Vikan - 19.10.1961, Síða 39

fram og sendi unga manninum óhýrt
auga. — Þetta er hálfviti, sagSi hann
fyrirlitlega.
— Anna Reedy er látin, sagSi
Neeve. Kemur þú á likvökuna?
— Geri ráS fyrir því. Hvenær viltu
helzt að viS förum þangaS?
— 1 nótt, ef þú ert ekki viSbund-
inn.
— Allt I lagi. Við sjáumst þar þá.
— Þetta ætti aS geta orðið eftir-
minnileg og fjörug likvaka, rétt eins
og þær gerðust í gamla daga, mælti
Hannafin um leið og hann reis á
fætur og tók af sér skóarasvuntuna.
Svo gekk hann til eldhúss. — Settu
ketilinn yfir, kona. Ég er að fara
á líkvöku, og ég þarf bæði að fá
te og heitt rakvatn. . .
12
Það var tveggja mílna leið frá
bænum að býlinu, þar sem hin látna
lá á fjöl. Nokkurt frost var á, heiður
himinn og stjörnubjart. Dermot og
faðir hans óku á reið hjólum sinum,
Patrick kvaðst ekki mundu staldra
lengi við á vökunni, en Dermot
kýmdi; þóttist vita að gamli maður-
inn mundi reynast þaulsætinn að
venju, þar sem einhver gleði var.
Þeir gengu inn í eldhúsið; þar sat
þegar fjöldi líkvökugesta umhverfis
arinstæðið, stórir katlar héngu í hó-
böndum yfir eldinum og konur
skenktu te. Þeir feðgar dokuðu við
i dyrum unz svartklædd kona kom
til þeirra og bað þá inn að ganga.
Þeir skáskutu sér á milli stóla og
bekkja, unz þeir komu inn í herberg-
ið, þar sem sú látna lá í rekkju sinni
og loguðu kerti á öllum rúmstólpun-
um en einnig hafði logandi kertum
verið komið fyrir á undirskálum á
borði skammt frá. Við höfðagaflinn
stóð dragkista með hvítu klæði og
á því tveir gylltir kertastjakar. Við
höfðagaflinn sátu og grátkonurnar
þrjár, vöfðu svörtum sjölum að höfði
sér og Þuldu bænir án afláts.
Þeir feðgar féllu á kné við rekkju-
stokkinn eitt andartak. — Sú hefur
verið orðin horuð, hvíslaði Patrick
gamli. Svo risu þeir á fætur og héldu
fram i dagstofuna, þar sem stúlkur
báru gestum veitingar, og var Bella
ein á meðal þeirra. Gamall maður
sagði frá líkvökum í sínu ungdæmi:
— Það var nú likvaka, sem lengi
var í minnum höfð. Strákarnir fylltu
— Ertu nú viss um það Egill, að
auðæfi mín fái á engan hátt komið
í veg fyrir hamingju okkar.
— Á ég að skilja þetta þannig, að
mér sé hér með sagt upp?
stórt kerald af vatni, drógu slöan
herfi upp að dyrunum og þráttuðu nú
um það, hvort Þeir ættu að setja ker-
aldið nær dyr.unum, svo Jimmy dytti
fyrst ofan í það og siðan út á herfið,
eða herfið, svo hann dytti um það og
ofan i keraldið . . .“
Fullorðin frænka hinnar látnu vís-
aði þeim feðgum tU sætis; McGinnis
hnippti í Dermot og bað hann tala
við sig áður en hann færi og frænk-
an sætti færis og spurði hann lágt,
hvort ekki mætti bjóða honum eitt-
hvað hressandi, en Dermot afþakk-
aði. Hanafin sat við eldinn, reykti
pípu sína og sagði sögur, sem vöktu
mikinn hlátur, en það var siður á
likvökum að segja frá skoplegum at-
burðum, sem einhverjir af þeim við-
stöddu höfðu lent i, án þess að nefna
nokkur nöfn en lýsa þess í stað við-
komandi svo þeir þekktust, og vöktu
sögur þessar þvi meiri hrifningu, sem
þær voru illkvittnari og nærgöngulli.
Ekki leiddu þær þó til átaka yfirleitt
á Ukvökunni sjálfri, þar eð slagsmál
voru eitt af þvi fáa, sem þótti þar
óviðeigandi, en oft var sögumanni
goldin rauður belgur fyrir gráan á
dansleikjum seinna. Hannafin vax
viðurkenndur meistari í þessari
sagnalist, þótt enn hefði honum ekki
hlotnast sú viðurkenning, sem fræg-
ust þótti— að vega svo hart að ein-
hverjum, að hann gengi brott af Uk-
vökunni.
