Vikan - 06.12.1962, Blaðsíða 42

Þrívíddarkíkirinn „VIEW-
MASTER" (Steroscope) hefur
farið sigurför um víða veröld
og náð miklum vinsældum hjá
börnum jafnt sem fullorðnum.
Myndirnar í „View-Master“ eru
í eðlilegum litum og sjást í
,,þremur víddum“, þ. e. hlutirnir
í myndunum skiljast hver frá
öðrum og í þeim verða fjarlægð
ir auðveldlega greindar.
Vér getum sent til þeirra, er
þess óska, skrá yfir þær mynd-
ir, sem til eru hverju sinni, en
jafnan er fyrirliggjandi hjá oss
fjölbreytt úrval mynda frá flest-
um löndum heims, auk mikils
úrvals ævintýramynda fyrir börn.
„View-Master“-kíkir kr. 149.00
1 myndasería (3 hjól) 21 mynd
kr. 75.00.
Sendum gegn póstkröfu.
lians Petersen lit'.
Bankastræti 4 — Sími 2-03-13
augnabilk, en mér tókst með herkj-
um að halda honum í skefjum. Ég-
hrópaði eins hátt og ég gat, en lík-
lega hefur það hljóð ekki heyrzt
langt. Það var líka tilgangslaust í
þessu veðri, því ekkert hljóð frá
mannlegum barka mundi geta yfir-
gnæft veðurgnýinn og ölduskvamp-
ið.
Ég sá að Ijósið iýsti upp sjóinn
allt í kringum mig, og loks beindist
það að mér aftur, og hélst þar augna-
blik. Ég skildi að þeir höfðu íundið
mig, hverjir sem þeir væru, en það
var hægara sagt en gert að halda
kastljósi stöðugu á smábletti eins og
ástatt var.
Ljósið færðist hægt nær og nær,
og loks sá ég bátinn og þekkti hann.
Þarna var kominn vélbáturinn Fróði,
sem hafði Iegið við bryggju á Ólafs-
vík fyrr um kvöldið.
Ef til vill var ekki öil von úti
enn. Kannski mundi ég bjargast eft-
ir allt saman.
Báturinn kom nær og nær og kast-
aðist til og frá á öldunum. Það var
sýnilegt að þarna voru sjómenn um
borð, sem kunnu sín handaverk,
og voru ekki hræddir við að leggja í
áhættuna við að bjarga félaga sínum
frá drukknun. Þeir sigldu Fróða nær
og nær skerinu, milli siglutoppanna
á Orra í 12 vindstiga veðri, svo
nákvæmlega að hvergi skeikaði,
jafnvel þótt aðeins forsiglan væri
sýnileg upp úr sjónum. Það hefur
ekki miklu munað að þeir rækjust
á stýrishúsið, sem var í kafi rétt
undir yfirborðinu, skerið sem var
nokkrum metrum framar, eða hitt
siglutréð á Orra nokkrum metrum
aftar. Þetta vissu þeir eins vel og ég,
en lögðu líf sín og bátinn í hættu,
til að reyna að bjarga mér.
Stefnið á Fróða rakst snöggvast
á siglutréð, sem ég var bundinn við,
og því réði tilviljun eða æðri máttar-
völd, að ég var einmitt þá hinum
megin við mastrið. Annars hefði ég
kramizt til bana þama í sjónum.
En hver tilviljunin rak aðra mér
til bjargar.
Ég var orðinn svo máttvana, að
ég gat ekki losað mig frá siglunni
þótt ég vildi, enda hafði ég auðvitað
engan hníf handbæran til að skera
mig lausan. Ég gat ekki gripið lín-
una, sem þeir köstuðu til mín, og
hefði heldur ekki getað haldið henni,
þótt ég hefði náð henni. Tilviljunin
réði því að liún flæktist utan um
hægri höndina í mér og festist þar.
Nú réðu augnablikin lífi mínu.
Tveir menn um borð í Fróða tog-
uðu eins og þeir gátu í línuna, en
ekkert dugði, því ég var bundinn
það fast. Eftir þessu man ég, en
líklega hef ég misst meðvitund um
þetta leyti.
