Vikan - 19.10.1961, Qupperneq 31

þessu og ég kunni vistinni ágætlega. fyrir stríð. Svo er ekki 0
Sem sagt, ekkert til aO angra mann, þaö, Marla skrifaði Nonna a bbj
nema helv. . . hitinn og smávegls þriggja mánuOa fresti, og
samvizkubit annaO veifið vegna fram- haföi ég rausnazt til aO senn ..
komu minnar viO Maríu, sem ég gat heim og láta vita aO ég væri '
aldrei gleymt. En þegar samvizkan Var ég þá oröin háseti a m-s- '
angraöi mig, hugleiddi ég þaO, aO ef Maria hafOi nú lært nokkuO
ég heíÐi fariö heim til Kúbu meö og afréO aO íara i kringum
Maríu foröum, væri ég nú þræll i hnöttinn til þess aö hafa UPP '
sykursuOunni hjá mági hennar, og Þegar hún kom til Hong-ri. g
þegar ég kæmi heim úr vinnunni tæki hún svo heppin aO fa pern
á móti mér hópur af litlum negra- m.s. Kina sem ég var a og n y
krógum. Þegar þessar hugleiöingar á- hún ekki sleppa mér framar.
sóttu mig, sem var nokkuö oft, var ég ÞaÖ var aöeins ein spurm g,
vanur aO fá mér einn gráan og ná ég fékk aldrei svar viö og
mér í stelpu, ef skipiO lá I höfn. En miklum heUabrotum. Hvar hatox nun
armlög þeirra voru dauf og köld, 1 fengiO peninga i íeröaKosrn
samfinburOi viÖ ástríöuofsa Mariu. Kúbu til Hong-Kong. r' ari
Ég hef aldrei skiliO og skil ekki enn, aö kosta mörg hundruo doua
hversvegna hún festi þessa ofurást á varö undirleit, þegar var y -
mér, þar sem hún hefur ábyggilega heyra hana um Þetta. Eg or
getaO valiO úr mönnum í heimalandi ályktanir af Þögn hennetr.og
sinu. . fyrsta sinn á ævinni til afbryOissemi.
Svo var ÞaO einn heitan september- En Þó fann ég með sjálfum m r a
dag í Hong-Kong, aö ég kom úr landi ég hafði engan rett tu ao
vel hýr og ætlaöi aO leggja mig, því brýöissamur. v
aO ég var á frívakt. Þegar ég var Nú hófst dásamlegt tim • °
að fara niður í káetuna skaut messa- var öllum stundum 1 Þernu ...
drengurinn því aO mér, að það væri um, þegar svo stóO a aO vi
búiö aO ráða nýja þernu á ööru frivakt saman, og stundum stai
plássi og ÞaO væri nú kvenmaOur I viö af verðinum, Þegar annao a •
lagi. tii aö eiga tiu minutur i Paradis.
Ég gaf þessu ekki mikinn gaum, en Maria var öllum konum fremrr>
um kvöldiö gekk ég þó fram hjá aö likamsfegurO, ástriöuhita og ayn
klefa þernunnar, ef vera kynni aO ég orku. Þegar viO hofOum bæo 8
sæi henni bregða fyrir. Og viti menn. tima, gat ég una0 stundum s
Einmitt, Þegar ég geng hjá opnast viö aö skoöa hinn Venusfagra iik
dyrnar I hálfa gátt og út úr gáttinni hennar. _ . K
er hvíslað heitum rómi: — Kobbi, En þetta var of gott tu ao pao
darling! gæti haldizt. Eftir nokkrar vikur fór
Mér brá svo mjðg aÖ ég haföi varla Maria að tala um Kúbu, hva par
sinnu á þvi að snúa mér viö. Tveir væri dásamlegt aO vera, lottsi g ,
heitir armar vöfOust um háls mér landiO, fólkið. Seinast fór ta '
og kipptu mér innfyrir. AstriOufuIlar línis að róa að Því aS vm
varir leituöu vara minna. ,heim,“ þö viO hefOum ÞaO ágætt a
Þetta var María, ennþá yndislegri, m.s. Kína. m
en nokkru sinni fyrr. Hún ásakaOi mig Svo fór hún aO tala um
ekki einu oröi, en hún grét svolítiö á prest. Hún fann Þaö upp, aO far
milli þess að hún Þakti andlit mitt arvist okkar væri syndsamleg, og t
kossum. Svo læsti hún huröinni. hún þó Þátt í henni með ennÞá mem
Maria sagði mér fljótlega, hvernig áhuga, en ég. .
