Vikan - 19.10.1961, Síða 16

$pcnnnndi 09
'í«_a^ vzr'TS^z
skcnimtUc^ nstnr-
sn0fl eftir
Potrib fcnwích
15. kafli.
SÖGULOK.
Nokkra hríð stóð Beryl með bréfið
til Maureen í höndum sér og hug-
leiddi hvað gera skyldi. Þessu bréfi
hafði hún allsendis gleymt. Þau höfðu
orðið ósátt í bessari ferð, hún og
Mikki. Hann hafði jafnvel viljað slíta
trúlofuninni, en hún staðið fast á
rétti sínum, að henni fannst, og þegar
heim kom, var hún svo reið og utan
við sig, að hún grýtti frá sér tösk-
unni, án þess að muna eftir bréfinu.
Og þarna hafði það svo legið.
Vitanlega gerði þetta ekkert til,
hugsaði hún. Bréfið var frá þessum
Andy, og öllu var löngu lokið á milli
hans og Maureen. Það gat þvi ekki
haft neina þýðingu. Auk þess skamm-
aðist hún sín fyrir að fá Maureen
bréfið, úr því sem komið var — það
kostaði hana það, að verða að biðjast
afsökunar, og sízt af öllu vildi hún
fara að niðurlægja sig þannlg, eftir
alla sigurvinningana, sem henni
höfðu nú hlotnazt. Kannski átti hún
að eyðileggja bréfið; nei, það var
ekki þorandi, því ef spurt yrði eftir
því, mundi Mikka reka minni til
þess að hún hafði veitt því viðtöku.
Leigubíllinn beið úti fyrir, og hún
heyrði Cyrus K. hrópa þrumuröddu:
—Marianna, ertu ekki ferðbúin?
Segðu Beryl, að við leggjum af stað
eftir fimm mínútur. . . .
Hvað kom þetta bréf henni framar
við, hugsaði Beryl og fór að loka
ferðatöskunum. Hún var farin frá
Monte Paraiso, til Bandaríkjanna,
þar sem hennar beið nýtt líf, frægð
og fé og allt það. Henni mátti því á
sama standa hvað þetta fólk hérna
hugsaði henni.
Hún skildi bréfið því eftir á nátt-
borðinu, án þess að hafa nokkurt sam-
vizkubit af gleymsku sinni, og hrað-
aði sér niður með ferðatöskurnar
Cyril K. skyldi ekki þurfa að biða.
Hún brosti sínu blíðasta brosi. . . .
Æ, það verður tómlegt hérna á eftir,
varð Kitty að orði við morgunverð-
arborðið. — Og svo, þegar þau Victor
og Maureen . . . ég skil ekki hvers
vegna þú þarft endilega að rjúka til
Bandaríkjanna til að gifta Þig, Maur-
een, þar sem enginn af þínu fólki
getur verið viðstaddur, og það nú,
þegar allt fer að verða auðveldara
fyrir okkur hérna. . .
—- En mamma, við erum marg-
búin að segja þér ástæðuna. Það er
svo mikil skriffinnska við allt þess-
háttar hérna. að það mundi taka
marga mánuði — og Victor verður að
halda sem fyrst aftur til Bandaríkj-
anna, svaraði Maureen.
— Já, það verður víst svo að vera,
andvarpaði Kitty, en leiðinlegt finnst
mér það Það var ekki nóg að hún
yrði að sjá þannig á bak yngstu dótt-
ur sinni, heldur yrði hún og að sætta
sig við að fá ekki að taka þátt I
undirbúningnum og öllum fagnaðin-
um í sambandi við fyrsta brúðkaup
barna sinna — og það var eiginlega
öllu þungbærara fyrir Kitty. En hún
huggaði sig við það, að hún yrði þó
alltaf viðstödd brúðkaup þeirra
Mikka og önnu, og Anna var mun á-
kjósanlegri tengdadóttir en þessi
Beryl, sem henni hafði aldrei fallið
við.
Og þó varð brúðkaupi sonar ekki
jafnað við brúðkaup dóttur, fannst
Kitty — og Maureen yrði hin feg-
ursta og glæsilegasta brúður. Það
yrði svipað Því að endurlifa sitt eigið
brúðkaup, að sjá hana ganga Inn
kirkjugólfið; en hvað um Það, Victor
varð að hraða sér til New York I
sambandi við þetta leikrit, og Þá var
tómt mál að tala um að þau giftu sig
hérna I Monte Paraiso.
— Hvenær farið þið? spurði Mikki.
— Maureen ræður Því, svaraði
Victor Cleveland.