Ég man mjög greinilega að ég sá
einkennilegan, skæran bjarma fyrir
augunura, og fannst mér það þægi-
legt. Mig hefur þá grunað að ég væri
að missa meðvitundina, því ég hugs-
aði mér að passa nú vel að drekka
ekki sjó svo lengi sem ég gæti. Svo
varð allt svart fyrir augum mér,
— og það voru miklar kvalir.
Næst man ég að mér fannst ég
vcra kominn um borð í Fróða. Ég
gekk hægt um þilfarið og skoðaði
ofan í stampana og fylgdist með
öllu um borð. Þá heyrði ég að kallað
var: „Takið þið þrír á, strákar.“
Ég leit þá út fyrir borðstokkinn og
sá að þeir voru að draga einhverja
druslu um borð.
Þegar þetta kom nær, sá ég að
þetta var ég sjálfur.
Þessu atviki gleymi ég aldrei.
Síðar vissi ég að þeim hafði heppn-
azt að toga mig upp úr bandinu,
sem ég var festur með við siglutréð,
og þegar ég var tekinn um borð var
ég meðvitundarlaus."
—O—
Strax og menn urðu varir við það
í landi að Orri var farinn að reka,
var hafinn undirbúningur til björg-
unar. Félagar Þórðar flýttu sér um
borð í Fróða og fóru á honum ásamt
skipshöfn hans til að leita að Orra
og Þórði, sem þeir vissu að var um
borð. Þeir leituðu langt og lengi
vestur með landi og allt vestur að
Rifi, en þar fengu þeir ’ vitneskju
um það frá öðrum báti, hvar Orri
var strandaður, því Ijósin frá bátn-
um höfðu sézt úr landi.
í landi höfðu þeir gert ítrekaðar
tilraunir til að skjóta línu til Þórðar,
en árangurslaust, enda varð hann
aldrei var við þær tilraunir. Skip-
verjar á Fróða vissu að sjálfsögðu
alveg hvar skerið var, sigldu beint
þangað og komu strax auga á Þórð
með leitarljósum sínum, — ekki sízt
vegna þess að hann var í gulum
stakki.
Þórður fékk miklar kvalir í útlim-
ina, þegar líf var að færast í þá
aftur. Hann lá lengi rúmfastur, en
hefur nú náð sér furðanlega, eða svo
vel sem von er til. Hann er samt
ennþá tilfinningarlaus í fótum og
veit ekki hvort honum er heitt eða
kalt, og gæti brennt sig án þess að
verða þess var. Samt eru fætur hans
oftast ískaldir þegar komið er við
þá, enda gengur hann í sokkum úr
tófuskinni þegar kaldast er, og snúa
hárin inn. Hann á heima að Dag-
verðará undir Jökli og stundar það-
an sjóinn á litlum trillubát, sem
hann á sjálfur.
„Það er fallegt undir Jökli,“ segir
Þórður, „og þar er einhver ókenni-
legur kraftur í landslaginu, sem fær
mann til að gleyma öllum áhyggjum.
Þar eru hraustir karlar — Jöklarar
— og þar eru líka draugar og for-
ynjur, álfar og huldufólk. Þar er
mesta náttúrufegurð landsins, bæði
blíð og hrikaleg, jafnt á nóttu, sem
degi.
Ekki sízt á nóttunni, þegar tungl-
ið veður í skýjum og norðurljós-
in tindra um himininn. Þá er traman
að vera úti í náttúrunni, dást að
litbrigðum hennar, finna afl hennar
og mikilleik, heyra fuglana tala ...
Þar vil ég lifa ... og þar vil ég
deyja.“
G.K.
Á leið um landið helga.
Framhald af bls. 30.
suðurs; farnir sneiðingar og beygj-
ur utan í hlíðum og yfir hryggi.
Vegurinn er breiður og malbikaður.
Hvergi komum við á svo frumstæð-
an afkima, að nein hliðstæða fyndist
þar við íslenzka vegi.
Það er ekki farið hina fornu leið
á milli Jerúsalem og Bethlehem.
Hún er vestar, þar sem nú er ísrael.
Við sjáum til landamæranna; þar
eru lágir múrveggir og gaddavírs-
girðingar. Minna má ekki gagn gera.
