Vikan - 27.09.1962, Blaðsíða 16

„Stattu upp", sagCi hún.
Brosið dó á vörum hans. Hann hélt
enn á flöskunni, og nú skrúfaði hann
af henni stúthettuna.
Án þess að mæla orð, þreif hún
flöskuna af honum með þeirri hend-
inni, sem henni var laus, lyfti henni
hátt og grýtti siðan á klöppina, svo
glerbrotin þeyttust i allar áttir, en
bleyturák myndaðist á steininum.
„Stattu upp. En ekki styð ég þig
á fætur".
„Já, Alison", mælti hann auðmjúk-
ur og miður sin. „Mér þykir fyrir því,
ef....“ En hún var þegar lögð af
stað, og hann hélt á eftir henni, reik-
andi í spori.
Á heimleiðinni hrasaði hann og
datt hvað eftir annað. Hann reyndi
af öilum mætti að halda í við hana,
en hún gekk hratt og leit aldrei um
öxi til hans. Það var grýtt meðfram
vatninu. hann hljóp við fót og sveifl-
aði örmunum ankannalega til að halda
.iafnvæginu. datt og hruflaði sig á
hnúum, en brölti óðara á fætur aft-
ur. Þeear að bálinu kom. biðu þeir
þar. Greatorex gamli og Prowse.
„Fullur?" spurði Greatorex.
,.Já,“ svaraði Alison og kenndi
hvorki afsökunar né samúðar í rödd-
inni
..Við skulum láta Surrev segja hon-
um fréttirnar", mælti Prowse. „Þá
fær hann þó ástæðu til að drekka sig
fullan".
Og Surrey sagði þeim fréttirnar.
Burd hafði notfært sér að bau fóru
að leita Dahls, búið sig tU ferðar og
lagt af stað fótgangandi austur á
bóginn með bakpoka sinn. áttavitann
og marghleypuna.
..Mér var ekki nokkuð leið að koma
í veg fvrir það". mælti Surrey þung-
lega. ,.Hann kvaðst ætla að reyna að
komast til Knob-stöðvarinnar og
sæk.ia okkur hjálp. Það væri skylda
sín.... “
Nú voru fuliar tvær stundir siðan
hann laeði af stað og senn orðið
mvrkt, af nótt
. Ouð mínn góður". saeði Surrev
h^iri röddu ne beindi orðum sínum
t'l AHson. ..Það eru ekki einu sinni
minnstu likur til að hann hafi það af“.
..Þú ert vonandi ánægður. Dahl",
m'nlti Prov'se illeirnislega. en skotr-
aði augunum til Alison um leið. eins
og honum væri mest i mun að sjá
h'mða áhrif orð hans hefðu S hana.
Og þegar hún tók afst.öðu með Dahl.
brá fvrir kaldhæðnislegu sigurglotti
ttm varir honum.
■fevaður". mælti hún ákveðinni
röddu. ..Fvrst Burd var búinn að taka
bessa ákvörðun. mundi hann áreið-
anlega hafa séð sér færi á að fram-
kvæma hana á næst.unni. bótt þet.ta
hefði ekki komið fvrir".
Hún rétti út höndina og snart hand-
legg Dahls.
Þótt Dahl væri brugðið eftir að
hafa heyrt þessar uggvæniogu fréttír.
kom snerting hennar og málsvörn rót.i
á tilfiningar hans. Hann varð bess
óbægilega fullviss. að bvermóðskan,
sem hún vakti með honnm. var ein-
ungis eðlislægt. varnarviðbragð gegn
því afli, sem hann gat bó ekki veitt
viðnám eða hindrað, frekar en komu
næt.urinnar.
Áhrif áfengisins voru runnin af
honum. Og hann gat ekki va.rizt þeirri
sektarmeðvitund, sem illkvittnisorð
Prowse höfðu vakið, i sambandi
við hið fífldjarfa tiltæki Burds.
Þarna, hugsaði hann með sér, sló
ógæfan þriðja sinni....
