Vikan - 23.11.1961, Blaðsíða 32

VI U N I Ð
Suzanne André PLACENTA CREME
ínuiheldur náttúrleg efni, sem hörundið drekkur I sig. Styrkið
eðlilega starfsemi húðvefjanna, eykur blóðsóknina tii hörundsins,
og gerir |)að þannig ungiegra og mýkra. Hrukkur og drættir
hverfa.
Notkunarreglur á íslenzku með liverri túbu.
Fssst f snyrtivöruverzlunum.
H. A. TULINIUS.
REYNIÐ Aéaddiru
rTTTBrtniairj-nmm mnmwmr
HITUN
BIALADDIN GEISLAOFN
Gefur skjótan, öruggan og
þægilegan hita.
Gljábrenndur í kaffibrúnúni
lit.
LÝSING
ALADDIN BORÐ-LAMPI
Mjög öruggur og gefur góða
og þægilega birtu.
Fallegt útlit. SILCROM x)
húðaður.
Borð, vegg og hengilampar
fáanlegir.
x) Vörumerkí
ALADDIN INDUSTRIES LTD., ALADDIN BULDING,
. GREENFORD, ENGLAND
Á BAK Vlf) STROMPLNN.
Framhald af bls. 23.
sviði, smíðuð af mikilli nákvæmni
og natni. Annað þeirra könnuinst við
við úr Strompleiknum -— bragginn,
scm meirililuti leiksins gerist í. Hitt
cr af svipaðri stærð, og sýnir ein-
hverskonar ruslakompu, og þar er
hver smálilutur á sinum stað. Litil
trappa liggur á liliðinni, upprúllað
gólfteppi á góii'inu, blaðabunkar
kyrfilega samanbundnir, plankar og
spýtur hingað og þangað ...
„Hvað í ósköpunnm er þetta,
Guðni . . . ?“
„Þetta er lílcan af sviði næsta
leikrits, sem sýna á hér. Það lieit-
ir ,,Húsvörðurinn“ eða The Care-
talver" á Ensku og er eftir Harold
Pinter. Hitt líkanið kannizt þið
vð, það er sama sviðið og verið er
að nota núna frammi.“
„Til hvers ... ég meina . . . eru
slík likön ávallt búin til af hverju
sviði?“
„Ávallt. Leiktjaldamálarinn smíð-
ar líkanið í hlutföliunum 1 á móti
20. Likanið fæ ég svo og teikna
vinnuteikningar eftir þvi, i sömu
stærð. Vinnuteikningarnar fá smið-
irnir síðan og smíða leiktjöldin og
annað, sem til þarf, eftir þeim.
Hérna niðri í kjallara eru fullkomn-
ar vinnustofur með öllum vélum,
og þar vinna margir menn á hverj-
um degi alveg frá því kl. 9 á morgn-
ana til 12 á kvöldin. Þar er alltafgj
nóg að gera.“ ®
„Eru þetta útlærðir trésmiðir?“
„Nei, ég vil helzt ekki hafa út-
lærða menn. Það er fyrst og fremst
vegna þess að þeir eru yfirleitt of
vandvirkir, Þeir hafa lært það og
láta ekki af því. Að sjálfsögðu ber
ekki að iasta það, en ég legg meira
uppúr flýtinum og hugkvæmninni.
Það sést hvort sem er aldrei liversu
fágaður eða vandaður liluturinn er,
þvi minnsta fjarlægð frá senunni
til áhorfenda er 7 metrar.“
„Að spjálfsögðu þarf þó oft að
vanda til slikra hluta, er það ekki?“
„Þeir þurfa að vera traustir, það
er fyrsta skilyrðið. Þú sérð t. d. hve
mikið reynir á strompinn í þessu
stykki. Þar þurfa menn að klifra
upp og niður meðan á sýningu
stendur, enda er hann trausthyggður
fré grunni.“
„Hvernig er svo t. d. með eld-
hættu af slíkum hlutum?“
„Hver einasti lrlutur, sem kemur
fram á senu, og sem getur brunnið,
er sprautaður eða íborinn sérstakri
eldvarnarblöndu, sem við búum til
sjálfir eftir erlendum forskriftum,
enda er það skylda víðast hvar
annarsstaðar."
