Vikan - 27.09.1962, Blaðsíða 9

NÝJU BÍLARNIR KOMA,
EN HVAÐ LÍÐUR VEGUNUM?
HVERSU LENGI GETA
BIFREIÐAEIGENDUR
ÞOLAÐ ÞAÐ SMÁNAR-
ÁSTAND, SEM RÍKIR
í YEGAMÁLUM LANDSINS?
Reykvíkingar bregða sér gjarna austur á
Þingvöll á sunnudögum á sumrin, þegar vel
viðrar. Hér fá farkostirnir ærlegt bað á
þvottabrettinu.
Af öllu ógeði íslenzkra vega er rykið verst. Þegar umferð er mikil er ómögulegt að verjast því, sama hvort hratt eða hægt er ekið.
verið yfir verstu holurnar og á köflum er miklu
betra að aka fyrir utan veginn en eftir honum.
Eftir veginum er oft ekið á miklum hraða, —
í tvístefnuakstri. Þar hafa oft orðið slæm slys,
þótt þau séu ótrúlega fá, miðað við allar að-
stæður. Lögregluþjónn, sem mikið hefur haft
með höndum eftirlit á veginum, hefur látið hafa
eftir sér, að það undri hann, hversu fá slys verði
á leiðinni, svo stórhættuleg sem hún er. Hafn-
arfjarðarvegurinn er orðinn eins og gömul,
stagbætt flík. Vegfarendur á þessari leið eiga
kröfu til þess að mannsæmandi vegur verði
lagður þar sem fyrst. Hér er ekki aðeins um að
ræða hégómamál um fagra vegi, heldur varðar
þetta einnig almenningsheill; verið er að bjóða
hættunni heim með því að láta þetta dankast
ár eftir ár. Þetta minnir óneitanlega á söguna
um negrakónginn frá Afríku og það ástand, sem
hlýtur að ríkjá í málefnum vegagerðar í ríki
hans.
Um Keflavíkurveginn er fátt eitt að segja,
enda er hann að verða sígilt dæmi um framfar-
ir í vegamálum á fslandi. Framkvæmdir hafa
nú staðið yfir í þrjú ár og í haust er
fyrsti kaflinn steyptur, 5 (fimm) km spotti
ofan við Hafnarfjörð. Verði jafnvel haldið á
spöðunum, sem hingað til hefur verið gert, má
búast við, að veginum verði að mestu lokið um
aldamótin 2000. Þangað til mun bifreiðastjórum
og bílaeigendum gert að leggja bifreiðar sínar
í stórhættu á vegi, sem á varla marga sína líka
í hinum siðmenntaða heimi.
' Ástandið er verst í nágrenni Reykjavíkur og
það er mjög eðlilegur hlutur. Þessi staðreynd
virðist ekki virt hjá forráðamönnum vegamála.
Vegirnir verða ófærir mánaðartíma á hverju vori
á sömu stöðunum án þess að nokkuð sé að gert
og þeir eru hálfófærir af holum og þvottabretti
á sömu svæðunum árið um kring.
e
í þurrviðri eru íslenzkir vegir og umhverfi
þeirra þakið þykkum rykmekki, en í regntíð
verða þeir að forarvilpu. Viðhald vega þessara
er algjörlega á valdi vegavinnuverkstjóra, sem
einir virðast ráða, hvað borið sé ofan í þá. Þeir
leggja ekki of mikið upp úr vinnuvísindum, en
bera ofan í eftir eigin sérvizku og virðist það
ekki háð neinu eftirliti. Um þetta er vegurinn
milli Laugarvatns og Geysis, sem opnaður var
í fyrra, sérlega gott dæmi. Aðalofaníburðurinn
á leið þessari hefur verið stórgerð möl úr ár-
farvegi, hnefastórir hnullungar án nokkurs
bindiefnis. Þessi vegur á að verða aðalumferð-
arvegur að Geysi og Gullfossi. Þó er hann svo
mjór, að aka verður út í stórgrýtið á kantinum
og stanza þar til þess að geta mætt bíl. Þessi
vegur var breiður er honum var ýtt upp, en
síðan var borið stórgrýti í mjóa ræmu á miðj-
unni og það sem var utan við hana hefur runn-
ið niður og horfið. Þetta er talandi tákn um ís-
lenzka vegalagningu. Á vegi eins og þessum er
stórhætta að vera nálægt öðrum bíl vegna grjót-
flugs aftur af honum og sé um að ræða þungan
vörubíl, standa grjótgusurnar langt aftur. Sama
er að segja um veginn austur í Holtum í Rang-
árvallasýslu, Flóaveginn og innsta hluta Hval-
VIKAN 9