SJÖTTI KAFLI
VEIÐIHEPPNI Dahls gerði hann
sjálfkjörinn til að afla þeim viður-
væris. Og hann, sem alltaf hafði haft
mestu andúð á veiðum. En þannig er
það; oft virðist auðveldast að ná við-
urkenningu á röngum forsendum, og
svo virtist einnig ætla að verða i
þessu frumstæða og fámenna þjóðfé-
lagi, sem þau voru að mynda með
sér. Þau áttu einungis um tvennt að
velja — líf eða dauða. Að sjálfsögðu
var sérhverju Því tekið með fegin-
leik, sem styrkti lífsvonina.
Það var á fimmta degi eftir brott-
för Burds, að sá atburður gerðist, sem
batt honum þessa ábyrgðarmiklu
kvöð óafturkallanlega, hvort sem
hann vildi eða ekki. Þau voru tekin
til við byggingu bjálkakofans, og Ali-
son stjórnaði öllum framkvæmdum á
sinn hlédræga, en ákveðna hátt, enda
hafði hún ein nauðsynlega kunnáttu
og þekkingu til að bera. Dahl neri
saman lófunum til að draga úr eymsl-
unum af takinu á axarskaftinu. Nái
Burd ekki til Knob, hugsaði hann með
sér, verðum við að horfast í augu við
miskunnarleysi og hörku vetrarins á
þessum slóðum. Það fór hrollur um
hann, næðingskaldur norðvestanvind-
urinn blés meðfram skógarásnum, og
svitinn af erfiðinu varð að kaldri
storku á hörundinu, innan undir föt-
unum, ef maður var ekki stöðugt á
hreyfingu. Og Burd kemst þangað
aldrei, hugsaði hann enn.
Hann greip aftur báðum höndum
um axarskaftiö og hjó setgróp í
bjálkann af sliku kappi, til að hafa
úr sér hrollinn, að spænirnir flugu i
allar áttir. Hann hafði þegar náð
þeirri þjálfun, að hann gat séð nokk-
urn veginn nákvæmlega mælingar-
laust hversu breitt og djúpt grópið
þurfti að vera til Þess að bjálkinn,
sem lagður var hornrétt í það, fengi
þar fast og þétt sæti. En áreynslan
var honum enn framandleg; hann
hafði fengið sigg í lófana, sáran stirð-
leika I úlnliðina og þreytuverki í arma
og axlir, en mjóhryggurinn var orðinn
dofinn og annarlega tilfinningalaus.
En eitt duldist honum ekki ;— hann
var ekki einh um það að viðurkenna
þegar þá staðreynd með sjálfum sér,
að Burd gæti ekki unnið það afrek,
sem hann hafði einsett sér, og gera
sér Ijósar afleiðingarnar. Það ieyndi
sér ekki, aö þannig var með þau öll
hin, þótt þau létu það ekki uppskátt,
frekar en sjálfur hann. Meira að
segja Surrey komst ekki hjá því,
hversu feginn sem hann vildi. Og það
var einmitt þessi viðurkenning, sem
knúði þau til að leggja allt kapp á
að koma sér upp viðunandi skýli fyr-
ir veturinn, og afla sér matarforða,
að þau mættu lífi halda. Og fyrst
og fremst urðu þau að leggja áherzlu
á að koma upp kofanum, því að frost-
ið jókst með hverjum degi og storm-
næðingurinn gerðist stöðugt áleitn-
ari. Samkvæmt tillögum Alison var
kofinn talsvert niðurgrafinn, svo hann
yrði skjólbetri og heitari, og þeim
greftri var lokið, og þrjú bjálkalög
þegar komin í veggina allt i kring.
