Vikan - 06.12.1962, Blaðsíða 8

Hann átti sér ekki lífs von, því
báturinn var að sökkva undir hon-
um. Þá fór hann niður í lúkar og
fékk sér ærlega að borða . . . .
Ótrúleg en sönn frásögn um bar-
áttu upp á líf og dauða...................
Eftir G.K. Teikning: Snorri Sveinn.
Fyrst í stað kvaldist hann af kulda, því þetta var í lok janúarmánaðar og hita--
stigið við frostmark. En eftir nokkra stund fór hann að dofna í fótunum og smátt
og smátt var eins og kuldatilfinningin hyrfi, en í hennar stað kom einhvers konar
dofi, sem heltók hann allan, svo hann átti stundum fullt í fangi með að halda
sér vakandi, þrátt fyrir öskrandi óveðrið allt í kring um hann, og freyðandi brot--
sjóana, sem kaffærðu hann linnulaust.
En nú fann hann að hann átti ekki langt eftir. Kraftarnir voru alveg þrotnir,,
og í rauninni hafði hann fullnýtt þá, þegar hann var að binda sig við siglutréð.
Það hafði verið svo mikil áreynsla í öldurótinu, að hann hafði þá eytt sínum
síðustu kröftum. En samt var eins og hann leyndi á einhverjum aukaforða afls.
og hugrekkis,því alltaf gat hann haldið sér vakandi og með fullri rænu.
Hann var að staðaldri á kafi í sjó uppundir axlir, en það leið aldrei langt á
milli þess að hann kaffærðist í öldunum, sem brotnuðu á siglutoppnum. Þessi
spíra var það eina af skipinu, sem enn var ofansjávar, og það var alls ekki víst
að það yrði lengi. Það var líklega um meterslangur bútur, sem stóð upp úr
sjónum, og honum hafði tekizt að binda sig við þennan bút um það bil er bátur-
inn var að sökkva. En bátnum gat hvolft undan veðrinu hvenær sem var, eða
siglutréð brotnað, og þá þurfti hann ekki að vera í neinni óvissu um framhaldið.
Það var alveg útilokað að komast til lands, því veðurofsinn var svo mikill,
vindhraði um 12 stig. Stormurinn æddi meðfram landinu og mundi bera hann
meðfram ströndinni, en aldrei að landi, því þangað voru um 300 metrar. Þar
að auki var niðamyrkur, því eins og fyrr segir var þetta í lok janúarmánaðar
og báturinn sökk rétt eftir miðnætti, þegar rokið skall skyndilega á.
Allt í einu fann hann að siglutréð tók að hreyfast í sjónum og fór að hallast
undan veðrinu. Hann færðist neðar í sjónum og örskömmu síðar skall yfir hann
ísköld alda og færði hann og siglutréð í kaf.
Nú þóttist hann viss um að sitt síðasta væri komið. Nú hafði flakið runnið til
neðst á skerinu og var að leggjast á hliðina, eins og hann hafði í rauninni alltaf
búizt við að gæti komið fyrir.
En um það bil er hann hélt að hann væri að missa meðvitund, fann hann
svalt en lífgefandi andrúmsloft leika um vitin, og hann svalg í sig kolsvarta
nóttina. Kannski hafði flakið aðeins hreyfzt til, en mundi ekki leggjast á hliðina.
Vonin lifnaði við aftur.
Honum fannst að þess yrði ekki langt að
bíða, að hann mundi deyja.
Fæturnir voru dofnir af kulda, og í raun-
inni var hann orðinn tilfinningarlaus allur
að neðan, á þeim hluta líkamans, sem var að
staðaldri á kafi í ísköldum sjónum.
Blakkirnar í siglutrénu lömdust stöðugt
við brjóst hans, krappar öldurnar slengdu
honum miskunnarlaust utan í siglutréð, hann
vissi að hann var fyrir löngu orðinn kol-
marinn á brjóstinu, og fannst í rauninni
furðulegt að brjóstkassinn skyldi ekki hafa
brotnað og hann marizt til bana fyrir löngu.
8 VIKAN
Hahri hafði engah tíma til að ráðgast um það við sjálfan sig, hvort hann
væri feginn frestinum eða ekki, því hann hafði nóg að gera að berjast við að
halda höfðinu ofansjávar. Hann var fyrir löngu búinn að sætta sig við að deyja,
og hann var ekkert hræddur við það. Strax og hann vissi að báturinn mundi
sökkva, einsetti hann sér að forðast hræðsluna í lengstu lög, því hræðsla væri
sama og uppgjöf, og þá væri sér bráður bani búinn. Hann barðist þess vegna
við að hafa vald yfir hugsunum sínum, og það eina sem hann var í rauninni
hræddur við,— var að verða hræddur.
Og þetta var sannarlega engin smástund, sem hann var búinn að berjast fyrir
lífinu, bundinn við siglutré í stórsjó um hánótt. Honum fannst að mörg ár væru
liðin síðan hann stóð niðri í lúkar og var að háma í sig mat eins og hann gat
í sig látið, og sannarlega hefði mörgum fundizt þetta löng stund. Það voru liðnir
um þrír klukkutímar síðan að báturinn sökk og hann fór að berjast við að binda
sig við siglutréð í ölduganginum. Hann hafði vonazt til þess að toppurinn á
siglutrénu mundi standa upjo úr sjónum þegar báturinn væri sokkinn, því hann
vissi nokkurn veginn um dýpið þarna fyrir utan skerið, og hæð trésins. Þess
vegna hafði hann búið sig undir það eins vel og hann gat, og hafði meira að