hún hefði haft upp á mér. Þegar ég Eg maldaöi í móinn eins og eg g ,
strauk frá henni í New York hafði en einhvern veginn varö xur
GÆÐIN MEST
STÆRSTU
DÓSIRNAR
LÆGSTA
VERBID
hún snúið sér til útlendingaeftirlits-
ins og komizt fljótlega að því á hvaða
skipi ég var. En þá var skipiO lagt
af staö og ekki ráðlegt að reyna að
elta mig til Murmask. Sneri hún þvi
til baka og Þegar heim kom tók hún
litið úr mótbárum minum. AnnaO
hvort kæfði hún Þær i kossum, eOa
hún sneri í mig rassinum og „fór i
fýlu.“
Loks kom aÖ Þvi, aÖ hún sagðist
vera vanfær, og nú yrðum við að fara
að kanna innihald ferðatöskunnar heim til Kúbu og gifta okkur i sn •
minnar nánar. Fann hún þá bréf frá Við áttum nóg fyrir farinu, en a P
að ég var i vafa um að hun segOi
satt, krafðist ég Þess, að hún færi með
mér til læknis og fengi staðfestingu
á Því, að hún væri með barm. En
ciui o.ciii. .iicvoiiia ivuiii iiiiii, Vii i.iii.iii til þess var hún ófáanleg, og gat ekki
gat ekki gefiö henni neinar upplýs- komiO með neina frambærilega a-
ingar, af þeirri einföldu ástæðu, aö stæðu. Tók ég Þvi Þá ákvorð ,
ég hafði ekki skrifiað heim síðan „stinga hana af‘, einu sinm enn.
Nonna bróður í Keflavík. Skrifaði hún
honum þá nokkrar línur og spurði um
dvalarstað minn. Fékk hún bréfiö
svo Þýtt á ensku og beið óþolinmóð
eftir svari. Loksins kom það, en Nonni
HljóS í iaIdubi aueOan kundkapþinn •tingnr aórl
Tækifærið gafst fyrr en varði. Skip-
ið var statt i Singapore, ég nýbúinn
að fá útborgað og María á vakt. Af
föggum minum gat ég aðeins tekið
það verðmætasta, sem ég gat troðið
inn mig. Það hefði verið allt of áber-
andi, að fara með ferðatösku frá
borði. . ....
Eg tók mér leigubíl ut a flugvoll.
Peningarnir hrukku fyrir flugfari til
Kairo. Þegar þangað kom, réði ég
mig strax á grískan fragtdall, sem var
á leið til heimalandsins. Þaðan fór
ég með ööru'grísku skipi til New York
og svo með íslenzku skipi til Reykja-
víkur. ,
Ee var heima í eitt ár. Á þeim tíma
kom bréf til Nonna bróður frá Mariu,
sem nú var komin „heim“. En ég var
nú löngu búinn að undirstinga Nonna
með að segja, að hann heföi ekki hug-
mynd um, hvar ég æli manninn.
En sagan er ekki búin enn. Eg tor
aftur í siglingar. Og enn liOu hér um
bil tvö ár. Þá var ég á fronsku
skipi. ViO fengum vélarbilun og lágum
i Le Havre. Þá fór ég með nokkrum
skipsfélögum mínum til Parísar og
við fórum m.a. upp í Effelturmnn.
Þar var allmargt fólk og skyndilega
hafði ég á tilfinningunni, aO einhver
starði á mig. Ég leit við — og Þarna
var Maria — að mér heilum og lif-
andi. Hún bókstaflega ljómaöi. Hun
hrópaði til min: Kobbi, darling! Svo
fleygði hún sér í faðm minn.
