Vikan - 27.09.1962, Blaðsíða 31

r. ' €
} :<x, / i
danskir skólakjólar
og vinnukjólar úr ter/lene og ull.
danskar og hollenskar
heilsárskápur.
tízkuverzlunin guðrún
Óstýrilátt hjarta.
Framhald af bls. 15.
mann, kallaði ungur maður hlæj-
andi. Honum er boðið að kyssa brúð-
ina, og svo kyssti hann hana bara á
kinnina!
Skyndilega gat hún ekki lengur
þagað. — Er Hamilton kvæntur?
Henni fannst að hún mundi ekki
ná andanum, meðan hún beið eftir
svarinu.
— Hann er ekkjumaður. Hann
á átta eða níu ára gamlan son, held
ég. Konan hans er löngu dáin, en
það lítur ekki út fyrir, að hann
hugsi til að gifta sig aftur.
Hann var þá frjáls. Hann átti
son, sem hann varð einn að sjá um
uppeldið á. Hann var sjálfsagt góð-
ur faðir.
Hún varð skelfingu lostin yfir
hugsumnn sínum og drakk í skyndi
út úr glasinu. Ég verð að hætta
þessu, hugsaði hún. Þetta er hræði-
legt. Ég verð að segja upp. Ég ætla
að tala við Cruikshank og segja
honum að ég hafi nóg að gera
heima. Ég fer í ferðalag, og svo
fæ ég mér vinnu annars staðar.
En hún nefndi það ekki við Ric-
hard, að hún væri að hugsa um að
segja upp vinnunni og heldur ekki,
að hún væri að ráðgera ferðalag.
Helgin leið eins og venjulega og
hún þvingaði sig til að halda til-
finningum sínum í skefjvun. Hún
var glaðlegri og fjörlegri en hún
átti að sér, og öðru hverju varð
hún vör við að Richard horfði
rannsakandi á hana.
Á mánudagsmorgun setti hún á
sig hattinn, sem hún hafði keypt.
Hann var frúarlegur og fínlegur.
Þegar hún kom inn í skrifstof-
una, stóð Hamilton við gluggann
og horfði út. Áður en hún gat sagt
nokkuð, sneri hann sér við og sagði
með rödd, sem hún hafði aldrei
heyrt fyrr. Það var eins og þessi
rödd snerti húð hennar.
— Ég hef komið því þannig fyr-
ir, að ég verð fluttur til. Ég talaði
við útgerðarmanninn á föstudaginn.
Eftirmaður minn tekur við starfinu
seinni hluta vikunnar.
Hann talaði hratt, eins og hann
væri hræddur ufn að geta ekki byrj-
að aftur, ef hann þagnaði.
— Ég fer á skrifstofuna í Skot-
landi. Eg var beðinn um það í haust,
en þá afþakkaði ég það. Ég hef
hugsað mér, að taka sumarfrí fyrst
og fara í ferðalag með syni mínum,
en tek svo við nýju stöðunni fyrsta
júlí.
Isabel fannst vikan enga stund
að líða. Eftirmaður Hamiltons var
allan daginn á skrifstofunni. Hann
var greindur ungur maður, áhuga-
samur og duglegur við að setja sig
inn í verkið. Hamilton var önnum
kafinn við að leiðbeina honum.
Hann leit aldrei á Isabel.
Síðasta daginn sagði hann síð-
degis við nýja manninn: — Jæja,
nú held ég að það hafi ekki verið
fieira. Svo tæmdi hann skrifborðs-
skúffurnar og fór um bygginguna
til þess að kveðja fólkið.
Þegar hann kom aftur, var kom-
inn lokunartími. Hann gekk út með
Cruikshank, án þess að segja orð
við Isabel — án þess að líta á hana.
í fatageymslunni setti hún á sig
nýja, ljósa hattinn, fór í hanzkana
og skoðaði spegilmynd sína.
Ég skal ekki fara að gráta hér,
hugsaði hún. Ég skal ekki gráta, alls
ekki gráta.
Hún gekk niður stigann og út.
Hann stóð alveg við innganginn.
Hann gekk við hlið hennar að bíln-
um sínum, opnaði þögull dyrnar
og settist hjá henni. Svo óku þau
saman — hann þurfti ekki að spyrja
um leiðina heim til hennar.
Hún horfði á bílana þjóta fram
hjá og hugsaði: Alla ævi mína verð-
ur hann hér á jörðu og ég mim
aldrei sjá hann. Lífið heldur áfram,
ég eldist og dey, án þess að ég sjái
hann nokkru sinni framar.
— Ég verð að fara út hér við
skemmtigarðinn, sagði hún og
þekkti ekki aftur sína eigin rödd.
Bíllinn hægði á sér og nam stað-
ar. Hann hélt höndunum á stýrinu
og leit ekki á hana meðan hún
fálmaði eftir hurðarhúninum. — Ég
vona að þér líði vel í Skotlandi,
sagði hún.
Nú leit hann á hana. — Vertu
sæl, Isabel. Hann tók ekki í hönd
hennar, en hélt krampakenndu taki
um stýrið.
Bíllinn rann út í húmið og hvarf
sjónum hennar.
Hún gekk gegnum garðinn og
tárin streymdu niður vanga hennar.
Hún tók ekkert eftir þeim, sem
hún mætti, en þegar hún kom að
hliðinu við heimili sitt, stanzaði
hún og litaðist forviða um. Hún
ætlaði ekki að trúa því, að hún
væri þegar komin heim. Síðan púðr-
aði hún sig og stóð þarna kyrr,
þangað til að hún hafði jafnað sig
svo, að hún gat verið glaðleg þegar
hún gekk inn.
Frú Fletcher heyrði þegar hún
stakk lyklinum í skrána og kom út
í ganginn.
— Hér er bréf til yðar, frú Mere-
dith.
Það var skriftin hennar Angelu.
Aumingja litlu Angelu.
— Já, frú Fletcher .. . rödd Isabel
var róleg og mild eins og venjulega.
Mágkona mín kemur hingað og mun
búa hér hjá okkur. Hún verður hér
nokkuð lengi. Ég segi yður nánar
frá því seinna, efitr matinn.
Hún tók af sér hattinn og lagaði
hárið.
Frú Fletcher sagði: — Þessi hatt-
ur fellur mér betur. Hann fer yður
betur en hinn. Þessi er líkari þeim
höttum, sem þér eruð vanar að nota.
Isabel gekk inn í setustofuna og
stóð kyrr stutta stund og starði inn
í eldinn, sem logaði glatt á eldstónni
á þessu svala vorkvöldi.
Svo opnaði hún bréfið frá Angelu
og byrjaði að lesa. Ar
VIKAN 31