Vikan - 06.12.1962, Blaðsíða 19

Þorgrímur (til vinstri) kallaður Toggi
— viltli ekki sitja fyrir lijá Ijósmyndar-
anum, fyrr en húsbóndi hans ávarpaði
liann fullu nafni.
Það er ekkert lát á látunum í henni Lottu, segir
Hinrik, enda er hún aðal leikfélagi Atlaævars-
eyþórssonar.
MÖIv’kur og litlu Sandvíkur -— þar eiga þeir
heima.
Hvað ég hafi drepið marga minka um dag-
ana? Það get ég ekki gizkað á, en þeir eru
rfleitt margir — eða hundarnir, sem ég hef
átt — það eru reyndar þeir, sem hafa drepið
þá flesta.
Annars þarf að leggja miklu meira kapp á
minkaeyðinguna. Það var dálítið gott, sem
Þórður Halldórsson á Dagverðará skrifaði einu
sinni í grein í Mogganum, að það væri riú ekki
nema sanngjarnt, ao Alþingi legð.i eitthvað
a'o sér til þess að eyða minkaplágunni, því í
gegn um sali Alþingis hefði minkurinn spóss-
erað inn í landið, og það er alveg rétt.
—- Svo rærou á sjó líka, Hinrik?
— Já, ég smíðaði mér bát í fyrrasumar í elli
minni og hef hann hér suður í Kirkjuvogi. Það
gaf bara ekki á sjó í dag. Ég átti hálfs annars
tonns bát, en nú er ég kominn á þriggja tonna
skip og finnst ég vera á herskipi. Það hefur
verið stinn tíð nú. Jú, ég er á handfærum. Nei,
ég var ekki einn í sumar, sonur minn var með
mér. Jú, börnin mín skrifa sig alltaf Vilhjálms
börn, ég heiti sko Vilhjálmur Hinrik. Það hef
ur mörgum þótt skrýtið, en elzti sonur minn,
tíigurjcn, hann sagði alltaf, þegar hann var
spurður að heiti: Ég heiti Sigurjón Vilhjálms
son, sonur hans Hinriks í Merkinesi. Þ h
úðu margir: Nú, já, hún hefur þá átt eitt
hinsegin, blessunin!
— Eitthvað minntistu á veiðistöng og Norður-
land.
— Já, ég reyni að komast norður einu sinni
á ári eða svo. Fer þá í Fljótin og veiði silung.
Ég hef kynnzt þar mjög miklu sómafólki,
aldeilis óforþént, fólkinu á Saurbæ, sem vill
allt fyrir mig gera. Þar fæst bleikja, en víða
þarna fyrir norðan er mikið um sjóbirting í
ósunum.
Ég veit bara ekki, hvort það er sjóbirtingur
hér í Kirkjuvogsósunum. Það er lítið reynt.
Ég hef reynt hér með spúnn, bæði salar- og
íslandsspúnn, en það er ekkert nema vitlaus
smáufsi. Ég gæti bezt trúað, að sjóbirtingurinn
kæmist ekki að fyrir honum. Annars er þessi
veiðimennska mín lítil orðin, en ég stundaði
hana mikið hér á yngri árum.
— Ertu héðan úr Merkinesi?
— Nei, ég bjó fyrst á Bráðræðisholti í
Reykjavík, en flutti hingað 1933. Annars er ég
ættaður af Eyrarbakka. Héðan hef ég svo aldrei
farið og fer víst aldrei. Beit mig of fastan. Ef
ég vildi selja hér húsin og jörðina, fengi ég
ekki nema í mesta lagi stofnkostnaðinn við
byggingar og yrði að gefa jörðina í kaupbæti.
En væri Merkinesið í Njarðvíkum eða Kefla-
vík, gæti ég fengið hundruð þúsunda fyrir það.
Nú, en það er víst ekki langt að bíða eftir
fúmminu, og þá þarf ekki einu sinni að grafa
mann. Þetta fer allt svoleiðis fyrir rest. Eitt
fúmm, og þá er heimurinn búinn að vera.
Héðin er tuttugu mínútna gangur til næstu
bæja í báðar áttir. Hér að norðan er Hafna-
hverfið, en fyrir sunnan er Kalmanstjörn. Þar
býr nú bandarískur maður. Þar sunnar er svo
Junkaragerði, það er nú í eyði.
Ég hef ekki aðrar skepnur en eina kú og
kálfadót henni til skemmtunar. Og það er bara
af því að það er fremur erfitt að ná í mjólk
hér. Þetta er allt saman svo erfitt. Ef ég fengi
mér nú vörubíl til þess að koma haugnum á
túnið, kostaði hann á annað hundrað krónur
á klukkutímann. Svo verð ég auðvitað að taka
verkamenn á tímakaupi, til þess að eitthvað
gangi að moka á bílinn. Svo þarf að dreifa
skítnum og slóðadraga og raka af. Ég fæ þre-
falt meira áburðarmagn af tilbúnum áburði
Framhald á bls. 57.
VIKAN 19