Neeve skenkti mönnum te. Þegar
hún hellti í bollann hjá McGinnis
titrandi hönd hennar svo eitthvað
skvettist út á undirskálina, og varð
kátína af, en Neeve lét ekki á svör-
um standa. — Ég hef margreynt það,
sagði einn af hinum yngri mönnum,
að hvergi er auðveldara að komast
yfir kvenmann en á Ukvökum. Það
liggur eitthvað þar í loftinu, sem æs-
ir þær. Ég veit þess dæmi, að stúlkur,
sem maður mátti ekki koma nærri
annars, urðu svo áleitnar og tryUtar
á likvökum, að maður komst ekki
undan þeim.
— Það er Ukið, sem varð öðrum
að orði. Þegar þeim verður litið á
likið, hugsa þær sem svo, að bráðum
verði þær sjálfar liðið lík, og því þá
ekki að gefa sér laiusan tauminn
meðan má?
Þannig leið vakan við glaum og
gleði; menn átu og drukku ómælt
og það var víst ekki eingöngu kven-
fólkið, sem líkvakan hvatti til þess
að njóta Hfsins meðan þess var enn
kostur. McGinnis gekk til Dermots og
mælti við hann í hálfum hljóðum:
— Eundur á föstudaginn í hlöðu
McAleers. Áríðandi mál. . .
— Ég kem, svarið Dermot.
—• Þú ættir að Hta inn til líksins.
Þar eru þeir i essinu sínu.
Dermot reis úr sæti sínu og leit
þangað inn. Fjórir menn sátu við
rekkjustokk hinnar látnu, tveir sinn
hvoru megin, Anna gamla sat uppi,
þar eð svæflum hafði verið skotið
undir bak henni, og nú spiluðu þeir
fjórir þarna póker með Önnu gömlu
sem fimmta manna. Það leit út fyrir
að Anna gamla græddi, því að nokk-
ur hrúga af skildingum lá á lakinu.
Dermot spurði Ned bróður sinn,
sem var einn þeirra fjögurra, hvar
þeir hefðu náð í áfengi, þvi að þeir
voru allir talsvert drukkhir. Ned
benti honum á litla dragkistu út við
vegginn; hafði ein skúffan verið dreg-
in út og lágu þar þrjár flöskur af
wiskýi. — Frænkan kom hingað inn,
og sagðist mundu kæra okkur fyrir
sóknarprestinum á morgun, varð Ned
að orði.
— Ég þekki föður Sheehy það, að
ég veit að hann fengi sér sjálfur slag,
ef hann væri hérna, sagði sá sem
gaf.
— Það væri hjónasvipur með hon-
um og Önnu gömlu, varð öðrum að
orði. Ógerlegt að segja um hvort
þeirra væri dauðara. Það er aldrei að
Anna gamla fær spil. E'f þessu held-
ur áfram ,verður þessi ekki langt að
bíða, að hún hafi grætt fyrir útför-
inni.
— Þeir dauðu munu aftur upp risa,
tuldraði einn af pókerspilurunum. Og
það mun verða grátur og gnístran
tanna . . .
— Þegiðu, sagði annar. Ned bauð
Önnu gömlu einn lítinn, en hristi höf-
uðið og kvað hana í bindindi eins og
bróður sinn. En sá er fyrr mælti kvað
svo ekki vera, heldur væri Anna
gamla svo hyggin, að hún vildi ekki
eiga það á hættu að vera að slást úr
timburmönnum við sína eigin jarð-
arför.
— Þeir dauðu munu aftur upp
rísa. . .
Þegar Dermot kom fram á gang-
inn, beið Neeve hans þar. Hún var
komin í kápuna og Dermot hneppti
henni. — Við skulum koma, sagði
Neeve, og bauð honum varir sínar í
gamni.
M
m
m
i
m
l|
li
■§1
m.
f!
%
•»5
i
31
t
VI
’iiS
I
%.
m
li
ii
'm,
m
iV^,
SlífWi v"5'<ír
■V ii/r.y
l W
...
y'
I
n
r;v!d
M |
m

'
Í
t y,j*
ll
m
£$i '
II
n
M
M
m.
v?:.
ífý.
\>>
0
&)'
Jy%
%
Éi
ý<t'i
Gott og velunnið rúðugler flytur meiri birtu inn
í híbýli og vinnustaði.
Við flytjum inn og seljum úrvals gler, sem fram-
leitt er úr völdu hráefni í fullkomlega sjálfvirkum
verksmiðjum.
Höfum fyrirliggjandi rúðugler í öllum þykktum og
flestum stærðum. Hafið samband við okkur sem fyrst
varðandi glerpantanir yðar. Til afgreiðslu nú strax
eða síðar.
Mars Trading Company
Klapparstíg 20. — Sími: 17373.
.jylýsuncj t~,
VIKA.N 39