur-leytið sama dags gekk ungfrú
Lassen með hörnunum inn í kjallaraíbúð-
ina. Hún vissi, að Rafn múrari var ekki heima
tun það leyti og lntfði jafnframt séð um,
að Emma væri Jijá dyravarðarfólkinu.
Frú Rafns sat í stofunni; nú var þar ekki
kalt, svo var umhyggju ungfrú Lassens fyrir
að þakka. Feginstár féllu um föla vanga
frúarinnar.
„Það verður allt gott á jólltnum“, var
Emma vön að lialda stöðugt fram.
Það var- lieldur ekki annað að sjá, þegar
ungfrú Lassen gekk inn nteð bæði börnin.
Eva nam staðar við hliðina á frú Rafns,
sýndi lienni brúðuna og spurði, hvort Emma
gæti ekki glaðst yfir lienni.
Ungfrú Lassen hafði breitt livítan dúk á
hið fátæklega tréborð i stofunni.
Pétur kom nú inn með jólatréð, sem börn-
in voru þegar búin að skreyta. Síðan fóru
þau börnin að orði frænku að taka upp jóla-
gjafirnar.
„En þau mega ekki gægjast“, sagði Eva
hávær, „annars her Jesú-barnið allt burtu
aftur“.
Þegar búið var að kveikja á kertunum,
liljóp Karl yfir í dyravarðarbústaðinn til að
sækja Emmu.
Ennna stóð augnabliki síðar á dvraþrösk-
uldinum, nærri því stirð af undrun með fóm-
andi liöndum.
Rétt í því kom Rafn múrari heim; hann
grunaði síður en svo, að jólaljóminn mundi
verða svona mikill og svo bjartur í fátæk-
legu híbýlunum lians.
„Komið þið bara, böm“, kallaði ungfrú
I.assen, „Elskaða Jesú-barnið befur heyrt
óskir ykkar og uppfyllt þær“.
Svo gaf hún þeim Karli og Evu bendingu,
og síðan burfu þau öll þrjú á burt, hljóð-
Guð svarar hæn
Kristniboði einn í Afríku segir svo frá:
Þurrkar höfðu gengið langtímum saman. Jörð-
in var ölI eins og kolbrunnin. Þá sagði hof-
prestur heiðinna manna, að aldrei kæmi skúr
úr lofti, meðan kristniboðsstöðin stæði þar
sem hún stæði, Það yrði því að rífa hvíta
húsið, sem kristniboðinn byggi í.
Þá gengu alhnargir heiðingjar til fundar
við kristniboðann og sögðu, að þeir ætluðu
að rífa húsið liaus daginn eftir, ef ekki rigndi.
Kristniboðinn og þeir, sem með honum
voru, fundu, að þeim var þetta alvara. Og
til )>ess að komast hjá slíku óláni, komu
þeir saman allir á stöðinni til bænahalds.
Þeir báðu án áfjáts og í allri alvöru, að Guð
vildi gefa þeim regn. Þeir gengu ekki til
náða fyrr en eftir miðnætti.
Þegar þeir vöknuðu um morguninn var
orðið dimpit í lofti. Og að skömmum tíma
liðnum, skall þruinuveður. Fyrstu eldingunni
laust niður og lenti hún á húsi hofprests-
ins. Á eftir fór svo hæglátt regn, sem sól-
brennd jörðin drakk í sig og lifnaði þá við
að nýju.
Að þessum furðulega viðburði loknum,
sögðu beiðingjar við liina kristnu: „Ykkar
Guð er sterkari en okkar“. Og liér fór eins
og á dögum Elía spámanns, er fólkið laut
til jarðar og hrópaði:
„Drottinn er Guð! Drottinn er Guð!“
B. J. þýddi.
lega, úr kjallaraíbúðinni og létu mi kjallara-
búana eina eftir um jólagleðina sína.
Þegar Ijósin voru kveikt tveim stundum
síðar á heimili þeirra sjálfra og allt upp-
Ijómað, og börnin stóðu undir jólatrénu, þá
Ijómuðu andlit þeirra af óumræðilegri gleði,
enda þótt þar væri enginn hestur eða stór
brúða.
Þau Karl og Eva létu í Ijós, að enn sem
koniið væri liefðu þau aldrei átt fegra jóla-