Vikan - 27.09.1962, Blaðsíða 20

GAMLA MYNDIN.
Þetta er mynd af G.O.-quintettinum, sem lék m. a. í Samkomusal Mjólkurstöðvarinnar fyrri
hluta ársins 1947. Á myndinni eru f. v.: Ólafur Gaukur Þórhallsson, gítar (nú í hljómsv. Andrés-
ar Ingólfssonar), Guðmundur Steingrímsson, trommur (nú í hljómsv. Hauks Morthens), Eyþór
Þorláksson, bassi (nú hljómsveitarstjóri á Spáni), Gunnar Ormslev, altó-saxófónn (þegar þetta
er ritað hljómsveitarstjóri á Hótel Borg) og Steinþór Steingrímsson, píanó (starfar lítið við
hljómlist).
af lítt þekktum söngvara,
Mike Sarne. Lagið er bráð-
skemmtilegt og framburður
Mike skemmtileg tilbreyting.
Lag þetta er orðið eitt vinsæl-
asta lagið í Englandi og á á-
reiðanlega eftir að verða mjög
vinsælt hér á landi. Síðara
lagið er rólegt og þar er fram-
burður Mike á enskunni eins
og hann á að vera (þó bregð-
ur cockney-enskunni stöku
sinnum fyrir, svo líklega er
Mike Sarne þegar allt kemur
til alls cockneyi, strákanginn).
Bráðskemmtileg plata, gefin
út af Pharlophone og fæst í
Fálkanum, Laugavegi 24.
<
MIKE SARNE.
NÝTAR
HLJÓMPLÖTUR:
Mike Sarne: Come outside
og Fountain of love. Þegar ég
kom í bæinn úr „sumarfríinu“
þá beið mín allstór plötu-
bunki, plötur sem skrifað
verður um næstu vikurnar.
Ég spilaði þær allar einu
sinni og lagið sem mér fannst
athyglisverðast er einmitt
fyrra lagið á þessari plötu:
Come outside. Það er sungið
á svonefndri cockney-ensku
NÝ TWIST-
KVIKMYND.
Nú hafa þeir í Hollywood
gert enn eina kvikmynd, sem
snýst um dansinn twist og að
sjálfsögðu er Chubby Checker
aðalmaðurinn í þessari mynd.
Það tók aðeins sjö daga að
framleiða þessa kvikmynd,
sem mun vera algjört met.
(Á dögum þöglu myndanna
voru reyndar oft framleiddar
kvikmyndir á skemmri tíma
en viku).
A
Chubby Checker í nýrri twist-
kvikmynd.
í kvikmynd þessari, sem ber
nafnið „Don‘t knock the Twist“
kemur fram mikill fjöldi ungra
söngvara, sem þekktir hafa orð-
ið síðustu mánuðina fyrir að
syngja twist-lög, og mörg
skemmtileg twist-lög eru að
sjálfsögðu leikin í myndinni.
20 VIKAN
HÚN VISSI AÐ MAÐURINN, SEM
EITT SINN HAFÐI VERIÐ UNN-
USTI HENNAR, VAR DAUÐUR —
HAFÐI VERIÐ DAUÐUR í TUTT-
UGU OG FIMM ÁR. ENGU AÐ
SÍÐUR STÓÐ HÚN MEÐ BRÉFIÐ
FRÁ FIONUM I HENDI SÉR; BRÉF-
IÐ, ÞAR SEM HANN KRAFÐIST
HENNAR AFTUR OG MINNTI HANA
Á EIÐINN, SEM HÚN HAFÐI SVAR-
IÐ HONUM FORÐUM ...
Smásaga eftir Elizabeth Bowen
með mynd eftir Arnold.
Þessum degi hennar í Lundúnum var senn
lokið, og frú Drover hélt eins og leið lá
þangað sem íbúðarhús þeirra hjóna stóð
autt, yfirgefið og harðlokað; það var ýmis-
legt smávegis, sem hún þurfti að taka þar og
hafa heim með sér — upp í sveitina, þar
sem þau hjónin höfðu setzt að vegna hinna
sífelldu sprengjuárása á höfuðborgina. Þetta
var undir lok ágústmánaðar, molluheitt í
veðri og loftið þungt og rakt og regnskúrir
öðru hverju, en í bili gægðust sólargeislarn-
ir niður á milli skýjajaðranna og stráðu
fölvu gulli á lauf trjánna og gangstéttarn-
ar, en hálfhrunda reykháfa og gafla húsa-
rústanna bar við myrka regnbólstrana. Gat-
an og umhverfið, sem áður hafði verið allt
að því hluti af henni sjálfri, var orðið henni
einkennilega framandi. Það var eins og hún
reikaði um klettóttar auðnir, hvergi mann-
eskja á ferli, hlerar fyrir gluggum þeirra
húsa, sem enn stóðu uppi, engin lif-
andi vera, sem veitti för hennar at-
hygli að undanteknum flækingsketti, sem
skreið til hálfs út á milli járnrimla í
garðshliði, en hörfaði svo inn aftur. Hún
stakk bögglinum undir arminn, stakk lykl-
inum í skráargatið á útidyrahurðinni, varð
að taka nokkuð á vegna þess hve lásinn var
orðinn stirður ... meira að segja varð hún
að setja hnéð í hurðina, til þess að geta
hrundið henni upp. Það var engu líkara en
húsið hefði ekki einungis gleymt henni, held-
ur hefði það og tekið upp fjandsamlega af-
stöðu gagnvart mönnum yfirleitt og vildi
vernda einveru sína fyrir þeim í lengstu
lög. Henni kom það því ekkert á óvart þótt
andrúmsloftið þar inni væri þungt og fram-
andi og eins og þrungið annarlegri andúð;
andrúmsloftið var hugarfar hússins, og það
var bersýnilega ekki í skapi til að bjóða
hana velkomna.
Þar sem hlerar voru negldir fyrir stiga-
gluggann, var myrkt í anddyrinu, en dyrnar
inn í dagstofuna stóðu opnar, svo hún hrað-
aði sér inn þangað og dró fellitjaldið í
skyndi frá stóra glugganum. Og þótt hún
væri hversdagslega raunsæ að eðlisfari, gat
hún ekki varizt allt að því angurværri kennd,
þegar fótspor allra þeirra ára og daga, sem
hún hafði búið í þessum húsakynnum, blöstu
allt í einu við sjónum hennar — gul reyk-
rákinn á veggnum uppi yfir marmaraarn-
inum, daufur hringurinn, sem stétt leirvas-
ans hafði myndað á gljáfáða borðplötuna,
farið í vegginn skammt frá dyrastafnum,
þar sem hurðarhandfangið hafði alltaf skoll-
ið þegar dyrnar voru opnaðar ... Að vísu
hafði ekki mikið ryk borizt inn, því að
gluggarnir voru að sjálfsögðu alltaf lokaðir
og auk þess þéttir vel, en engu að síður
var sem þunn, grá himna hefði verið dregin
yfir hvern flöt þar inni, og þar eð eina loft-
rásin var um arinháfinn, var hráslagalegt
inni eins og jafnan verður hjá kulnuðum
eldum.