Hann leit spyrjandi á hana um
leið. Hún reyndi að verjast óttakennd-
inni, sem ásótti hana þegar henni varð
hugsað til þess að eiga allt I einu að
hverfa á brott og setjast að, langar
leiðir frá fjölskvldu sinni ,En það
störðu allir á hana og biðu svars.
Þegar allt kom til alls, var ekki held-
ur eftir neinu að blða; hún mundi
kunna prýðilega við sig I New York.
. . . þar yrði glaumur og gleði, hún
mundi kynnast. mörgu fólki. . .
— Við skulum fara I næstu viku,
mælti hún ákveðin. — Bg get keypt
allt, sem ég Þarf að kaupa, þegar við
komum til New York.
— Strax I næstu viku? endurtók
Kitty skelfingu lostin.
— Þið þurfið mín ekki við, hvort eð
er, sagði Maureen. Þannig hafði það
alltaf verið. Andy hafði ekki þurft
hennar við, annars mundi hann hafa
hreyft einhverjum mótmælum, þegar
hún tilkynnti honum að hún væri á
förum. En hún mátti sízt af öllu
hugsa um hann núna; hún varð að
einbeita huganum að öllu þvi, sem
beið hennar í New York — tónlist-
inni, dansinum, ljósadýrðinni . .
skartklæðunum, sem hún átti fyrir
höndum að kaupa í frægustu tízku-
verzlunum borgarinnar . . . græni
kjóllinn, já fyrst og fremst græni
kjóllinn. . .
— Ekki skal ég malda 1 mðinn,
fyrst þetta er afráðið, sagði móðir
hennar. — Æg hef heitið þvi, að ég
skuli aldrei reynast hamingju barna
minna þrándur I götu. Og svo bætti
hún við og brosti. — Þegar á allt er
litið, er ekki heldur svo ýkjalangt til
New York. Aldrei hafði mér komlð
það til hugar, að ég mundi fara alla
leið frá Englandi til Brasilíu, og hing-
að er ég komin samt, heill á húfi. Og
hver veit nema ég skreppi einhvern-
tíma flugleiðina til New York, til
þess að líta á barnabörnin mín. . .
— Barnabörnin, endurtók Maureen
og fór hjá sér. — E?r það nú ekki að
ráðgera helzt til langt fram I tlmann.
Lfsa spratt allt I einu úr sæti slnu.
— Ef þið eruð búin að borða, ætla ég
að bera inn diskana. . .
— Láttu Rðsu um það, sagði Kltty.
— Nei, hún er að taka til I her-
bergjunum, svaraði Llsa ákveðln.
Victor reis á fætur og opnaði dyrn-
ar; hún þakaði honum fyrlr án þess
að llta til hans; Þetta var orðið aft-
ur eins og Það hafði verið fyrst eftlr
að hann kom. hugsaði hún með nokk-
urri beiskju Henni hafði ekkl komið
til hugar, að hún mundi eyðileggja
vináttu þeirra um leið og hún viður-
kenndi að hún ynni honum, álitið að
Þau mundu geta orðið góðir vinir
framvegis. eins fyrir það, þótt það
yrði svo aldrei meira. Hún hafði hugs-
að sem svo, að hann yrði hamingju-
samur þegar hann væri kvæntur
Mauren, og hún gat lagt allt I söl-
urnar fyrir hamingju þeirra. En hitt
hafði henni aldrei komið til hugar,
að þessi fálætismúr mundi rlsa á milli
sln og hans.
Hvers vegna, spurði hún sjálfa sig
og reyndi að setja sig I hans spor.
Hafði hún sært stolt hans? Eða var
hann afbrýðisamur vegna sögunnar
um Pétur? Kannski hafði hún farið
skakkt að, en það var of seint að
iðrast þess nú. Eitthvað varð ég að
segja, hugsaði hún; ekki mátti ég
eyðileggja framtið Maureen. Þetta
er allt svo öfugt og vitlaust, og öðru-
visi en ég gerði ráð fyrir . . . Hún
selldist eftlr uppþvottarburstanum
og reyndi að hughreysta sjálfa sig.
Maureen verður að minnsta kostl
hamlngjusöm, óg Victor verður það
Hka, Þegar frá llður. Og sé hann mér
reiður ,gerir það honum kannskl auð-
veldara að gleyma. . . .
Njf frnmbnlrfssnga
í leit að lífsförunaut
btfrjur í nsstA blnði
Aðalpersónur: SONJA WALLIN, ung og fálleg stúlka, sem
hefur reynt að stytta sér aldur og er lögð á spítala.
JAN STENLUND, læknir við spítalann, annast um Sonju.
MAUD, unnusta Jan Stenlunds.
Sagan er eftir Erik Norrlander.
16 VIKAN