Vikan - 27.09.1962, Blaðsíða 43

frystikistur fáanlegar í 2 stærðum, 150 lítra og 300 lítra.
Verð kr. I3.l00.oo og kr. I8.000.oo
um Þingvallaveginn og rykið þar
tekur stundum fyrir allt útsýni, en
auk þess er vegurinn svo alltof mjór,
að algjörlega óforsvaranlegt verður
að teljast: Ekkert má út af bera, þá
kemst umferðin um veginn í algjört
öngþveiti. í sumar var hestamanna-
mót haldið á Þingvöllum og að sjálf-
sögðu dró það að mikinn fjölda
manna, sem komu á bílum sínum.
Að kvöldi síðasta dags mótsins ók
runa mörg hundruð bifreiða til
Reykjavíkur. Eins og oft vill verða,
þegar umferð er svo óskapleg, varð
smáárekstur á veginum. Hafði hann
það í för með sér, að öll umferð tafð-
ist í langan tíma. Meðal þeirra bíla,
sem biðu í þvögunni, var einn með
sjúkling, sem skyndilega hafði
veikzt mikið og lá honum á að kom-
ast undir læknishendur. Á bílnum
var hvít veifa, en hún kom að litlu
haldi og komst hann hvorki aftur á
bak né áfram. Ekki er gott að segja,
hvernig hefði getað farið, ef með-
limir í Hjálparsveit skáta hefðu ekki
komið á vettvang og greitt götu
sjúklingsins. Þessi fjölfarni vegur er
alltof mjór til að geta annað hinni
gífurlegu umferð, þegar hún er sem
mest og það hlýtur að vera sann-
gjörn krafa, að útskot séu sett á
veginn, þar sem hann er mjóstur, a.
m.k. til bráðabirgða. Reyndar má
fullvíst telja, að þau útskot yrðu
látin duga næstu áratugina, sé mið-
að við aðrar vegaframkvæmdir á
íslandi.
Nú kynni einhver að segja, að það
sé auðvelt að vei’a með sífelldar að-
finnslur, en mönnum vefjist svo
tunga um tönn, þegar bera á fram
raunhæfar tillögur. Það er nokkuð
til í því, enda er varla hægt að krefj-
ast þess af leikmönnum, að þeir leggi
fram vandlega undirbúin kvörtun-
arskjöl með tölum og útreikningum.
Til þess höfun* við sérfræðinga og
ættu þeir ekki að vera í vandrseðum
með að finna sér staði til að leggja á
talnastokka sína, eftir sífelldar
kvartanir, sem á þeim dynja ár eft-
ir ár, með harla litlum árangri þó,
að því er virðist.
Ein er þó sú tillaga, sem flestir,
ef ekki allir bifreiðaeigendur munu
vera á einu máli um að leggja fram
og hlýtur það jafnframt að vera rétt-
lætiskrafa þeirra:
Allar tekjur, sem hið opinbera
liefur af umferðinni, skulu látnar
renna óskiptar til vega- og gatna-
gerðar.
Verði þetta tryggt, munu senni-
lega fæstir bifreiðaeigendur harma
það stórlega, þótt benzín yrði hækk-
að eitthvað, sé öruggt að pening-
arnir renni aftur til nýbygginga og
viðgerða á vegum og götum.
Þessi tillaga er í fullu samræmi
við samþykktir Félags íslenzkra bif-
reiðaeigenda, sem hefur látið fram
fara ýmsar rannsóknir á þessum
málum.
Velja verður úr þá höfuðvegi, sem
óhjákvæmilegt er að steypa og gera
víðtæka áætlun um þær fram-
kvæmdir. Þeir vegir, sem helzt
krefjast slíkra aðgerða, eru auk
Keflavíkurvegarins, vegurinn aust-
ur fyrir fjall og Vesturlandsvegur,
áleiðis norður í land. Hafnarfjarðar-
veg verður að endurbyggja sem
breiðan, tveggja akbrauta veg og
þótt enginn búist við, að á skömm-
um tíma verði lagður steyptur
breiðvegur norður til Akureyrar, þá
væri það alltént óhætt að leggja af
stað norður, áður en mörg ár líða.
