Vikan - 27.09.1962, Blaðsíða 42

Hvar er örkin hans Nóa?
Ungírú Yndisiríð
Síðast þegar dregið var hlaut
verðlaunin:
SIGRÍÐUR GÍSLADÓTTIR,
Njálsgötu 20, Rvk.
Nú er það örkin hans, Nóa, sem
'ungfrú Yndisfríð hefur falið í
blaðinu. Kannski í einhverri
myndinni. Það á ekki að vera
mjög erfitt að finna hana og ung-
frú Yndisfríð heitir góðum verð-
launum: Stórum konfektkassa,
sem auðvitað er frá Sælgætis-
gerðinni Nói.
Nafn
Heimilisfang
Örkin er á bls. Sími
góð,“ og bauð henni inn. Hún var
heldur sagnafá um erindi sitt til
hans, en segir þó: „Ég fór út í gær-
kvöldi hálfháttuð að hella úr
koppnum mínum, en svo var byl-
urinn svartur að ég fann ekki bæ-
inn aftur, og hef ég verið að vill-
ast síðan og ekki getað losað mig
við næturgagnið." Eiríkur mælti:
„Eftir á að hyggja, ég þakka þér
fyrir sendinguna heillin góð, en verr
fórst þér en ég átti skilið og hefur
þú nú fengið það borgað því ég olli
hingaðkomu þinni og máttu vita að
það er ekki gott að glettast við
Eirík á Vogsósum.“ Eftir það sætt-
ust þau heilum sáttum. Segja sum-
ir að hún hafi verið á Vogsósum
um veturinn, en aðrir að hún hafi
farið heim til sín þegar hún var
búin að taka sig aftur eftir hrakn-
ing sinn. ★
Á eyðihjarni.
Framhald af bls. 17.
hann allan og kom honum síðan of-
an í svefnpokann með aðstoð Prowse.
Hann fékk áköf skjálftaflog öðru
hverju og tennurnar glömruðu i
munni hans, en þess á milli sótti hann
ákafur svefn.
Surrey laut að honum, virti hann
fyrir sér með áhyggjusvip, en sagði
ekki neitt.
„Er allt í lagi?“ kallaði Alison úti
fyrir tjáldinu.
„Já, já“, svaraði Greatorex gamli,
og bætti síðan við með hálf kaldrana-
legum galsa. „Nekt hans er komin
ofan i pokann, eins og hún leggur
sig...
Hún kom hálfbogin inn úr tjald-
dyrunum með einhvern böggul við
barm sér; steinhnullung, sem hún
hafði hitað við bálið og vafið inn í
eitthvað hvítt, og það var eins og
hún færi laumulega með hann, ein-
hverra hluta vegna, þegar hún laut
að Uahi og smeygði þessum heita
böggli á hann berann, ofan í pok-
anum. Um leið fann Dahl óumræði-
lega þægilega kennd streyma um sig
allan. Hitinn frá steininum seitlaði um
hverja taug og jafnframt því dró svo
úr skjálftanum, að hann gat bitið
saman tönnunum og stöðvað glamur
þeirra. Hann varp þungt og feginsam-
lega öndinni, þegar hann fann blóðið
taka að streyma aftur um fætur sér
og arma og hrekja kuldadofann á
brott.
Alison laut að honum, hnyklaði
brúnir lítið eitt um leið og hún
spurði, hvort honum væri ekki farið
að líða betur.
Hann brosti. „Jú, mun betur“, svar-
aði hann og rómurinn var hlýr af
þakklæti. „Mér þykir bara fyrir því
En nú greip Prowse fram í, og
það var annarlegur svipur á andliti
hans og annarlegur uppgerðarákafi
í röddinni, þegar hann mælti: „Þú
felldir þá báða, Lincoln... ,Ég held,
að við þurfum svo sem ekki neinu að
kvíða... .fjandinn hafi það!“ Það lá
einhver dulin spenna að baki orðun-
um, sem Dahl gat ekki áttað sig á
fyrst í stað.
Allt í einu vissi hann hvað það var.
Prowse gat ekki að sér gert, að hann
dáðist að afreki hans. Dahl hafði
hugsað sér að víta hann fyrir að hann
skyldi ekki geta haldið sér saman,
svo engu hefði munað að þau yrðu af
veiðinni. En nú ákvað hann að láta
það kyrrt liggja. Hann var því óvan-
ur að njóta aðdáunar, gat ekki gert
sér fyllilega ljóst, hvort hann kunni
þvi betur eða verr, að nú virtist nokk-
ur breyting þar á orðin, en fann þó
að hann hafði til þess unnið.