„Er það ekki skylda líka hér?“
„Jú, það er ófrávikjanleg skylda
hér f húsinu, en ég held ég megj
segja það, að þetta sé hvergi ann-
arsstaðar gert.“
„Kannske menn kunni þetta hara
ekki. tJr því að þið eruð sérfræð-
ingar í svona bráðnauðsynlegum
hlutum — segðu mér — munduð þið
taka að ykkur að sprauta þessu efni
í eldfima hluti fyrir aðra, ef þeir
kæmu með þá til þín . . . að sjálf-
sögðu gegn hæfilegu gjaldi?“
„Já, það mundi ég fúslega gera,
og það er óhætt að taka fram, ef þú
skrifar eitthvað um þetta.“
„Nú, það er fleira en trésmiði,
sem kemur til, er það ekki ...“
„Mikil ósköp, jú. Sjáðu t. d. hann
Jón Sigurbjörnsson, þar sem hann
lioppai' iiin á öði'iim fieli þarna
frammi á senu. Hann er einfættur.
og hoppar um á tréfæti. Nú vita
það allir. að Jón hefur sína tvo
fætur eins og aðrir fullfrískir menn.
En við þurftum að finna upp út-
húnað og smiða hann, sem gerði
honum kleift að sýnast vera ein-
fætlur. Jón er einmitt núna að koma
af sviðinu. Við skulum tala við hann
og fá að sjá útbúnaðinn, þó hann
eigi í rauninni að vera leyndar-
mál.“
Við göngum frain og bíðurn þar
á bak við tjöldin þangað til Jón
kemur fram.
„Viltu lofa mér að taka inynd af
þér, Jón, og þá sérstaklega af út-
búnaðinum á fætinum?"
„Mynd af mér er þér velkomið
að taka, hvort sem þú vilt á einni
löpp eða tveim, en útbúnaðinn færðu
aldrei á mynd. Hvorki þú né nokkur
annar. Það er leyndarmál, sem eng-
inn má sjá. Fólk hættir nefnilega
að hafa gaman af slikum sjónhverf-
ingum, ef það veit hvernig um er
búið.“ — Og Jón stillti sér upp, á
meðan ég smeilti af. Svo pakka ég
vélinni niður, og nú er Jón ófeiminn
við að taka af sér „græjurnar“, enda
farinn að þreytast í fætinum.
Utan um hann iniðjan er spennt
leðuról, og aftan á henni er poki,
sem lafir niður aftanvert við vinstra
læri. Ofan í þennan poka hefur
hann stungið tánum á hægra fæti,
^sem hann kengbeygir aftur fyrir
'sig. Utan um þverbeygt hnéð hefur
hann spennt nokkurskonar striga-
polca með rammgerðum ólum, og
fremst á pokanum — á hnénu —
er svamppúði. Staurfótinn festir
hann svo á svamppúðann og geng-
ur siðan á hnénu.
„Er þetta ekki óþægilegt, Jón?“
,,0-jú, ekki er hægt að segja ann-
að. En maður venst þessu með æf-
ingunni. Það er verst að sitja, þvf
þá verð ég að sitja á fætinum."
„Færðu aldrei krampa eða sina-
drátt í fótinn?"
„Nei, sem betur fer hefi ég alveg
losnað við það.“
— Og við gefum Jóni fri til að
fara fram i setustofu leikaranna og
hvíla sig milli atriða. Við missum
líka áhugann fyrir honum, því nú
kemur til okkar þjónn með bakka
fullan af kokkteilglösum og i hinni
hendinni rúmlega hálffulla könnu
ineð þessum sama ljúffenglega
drykk. (Nú, það er aldeilis. Það á
bara að fara að traktera mannskap-
inn. Bezt að fela sig ekki úti i horni
á meðan.) En „þjónninn“ strunsar
framhjá okkur og virðist ekki taka
eftir útréttri hendinni.
„Þetta er bara sykurvatn,“ segir
Guðni og brosir hæglátlega. „Það
er aldrei borið annað fram á leik-
sviðinu en einhverskonar óáfeng
blanda. Stundum Coca-cola eða aðr-
ir gosdrykkir, tevatn eða eitthvað
þvílíkt.“
„Er það satt? Og þetta kemur
munnvatninu til að renna hjá leik-
húsgestum. Þetta er alltaf þann-
ig ?“
„Já — með einni undantekningu.*'
„Nú ... ?“
„Það er einn af okkar góðu gömlu
leikurum, sem lætur aldrei bjóða
sér neina gervidrykki né gervimat.
Honum finnst hann ekki geta lifað
sig nógu vel inn í hlutverkið, nema
hann fái að eta og drekka það, sem
tilheyrir hlutverkinu. Hann heldur
fast við þetta, hvað sem aðrir segja.
og honum er ekki úr að aka. Þjóð-
leikhúsið lætur þetta viðgangast, en
32 VIKAN