Meðan ekki er unnt að steypa veg-
ina eða vinna að algjörum endurbót
um á þeim á líkum grundvelli, verð-
ur tafarlaust að auka þá á þverveg-
inn, þar sem þeir eru mjóstir, setja
útskot, þar sem þeirra er þörf og
það, sem þó er ekki sízt knýjandi,
er að lagfæra ræsin, sem liggja eins
og stórgripagildi'ur í leyni fyrir far-
artækjum landsmanna.
Meðan við ráðum ekki við það að
steypa eða malbika vegi, er þýðing-
armesta atriðið, að vandað sé til of-
aniburðar, í stað þess að eintóm til-
viljun ráði því, hvað sett er í veg-
ina. Ofaníburður verður að svara
einhverjum lágmarkskröfum og
Vegamálastjóri verður að hafa eftir-
lit með því, að verkstjórar hunzi
ekki slíkar kröfur. Finna verður ryk-
bindiefni, sem viðráðanlegt er fjár-
hagslega að nota og bera það á alla
helztu umferðarvegi. Rykmekkirnir
verða að hverfa af vegunum.
Bifreiðin hefur vaxandi þýðingu
sem flutningatæki fyrir atvinnuvegi
og framkvæmdir í landinu og einka-
bifreiðin er að verða fastur þáttur
í nútímalífi Islendinga. Þegar vega-
kerfið hefur verið gert fært um að
mæta stórauknum innflutningi, sem
stafar af auknum kröfum íslendinga
til mannsæmandi lífs, getum við
leyft okkur að hlæja að negrakóng-
inum í Afríku, en ekki fyrr.
Hvor hæðist að hinum?
Framhald af bls. 2.
Sullaveikin í sévrólettinum, Mjólk-
urbú Flóamanna og atómbomban,
Stúlkan með augað í enninu, Ljóð,
Ljóð, Ljóð, Ljóð, Ljóð, Ljóð, Óður-
innn til Kína, Vinur minn Mao, Kona
í brúnu ljósi, Mynd, Lögreglupolki,
Weltsmertz, Brennivínsflaska á Súg-
andafirði, Fillet mignon, Ljóð, Ljóð,
Ljóð.-----Svo þorði fólk ekki ann-
að en að taka þetta rugl alvarlega,
sem hrúgað var upp á 3 tímum.
Fyrir skömmu settu tveir stúdent-
ar í Svíþjóð allt á annan endann.
Hvorugur hafði nokkurn tíma borið
við að yrkja. Þeir settust niður dag
nokkurn með ritvél og töluvert magn
af ímyndunarafli, skrifuðu handrit
að „ljóðabók", sem síðan var gefin
út og vakti „verðskuldaða athygli“.
Kverinu var hælt á hvert reipi og
fólk lét blekkjast í þúsundatali.
Hrifningarbólan hjaðnaði reyndar
fljótlega, þegar höfundarnir, sem
skrifað höfðu undir dulnefni, komu
upp um sjálfa sig. Þá roðnuðu marg-
ir, sérstaklega gagnrýnendur.
í sjálfu sér gerir svona lagað ekk-
ert til. Misskilningurinn er tiltölu-
lega skaðlaus. Tíminn er hlutlaus
dómari, sem velur og hafnar. Hann
verður ekki í nokkrum vandræðum
með að greina á milli þess, sem er
list og þess, sem er „list“.---Þá
skiptir svo sem ekki miklu máli hvor
spaugast að hinum, „listamaðurinn"
eða „listunnandinn".
Vémundur.
MANADAR
RITIO
í hverjum mánuði.
i
VIKAN 43