„Já, þetta var laglega af sér vik-
ið, karl minn“. Greatorex var fljótur
að taka undir við aðdáunina. „Þú fórst
að öllu eins og þaulvanur veiðimaður.
Það mundu ekki ailir leika þetta eftir
þér...."
Alison hafði ekki af honum augun,
og enn vottaði fyrir áhyggjum og
kviða i svip hennar. „Kjötið kemur
okkur sannarlega í góðar þarfir, Lin-
coln. Engu að síður....“ Hún þagn-
aði við og beit á vörina.
„Hvað, Alison?" spurði Dahl.
Nokkur andartök var sem hún ætti
í baráttu við sjálfa sig. Svo mælti hún
dálítið hranalega: „Það er bezt að
segja það strax. Þú hagaðir þér eins
og fífl, og hefði ekki viljað svo til,
að við gátum fylgzt með þér, værir
þú dauður. Þannig máttu aldrei haga
þér aftur. Hvernig sem á stendur, má
maður aldrei láta ógætnina ná tökum
á sér á þessum slóðum, aldrei tefla á
tvær hættur, hversu freistandi sem
það kann að virðast, því að dauðinn
er þá vís. Þrátt fyrir allt verður þú
að láta þér þetta að kenningu verða
„Já“, mælti hann lágt og furðaði sig
á, að hann skyldi ekki þykkjast við
ávítun hennar. Þvert á móti var sem
orð hennar vektu með honum þægi-
legar endurminningar frá þeim tíma,
þegar lífið var honum skemmtilegra
en það hafði verið að undanförnu.
Hún lagði lófann á enni honum,
eins og hún vildi gefa í skyn, að sér
hefði ekki verið ljúft að segja þetta,
og að það væri eingöngu af umhyggju
fyrir honum, að hún reyndi að vara
hann við hættunum, sem hún þekkti
betur en hann. -
„Hvernig heiði ég annars átt að
koma i veg fyrir að tarfarnir rækju
frá landi?“ spurði hann allt í einu.
„Það var engin hætta á þvi“, svar-
aði hún. „Vindurinn stendur á land
.... “ Um leið rétti hún úr sér og vék
sér að þeim Greatorex og Prowse.
„Nú er að flá hreintarfana og ganga
frá kjötinu. Þið þurfið ekki að hafa
neinar áhyggjur af Lincoln, honum
verður, sem betur fer, ekki neitt meint
af volkinu úr þessu....“
Andartaki eftir að þau voru horfin
út úr tjaldinu tókzt Dahl að færa
steininn, sem hún hafði komið fyrir
við fætur hans í pokanum, upp undir
hnésbæturnar, svo hann gat haft
hendur á honum og lagað hann.
Steinninn var enn brennheitur, og nú
fann hann það með fingurgómunum,
að hann var vafinn innan í eitthvert
ullarplagg, mjúkt og hlýtt.
Hann var i þann veginn að sofna
þegar Alison kom aftur inn í tjaldið.
Framhald i næsta biaöi.
Tækniþáttur.
Framhald af bls. 3.
Og hvernig sem þessar nýju
Heinkelþotur kunna að reynast, eru
þær hinar rennilegustu að sjá, eftir
myndinni að dæma.
HAMBURGER FLUGZEUGBAU.
Svo nefnast flugvélaverksmiðjur
í Hamborg, sem munu eiga allnáið
samstarf við brezkar flugvélaverk-
smiðjur. Þar er nú hafin framleiðsla
á nýrri gerð af farþegaþotum, enn
minni en Heinkel 211, eða einungis
fyrir níu farþega. Fyrstu þoturnar
af þessari gerð, „HFB 320“, hafa ver-
ið reyndar, og er gert ráð fyrir, að
þær verði komnar á markaðinn á
næsta ári. „HFB 320“ er knúin tveim
þotuhreyflum, afturfestum, frá
Pratt og Whitney, og flughraðinn
verður 435 hnútar. Vængirnir eru
framstæðir, en það gerir svip flug-
vélarinnar dálítið frábrugðinn því
venjulega, eihs og sjá má af mynd-
inni.
Hundalíf.
