Vikan - 06.12.1962, Blaðsíða 9

Þórður Halldórsson.
— Hendur sterklegri
en í meðallagi —
segja fataskiþti á hleðan báturinn var að sökkva, og fékk sér
vel að borða ...
En það er líklega rétt að byrja á byrjuninni.
—O—
Þórður Halldórsson var skipverji á vélbátnum Orra, sem var
29 rúmlestir að stærð. Þann 30. janúar 1954, kl. hálfníu um
kvöldið kom vélbáturinn úr róðri og lagðist við bryggju í Ólafs-
vík. Veðrið var gott um kvöldið, og tekið var til óspilltra
málanna við að skipa dagsaflanum á land, en því næst var
allt gert tilbúið til að fara aftur út á veiðar. Skipverjar fóru
síðan í land til að matast, en áður var Orri færður til og
bundinn utan á vélbátinn Odd, sem lá þar við bryggjuna.
Þegar Þórður var búinn að matast, flýtti hann sér aftur niður
í bát, því skipstjórinn hafði lagt fyrir hann að fara þangað
aftur strax og hann gæti. Þórður hafði nestisbita með sér
í skrínu niður í lúkar bátsins þar sem hann færði sig í hlífð-
arföt, klofhá vaðstígvél, svartan sjóstakk og gulan sjchatt
á höfði.
Á meðan hann var að þessu, fann hann að veðrið var að
versna, bví báturinn var farinn að láta nokkuð illa í böndum.
Hann vissi að á þessum slóðum er ekki óalgengt að ofsarok
skelli á fyrirvaralaust, en ekki bjóst hann samt við því að
þessu sinni. Honum kom það þó ekki mjög á óvart, þegar einn
skipsfélaga hans kom til hans og sagði honum að ákveðið
hefði verið að flytja Odd, bátinn sem þeir voru bundnir við.
Þórði datt samt ekki til hugar að það yrði gert fyrr en Orra-
menn væru tilbúnir til að færa Orra utan af Oddi og ganga
frá honum annars staðar, og hann beið því rólegur niðri í
lúkar á meðan skipsfélagi hans fór í land til að ná í skip-
stjórann og aðra félaga þeirra.
Stuttu síðar heyrði Þórður einhvern kalla hvort „nokkur
væri hér“ og hélt að nú væru félagar hans komnir til að
m
II
færa bátinn. En þegar hann kom upp á þilíar, brá honum
ónotalega í brún, er hann sá að báturinn hafði verið losaður
frá Oddi, sem var að fara frá bryggjunni. Þórður var nú einn
um borð í Orra, og fárviðri var skollið á. Hann bóttist vita
að Oddur hefði slitnað frá bryggjunni, enda kom síðar á
daginn að það var rétt.
Þórður vildi ekki trúa því að óreyndu að Orri hefði varið
látinn reka stjórnlaust í þessu veðri, og bjóst við því að skip-
verjar á Oddi mundu kasta til sín dráttartaug, en sú vcn brást
þegar hann sá að Oddur sigldi út úr höfninni og hvarf út 'í
náttmyrkrið.
Hann var því staddur einn um borð í stjórnlausum bát, sem
rak óðfluga undan veðrinu, og mundi stranda von bráðar ef
eitthvað yrði ekki að gert.
Og þetta eitthvað yrði hann sjálfur að gera, — og það strax,
því annars væri honum dauðinn vís.

trfil
lilli
:ö ;:l

' ■' , I

: :;y;%
gllp: