Vikan - 27.09.1962, Blaðsíða 40

ur því hann er laglegt mannsefni.“
Nokkru síðar kom hann og til
prests. Sýndi hann honum þá bót-
ina og spurði hvort hann þekkti
hana. Pilturinn lét sér ekki bilt við
verða og sagði presti eins og farið
hafði. Prestur brosti og bauð honum
til sín. Það þá hinn með þökkum.
Var hann lengi hjá presti síðan og
honum mjög fylgisamur enda er
sagt að prestur hafi kennt honum
margt í fornum fræðum.
í frásögn séra Magnúsar Gríms-
sonar sál. er þess getið að dreng-
urinn sem losaði sig hafi ekki vilj-
að yfirgefa lagsmann sinn og teymt
hestinn með bótina á bakinu heim
á hlaðið. Eiríkur hafi þá ávarpað
þá og sagt: „Hvernig þykir ykkur
að ríða Vogsósaklárunum piltar?“
„Dágott,“ segir sá sem laus var, en
hinn bar sig illa og bað prest að
losa sig og gjörði prestur það. Hann
tók og drenginn úrræðagóða og
kenndi honum. Þær sagnir eru og
sem segja að drengurinn hafi ekki
verið nema einn, er stal hestinum
frá Eiríki presti og losaði sig af
honum eins og fyrr er sagt. En séra
Sveinbjörn Guðmundsson í Móum
hefur sagt að drengirnir hafi verið
þrír og allir stolið hestum Eiríks.
Um tvo þeirra fór sem fyrr er getið,
en hinn þriðji reið þar sem klettar
skúttu fram yfir veginn; hann tók
því það ráð er hann gat ekki fleygt
sér af baki að hann grípur í klett-
inn, lyftir sér upp af hestinum til
að frelsa sig og lætur hestinn fara
leið sína. Þegar Eiríkur prestur
komst að þessu bragði sagði hann að
hægt mundi að kenna þessum pilti
því hann kvaðst hafa búið svo um að
hann gæti ekki komizt ofan af hest-
inum, en ekki hefði sér hugsazt
að hamla því að hann skyldi ekki
heldur komast upp af honum.
SNJÓBRÚIN.
Einu sinni komu lestarmenn að
Vogsósum. Þeir komu úr kaupstað,
en gátu ei komizt áfram því ósinn
var ófær svo þeir urðu að taka af
um miðjan dag. Eiríki þótti góður
sopinn. Hann kemur til ferðamann-
anna og spyr hvort þeir geti ekki
gefið sér hressingu. Þeir segja allir
nei nema einn; hann tekur upp hjá
sér flösku og gefur presti að súpa
á. Þá segir Eiríkur við hann: „Þú
skalt taka af rétt við ósinn, fara
þér seint og spretta ekki af. En
þegar hinir eru búnir að spretta
af og hefta hestana þá skaltu láta
upp í snatri og skal ég þá reyna
að koma þér yfir um.“
Maðurinn gjörir þetta. Og þegar
hann er að enda við að láta upp
kemur Eiríkur, því hann hafði farið
heim á milli. Fer hann þá undan
manninum og segir að hann skuli
koma á eftir sér. Þeir koma þá að
ósnum þar sem snjóbrú er á hon-
um. Eiríkur segir að óhætt muni
að fara á snjóbrúna þó hún sé ekki
þykk. Fer hann á undan, en mað-
urinn á eftir, og gekk þeim vel
yfir. Snýr þá Eiríkur aftur. Þegar
hinir ferðamennirnir sáu þetta taka
þeir hestana, leggja á og láta upp
og ætla að nota snjóbrúna. En þegar
þeir koma að ósnum er þar engin
snjóbrú og ósinn bráðófær eins og
áður svo þeir máttu snúa við aftur,
taka ofan, spretta af, flytja hest-
ana og hefta, reisa tjald og liggja
kyrrir.