Mikil eyðimörk er þetta land, þyrst
í vökvun undir sífelldri sól og blá-
um himni. Þyrrkingslegir runnar á
víð og dreif, gisin olívutré með dökk-
grænar krónur. Annars er allt föl-
grátt. Það hafa verið hlaðnir stallar
í hlíðarnar úr hvítum steinum til
varnar því, að leirinn hripi niður í
dalbotna, þegar regnið lætur þetta
land njóta blessunar sinnar. Eftir
því að dæma er einhver ræktun á
þessum stöllum. Fljótt á litið sýnist
það hreint undur, að hægt skuli
vera að nýta þetta land til einhvers.
Og draga fram lífið. En þess ber
að minnast, að við erum hér á þeim
tíma, sem landið er hvað skrældast
eftir sumarhitana. Það mundi vera
ámóta við það að líta yfir íslenzkar
byggðir í febrúarmánuði. Og dæma
þær eftir því.
Nokkur byggð er þarna milli
borganna, lágir og leirsmurðir stein-
kofar. Við mætum Araba ríðandi
á svo litlum asna, að fætur hans
dragast, en hann teymir aftur á
móti undir konu sinni, sem situr
á úlfalda, liðlega helmingi hærra.
Oneitanlega dálítið brosleg sjón, en
verður hversdagsleg á þessum slóð-
um. Nokkrar svartklæddar konur
verða á vegi okkar. Þær hafa verið
að snapa eftir eldivið utan með
veginum og eru með byrðina á höfð-
inu, andlit þeirra sólbrennd eins og
landið. Og nær Bethlehem: Bak-
svipur tveggja virðulegra kvenna
með leirkrukkur á höfði. Þær teyma
asna með klyfjum, en á eftir ganga
börnin, berfætt í ryki vegarins;
einnig þau bera krukkur á höfði.
í Bethlehem eru engin háhýsi,
Fæðingarkirkjan er hæst og gnæfir
yfir. Annars eru húsin í ætt við
landslagið, líkt og vaxin út úr nátt-
úrunni. Þannig hefur Bethlehem
litið út frá því löngu fyrir daga
Krists. Og þannig hefur hún birzt
fátæku ferðafólki norðan úr Galíleu,
sem gerði ferð sína suður þangað
fyrir 1962 árum. Þau höfðu fengið
boð um að láta skrásetjast. Og
Jósef hefur lagt á asnann og teymt
undir Maríu, því hún var þunguð.
Þetta ferðalag hefur tekið talsverð-
an tíma þótt leiðin sé ekki ýkja
löng. Þau hafa mjakazt áfram, blá-
fetið, eftir krókóttum stígum. Fá-
tæklega búin og líklega hefur nest-
ið ekki verið ríkmannlegt heldur.
Á þessum slóðum voru þau næstum
í áfangastað, þátttakendur í upp-
hafi mikillar sögu. Mælt er, að
María hafi hvílzt við brunn einn
í námunda við Bethlehem og svalað
þorsta sínum. Sá brunnur er nú
kenndur við vitringana frá Austur-
löndum. Þar stóðu tveir virðulegir
úlfaldar og horfðu í norður.
Ég geri ráð fyrir að flestir hafi
einhverja hugmynd um Bethlehem,
hvemig hún lítur út. Þó ekki væri
nema af jólakortum. Eftir því sem
mig minnir, gera þau of mikið úr
blómum og trjágróðri. Þrátt fyrir
einstaka olívutré er Júdea næstum
því eins dásamlega trjáviðarlaus og
ísland. Samt eru litirnir ólíkir. Rétt
eins og allt hafi nýlega verið
brennt í ofni. Ég hefði gjarnan vilj-
að vera þarna á ferð að næturlagi.
Á stjörnubjartri nótt. Ég get ímynd-
að mér, að þá sé fegurst aðkoma
til Bethlehem.
Vissuð þið, að Bethlehem þýðir
brauðhús. Kannski var það upp-
hafið að þessari byggð. Og þarna
fæddist Davíð, hjarðsveinninn og
hörpuleikarinn, sem átti það fyrir
sér að vera ástsælast skáld og
konungur þjóðarinnar. Þess vegna
er Bethlehem kölluð borg Davíðs.
Og Jósef og María, þau voru af húsi
og kynþætti Davíðs eftir því sem
heilög ritning segir. Því skyldu
þau fara til Bethlehem og láta skrá-
setjast þar. Það hafði gengið út
boð frá sjálfum Ágústusi keisara
42 VIKAN