Hún dró mig inn í lyftuna og hélt
í höndina á mér Þegar við komum
niður. Hún ætlaði ekki aö missa mig
út úr höndunum á sér. En það gerði
hún þó — af hreinni tilviljun. Eg var
alltof hissa til Þess að gera nokkra
flóttatilraun. Við komum að gatna-
mótum. Umferðin var geysileg, en
ég óð út á rauðu ljósi, af einskærum
asnaskap. Á síðasta andartaki tókst
lögregluÞjóni að þrifa i Mariu og
halda henni eftir. Ég veit ekki hvort
ég á að kalla Það hundaheppni eða
guðsmildi að ég komst lifandi yfir
götuna. Þá fyrst gerði ég mér grein
fyrir að ég var sloppinn a.m.k. i bili.
Ég veifaði i leigubil og Þaut út úr
borginni.
Ekki þorði ég að fara til Le Havre,
þar sem skip mitt lá. Og ég glataði
enn einu sinni föggum minum, sem
voru að vísu ekki miklar. Aldrei hef
ég komizt að því, hvernig María fór
að þvi að finna mig upp á Eifelturn-
inum. ÞaO er og verður óleyst gáta.
En í Þetta skipti missti hún nú samt
af mér. Og þaO er sennilega höfuð-
ógœfa Uf« mln«
E'ftir þetta var ég um tima á dönsk-
um og Þýzkum skipum. Ég tolldi
hvergi lengi. Ég vildi ekki viðurkenna
með sjálfum mér, að ég saknaði
Maríu og þráði hana. En þrá mín til
hennar hafði blossað upp við að hitta
hana í París. Aðrar konur voru mér
einskis virði. María var sú eina, sem
virkilega kunni listina aö elska.
Óróinn í blóði mínu jókst meir og
meir og ég fór að verða þunglyndur.
Ég reyndi að gleyma mér í örmum
annarra kvenna og í félagsskap Bakk-
usar. En það var eins og að hella
olíu á eld. Loks eftir nærri þriggja
ára taugastríð gafst ég hreinlega upp.
Ég skrifaði Maríu eldheitt ástar-
bréf, lýsti fyrir henni sálarkvölum
mínum, bað hana fyrirgefningar á
fyrri framkomu minni og bað hennar
hátíðlega, sagðist Þrá hana svo að
ég væri að ganga aí vitinu og ég
skyldi fara i sykursuðuna strax og
ég kæmi vestur. Bréfinu lét ég lög-
giltan skjalaþýðara snúa á hina feg-
urstu spænsku, og beið svo í ofvæni
eftir svari. Svarið var að vísu allt
öðruvísi, en ég hafði búizt við. 1 því
var ekki eitt einasta ástarorð og það
var mjög stutt. 1 lauslegri þýðingu
var það eitthvað á þessa leið:
Kæri Kobbi.
Þú mátt koma þegar þú vilt.
Ég er flutt, ('heimilisfangiö). Láttu
mig vita meö hvaöa ferö þú kem-
ur. Þín er beöiö meö óþreyju.
María.
Siðasta setningin fannst mér Þó
benda til Þess, að hugur hennar til
mín væri enn óbreyttur. Ég tók mér
því fari til Havana og lét vita i flug-
pósti hvenær ég kæmi.
Og nú er aðeins lokaþátturinn I
tragediunni eftir.
Skipið kom á tilteknum tíma til
Havana. Mig furðaði ögn að María
skyldi ekki vera á hafnarbakkanum
að taka á móti mér. Skjálfandi af
kvíðablandinni eftirvæntingu fór ég í
land og fékk mér leigubíl og ók til
hússins, sem María hafði tilgreint
sem heimilisfang sitt. Húsið var mun
reisulegra, enn hið gamla hús mæðgn-
anna. Þegar billinn stanzaði, sá ég að
stálpaður strákur, sem stóð úti fyrir
dyrum hljóp inn í húsið, augsýnilega
að láta vita að ég væri kominn.
Gluggatjald bærðist. Það stóð áreið-
anlega einhver bak við þaO og virti
mig fyrir sér.
Eg barði að dyrum. OfurlitiO óatyrk
V/l K’ARl 31