En fyrir þá sök gjörði Eiríkur
þeim þenna grikk að hann vissi að
þeir neituðu sér um brennivín af
nízku, en ekki af getuleysi.
BRENNIVÍNSKÚXURINN.
Einu sinni komu vermenn til
Eiriks. Þá var kalt veður og frost
mikið. Þeir báðu prest að gefa sér
í staupinu, en hann sagðist ekkert
vin eiga. Þeir báðu hann því ákafar
og sögðu að ekki mundi vínlaust í
Vogsósum ef vel væri leitað. Eiriki
leiddist nauðið í þeim og sagðist
ekki muna hvort hann ætti svolít-
inn laggadreitil í kútnum sem hann
hefði fengið inn daginn. Fór hann
þá og sótti kútinn og fékk þeim.
Hann bað þá vita hvort nokkuð
væri í kútholunni og kúga hana.
Þeir tóku við og heyrðu að dálítið
gutlaði á kútnum. Glöddust þeir við
og supu á allir, en einatt gutlaði
viðlíka mikið í kútnum og
það eftir aö allir höfðu þó sopið á
honum eitir vild sinni. Eiríkur
spurði hvort þeir vildu ekki ljúka
þessum seytli, en þeir sögðust ekki
geta það svona allt í einu. Hann
spurði þá hvort þeir vildu ekki hafa
kútinn með sér. Það þágu þeir og
þökkuðu presti mikillega fyrir. Þar
næst héldu þeir af stað. Drukku
þeir úr kútnum þegar þá lysti og
þó var ekki að heyra að neitt
minnkaði á honum. Þegar þetta
hafði lengi gengið segir einn þeirra
að þetta sé ekki einleikið og muni
Eiríkur nú hafa haft brögð í tafli
við þá. Hann þrífur þá kútinn og
kastar honum niður á stein. Brotn-
aði þá kúturinn sundur og var hvít-
ur innan af myglu. Var ekki að
sjá að neinn deigur dropi hefði í
hann komið langalengi.
S ALTK J ÖTSKIRN AN.
Einu sinni sem oftar komu ver-
menn að Vogsósum til Eiríks prests
eftir að vinnumenn hans voru farnir
til sjóar. Saltkjötskirna hafði
gleymzt eftir í Vogsósum sem einn
af vinnumönnum prests hafði átt
að hafa með sér. Eiríkur biður nú
einn af ferðamönnunum að reiða
fyrir sig kirnuna. Hann gjörir það,
tekur kirnuna, bindur hana ofan á
milli á hestinn sinn og fer á stað
með lagsmönnum sínum. Hann var
aftastur í lestinni og hugsar með
sér að það sé jafngott þó hann skoði
í kirnuna. Tekur hann þá af henni
lokið, nær upp hníf úr vasa sínum
og sker sér bita, en kemur honum
ekki upp í sig; því stundum varð
hnífurinn fastur við kirnuna, stund-
um höndin við hnífinn. Rekur hann
svo hestinn og gengur sjálfur með
honum og er alltaf að reyna að losa
sig þangað til hann er kominn aft-
ur á hlaðið á Vogsósum óafvitandi.
Stóð þá prestur úti og sagði: „Þú
ert þá svona gjörður heillin. Gjörðu
þetta aldrei framar heillin. Vittu
að það er frá honum Eiríki gamla
og far þú nú leiðar þinnar.“
EIRÍKUR BORGAR HESTLÁN.
Annað sinn gistu vermenn á
Vogsósum og komu þar á laugar-
dagskvöldi. Á sunnudagsmorguninn
mælti Eiríkur prestur til þeirra:
„Piltar mínir, vill nú enginn ykkar
gjöra svo vel og ljá mér hest til
að ríða út að Krýsuvík í dag og
bíða á meðan?“ Þeim þótti það mik-
il töf og neita allir nema einn. Það
var ungur maður. Þeir hlógu að
honum og fóru burt að morgni og
út að Krýsuvík. Prestur reið á und-
40 VIKAN