Vikan - 23.11.1961, Síða 31

húöin finnur ekki fyrir
t*að verðið pér að gera! Raksturinn sem það gefur er alveg ótrúlega mjúkur og pægilegur. Skeggið
hverfur án pess að niaður viti af pvi. Þó húð yðar sé viðkvæm, er varla hægt að trúa pví að
rakblað hafi verið i vélinni, ef notað er Blátt Gillette Extra. 5 blöð aðeins Kr, 20.50.
Pað er þess virði að reyna það
Skæruliðar næturinnar.
Framhald af bls. 17.
hann. Hann starði á Crawley haturs
þrungnú augnaráði og reyndi að
hrinda honum frá sér. . . En við skul-
um losa okkur við þá! Byssan er það
eina, sem Bretinn skilur. En um leið
og hann nefndi byssuna, minntist
hann Bellu. Heilaga guðsmóðir, misk-
unnaðu mér, kveinaði hann yfirkom-
inn af sjálfsmeðaumkun.
— Komdu, sagði Crawley Iðgreglu-
stjóri og leiddi hann til dyra.
Faðir Sheehy kraup á bæn úti I
kirkjunni. Ásakanir Kathleenar
hljómuðu enn í eyrum hans. Hann
minntist þess hve eldheitar hvatning-
arræður hann hafði haldið í Irska
þjóðræknisfélaginu og Geliska æsku-
lýðssambandinu. Höfðu þær átt sinn
þátt í því, að Bella var vegin? Hann
laut höfði og spurði sjálfan sig hvers-
vegna hann hefði ekki haldið þrum-
andi ræðu og lýst bölvun yfir þvi
grimmdarlega ofbeldi, sem haft hafði
verið í frammi. Hversvegna hann
hefði ekki reynzt meiri prestur og
minni þjóðernissinni. Hversvegna
hann hefði farið villur vegar.
Það var kalt og rakt I kirkjunnl.
Regnið buldi á brenndu litglerinu I
gluggunum í kórnum. Ljós logaði á
litlum lampa, sem hékk 1 langri keöju
og varpaði fölvum flöktbjarma á
róðukrossinn og andlit hins keltneska
orðnum manni, að standa úti í
umferðinni með allskonar handa-
pati!!!
— Viltu láta mömmu fá teygjubyss-
una — strax!
Krists, mótað djúpum dráttum hljóðr-
ar þjáningar.
Faðir McCory sat I lesstofunni
heima á prestsetrinu, og furðaði sig
á brottvist föður Sheehy, sem hafði
farið um áttaleytið I heimsókn til
læknisins, og var ekkl komlnn til
baka, Þótt komið væri fram yfir lág-
nætti. Hann fletti við íþróttablaðinu,
og las um kappleikinn milli Cork og
Dyflinar. Liðið frá Duncrana átti að
keppa næstkomandi sunnudag, og nú
var ekkert líklegra en að það yrði
að keppa án Dermots O'Neill. Hann
vonaði að Dermot liti að minnsta
kosti við, áður en hann færi. Það var
annars einkennilegt, þótti honum,
hve hann var ófróðari um allt sem var
að gerast í sókninni, heldur en faðir
Sheehy, og reyndi hann þó eftir megni
að blanda geði við bæjarbúa; til dæm-
is með því að taka Þátt í knattspyrn-
unni — en svona var það' sennilega
alltaf, Þegar ungir prestar áttu hlut
að máli, fólk treysti þeim ekki til
fulls fyrr en Þeir voru farnir að reskj-
ast.
Hannafin stóð frammi fyrir útvarps-
viðtækinu með blýant fyrlr tónsprota
og stjómaði tónverki eftlr Ravel.
Kona hans horfði á hann; Það var
ekki neinum vafa bundið, að einhver
skrúfa var laus í kolli hans, en hug-
rekki brast hann ekki þegar á reyndi
og hún unni honum hugástum. Þessi
einkennilegi, bersköllótti og lágvaxni
maður fór það, sem hann ætlaði sér,
hvað sem hver sagði — þegar honum
bauð svo við að horfa. Það var eins
og hún gerði sér það nú fyrst ljóst
hve mjög hún unni honum. Og hún
gekk til hans, strauk vanga hans
mjúklega og hvíslaði, að Það væri
kominn háttatími.
— Hljómsveitin er alls ekki svo
slæm, sagði hann, en blásturhljóð-
færin mættu hljóma eilitið sterkara
undir lokin.
Reilly bylti sér á bálki sínum I
dyflissu hans hátignar við Crumlin
og haföi erfiða drauma. Hann þóttist
ganga um akra nokkra, þar sem
kettir höfðu fest sig í kanínusnörum,
og reyndu að bíta hann og klóra,
þegar hann vildi losa þá. Einkum
var einn kötturinn grimmur mjög,
hvæsti og blés svo Reilly þorði ekki
að nálgast hann. Þá bar Dermot þar
að með kvísl í hendi; hann leysti
vandann með því að stinga köttinn
til bana, en þegar Reilly ávitaði hann
harðlega, reiddist hann, hóf upp
kvíslina og lagði til hans. Við Það
vaknaði Reilly, en svo sterk voru
áhrif draumsins, að hann bjóst helzt
við að sjá Dermot standa þar i klef-
anum með uppreidda kvíslina. Hann
lá andvaka um hrið og starði út I
myrkrið. Ef hann gæti aðeins hitt
Dermot að máli; sagt honum að ekk-
ert væri þess virði að fórna fyrir það
frelsi sinu i fullan áratug. Svo bylU
hann sér til og reyndi að sofna.
Neeve lá andvaka í rekkju sinni og
reikaði í huganum við hlið Dermot
meðfram járnbrautinni til Rathgiven.
Og Dermot reikaði meðfram járn-
brautinni, gegnblautur af regni og
þungur í spori. Loks náði hann til
bæjarins. Mjólkurbíllinn stóð mann-
laus á torginu, hann reyndi að komast
inn en hurðirnar voru læstar, svo
hann kleif upp á pallinn og skreið
inn undir segldúkinn, sem breiddur
var yfir mjólkurbrúsana. Hann lelt
á úrið og sá, að enn var klukku-
stundar bið. Haiyi heyrði óljóst að
einhversstaðar langt í burtu var leik-
ið á hljóðfæri, sennilega voru ein-
hverjir að skemmta sér; regnið buldi
án afláts á segldúkinn og hann barð-
ist við svefninn.
ENDIR.
VIKAN 3X