Jafnvel Prowse vann af kappi, og
þótt hann sýndist fara stirðbusalega
að hverjum hlut og langir, grannir
útlimirnir stöðugt flækjast fyrir hon-
um, var furða hve undan honum gekk
þegar hann vildi það við hafa. Ein-
kennilegur náungi, hugsaði Dahl. Yf-
irleitt mótast ytri maðurinn eins og
hýði utan um hinn innri mann og í
samræmi við hann. Þannig var það
ekki með Prowse. Það var eins og
innri manni hans hefði verið troðið
inn í þetta ankannalega hýði, og þótt
hann virtist hversdagslega sætta sig
við fjötrana, átti hann það til, þegar
minnst varði, að finna sér einhverja
smugu á hýðinu, sem hann gæti teygt
einhvern anga sinn út um, og gert
þeim skráveifu, sem betur kunnu við
sig í sínu hýði. Það er þetta, sem er
hættulegagt við Prowse, hugsaði Dahl.
Og það getur átt eftir að valda manni
vandræðum.
Þau notuðu allt, sem nokkur tök
voru á að nota, til húsbyggingarinar.
Hurðirnar úr Norseman-flugvélinni
áttu að verða í dyrum, og gervigler-
rúðurnar úr henni í gluggum. Vatns-
þétti segldúkurinn, sem bolur vélar-
innar var klæddur að utan, mundi
koma í góðar þarflr til að gera bjálka-
þakið vatnshelt. Aftur á móti mundu
þau ekki þurfa að hafa neinar áhyggj-
ur af loftrásinni í kofanum — hún
yrði áreiðanlega meiri en nóg. Og þótt
öll væru þau slíkri smíði óvön — Ali-
son vissi að vísu í stórum dráttum,
hvernig henni skyldi hagað •— mátti
furðulegt heita, hve þvi miðaði á-
fram, enda áttu þau lífsvon sína und-
ir því.
Surrey hresstist með hverjum degi
sem leið, en var þó ekki enn til
neinna átaka. Engu að síður lagði
hann fram krafta sína sem hann mátti.
Greatorex hafði fundið árkvísl þarna
skammt frá, þar sem mikið var af
silungi, og lagt netið, sem heyrði til
neyðarútbúnaði flugvélarinnar, í ár-
myrinið. Hann vitjaði um það á hverj-
um morgni; kom oft aftur með tíu
til tólf urriða, væna og feita, jafn-
vel fleiri, en Surrey gerði að veiðinni
og hengdi hana síðan yfir bálið til
reykingar, og gat þetta orðið þeim
góður forði til vetrarins. Þau Dahl og
Alison höfðu lagt snörur i kjarrinu,
og það kom fyrir að þau fundu í
þeim rjúpu eða héra. Surrey hafði tek-
ið að sér matreiðslustörfin í bili, svo
að þau þyrftu ekki að tefja Alison frá
byggingunni.
Dahl heyrði Alison vekja athygli
Greatorex á einhverju, og sá að Þau
störðu bæði upp í loftið. Hann rétti
úr sér snöggvast og leit einnig upp
.... villigæsir, sem héldu oddaflugi
suður á bóginn bar við kaldgráan him-
inn Dahl. hlustaði eftir þunglyndis-
legu gaggi þeirra, en annað hvort
flugu þær þegjandi, eða vindgnýrinn
yfirgnæfði það. Dahl tók aftur til við
vinnuna. Kynlegt hvernig afstaða
manns mótast af aðstæðunum, hugs-
aði hann. Ótal sinnum áður hafði
hann séð gæsir halda í suður í odda-
flugi, en þá hafði sú sjón eingöngu
minnt hann á þá tregablöndnu stað-
reynd, að sumarið væri á enda og
vetur framundan. Nú varð honum
fyrst hugsað til þess, að þarna færu
matarbirgðir út úr höndunum á þeim,
án þess þau fengju nokkuð að gert.
Og nú vakti oddaflug gæsanna ekki
með honum óljósa tregakennd, held-
ur einfaldlega gremju.
DAHL BEINDI RIFFILHLAUPINU AÐ
BRINGUNNI Á ÖÐRUM
HREINTARFINUM ... INNANVERT
VIÐ VINSTRI BÓGINN,
HUGÐIST HÆFA HANN í
HJARTASTAÐ ÞEGAR
HANN KÆMI í DAUÐAFÆRI.
BÍÐA ... BÍÐA ...
16 VIKAN