Framhald af bls. 13.
og hljóp — hljóp og hljóp eins og
hann ætti lífið að leysa.
Þá sprakk sú þriðja, — og hann
datt eins og hann hefði verið skot-
inn úti í móa.
En Carlsen fékk magakrampa við
gluggann — af hlátri.
Það eru fleiri gildrur þarna upp-
frá, allar í rauninni meinlausar, en
þær ættu að nægja til að fæla flesta
frá, sem í þær ganga.
Annars eru fleiri hundar svartir
en hundurinn prestsins, eins og kerl-
ingin sagði þegar oddvitinn missti
niður um sig brækurnar ...
Aö Leifsstööum i Austurlandeyj-
um er hundur, sem heitir Valur og
gerir allar hundakúnstir.
Hann kliírar upp stiga allt upp á
þriöju hæö, situr uppi a girðingar-
staurum timunum saman ei honum
er sagt þaö, íer i utreiöartúra ...
U-ju. Vist genr hann þaö. Mynd-
in lygur ckki. tiann situr í nnakkn-
um eins og nver annar reiomaöur
og heiaur í lauminn meo kjaitmum.
ug margt annao gerir nann íyrir
nusbonaa smn, Len ira Dalssen.
TiKin nun mooir nans var svona
iika, segir Leuur, enua var peim
baoum Kennt petta allt fra „barn-
æsku“.
naim er greinilega harðari en ég.
Eg iór a héstoak hérna um aag-
inn og nékk i nnakknum i rúman
kiukkutima meö pvi aö ríghalda
mér 1 iaxiö (.taghö ... V Nei, tagliö
er aitana. Þaö er skottið á sporð-
inumj. paö er rum vika siðan og
ennpa verö ég að haía púöa undir
mér pegar ég sit. G. K.
Negrakóngasaga.
Framhald af bls. 10.
Straumur erlendra ferðamanna til
landsins eykst nú stööugt og hafa
iorráöamenn ierðamála a prjónun-
um miklar áætlanir um að auka
straum þennan enn að miklum mun.
Byggðar eru glæsilegar skýjaborgir
meo stórum hótelum við Mývatn,
eina helztu beituna fyrir útlendinga,
skiðaskálum inni á hálendinu, o.s.
írv., en eitt virðist þó öllum gleym-
ast að taka meö i reikninginn, en það
er, hvernig a að komast í heilu lagi
til skýjaborganna. Sem stendur væri
það reginfhra að reyna að koma
hugmyndum þessum i framkvæmd í
samgöngulausu landi eftir nútíma-
skilningL
Fariö er með hópa erlendra ferða-
manna austur að Þingvöllum og
þeim sýndir helztu sögustaðir. Það
er sannarlega góöra gjalda vert að
sýna útlendingum menjar um forna
írægð landsins, en hætt er við, að
fæstir þeirra vilji greiða fyrir þá
ánægjuna með því að pyndast í ryk-
bólstrum íslenzkra þjóðvega, enda
hafa sumir snúið við á miðri leið í
ofboði. Sögurnar sem gestirnir hafa
að segja um íslenzkt vegakerfi, þeg-
ar heim kemur, eru sannarlega ekki
til þess fallnar að laða ferðamenn
til íslands. Þeir eru ekki margir,
sem kjósa að eyða mörgum klukku-
stundum af tíma, sem oft er lítill, í
ryki og skít.
í því sambandi er vel viðeigandi
að segja skrýtlu, sem gerðist austur
við Gullfoss. Útlendingur sneri sér
að íslenzkum leiðsögumanni og
sagði: „Eruð þið nýbúnir að finna
Gullfoss?"
„Nei, hvers vegna?“
„Ja, mér datt það í hug vegna þess
að ykkur hefur ekki unnizt tími til
að leggja veg hingað ennþá“.
Rykið á íslenzku þjóðvegunum
hlýtur að vera einsdæmi í landi sem
telur sig til menningarlands og með
það í huga mætti e.t.v. nota það til
að fá ferðamenn til landsins. „Kom-
ið til íslands og sjáið rykið, sem rót-
ast upp á þjóðvegum íslands". Þetta
er sannarlega tælandi auglýsing og
satt að segja ætti hún að fylgja með
í öllum ferðamannapésum, svo að
sagður sé allur sannleikurinn um
náttúrufyrirbrigði á íslandi.
Á sumrin er mjög mikil umferð
42 VIKAN