Vikan


Vikan - 06.12.1962, Blaðsíða 30

Vikan - 06.12.1962, Blaðsíða 30
Götulífið í Bethlehem er mjcjg austrænt og liefur varla tekið miklum breytingum síðustu tvö þúsund árin. Við fæðingarstað Krists. Fæðingarkapell- an er byggð yfir staðinn, þar sem arf- sögnin telur gripahúsíð liafa staðíð. Silf- urstjarnan er í gólfinu u:idir altarinu. eftir gat þessi fátæki manngrúi neytt fórnar- lambsins; flestir líklega í tjöldum á berangr- inum utan við borgina og sumir einungis undir stjörnum himinsins, sáttir við sjálfa sig og kvittir við guð sinn eftir fórnarathöfnina. Þessar sláturathafnir og raunar musteris- byggingin sýnir vel, hvers menn voru megn- ugir, þegar unnið var í nafni trúar. Þá var engin fyrirhöfn of mikil, enginn kostnaður of hár. Það var mjög lærdómsríkt fyrir Jesú að fylgjast með starfsemi musterisins; margt af því sem hann kenndi átti rót sína í því sem hann sá þar. í hvért sinn, sem hann átti þar leið um, hefur hann litið nýja pragt, sem búið var að bæta á skrúða byggingarinnar. Hann hefur séð, hvernig prestarnir rökuðu saman fimagróða af fólki, sem var sælt í sinni trú. Hvernig fjárplógsstarfsemi og hverskyns gróða- brall varð fylgifiskur þjónustugjörðanna. Það var einmitt þarna, sem hann velti um borðum víxlaranna. Það hefur orðið honum örlagaríkt; þesskonar mann varð að fjarlægja. ★ Við göngum út undir Grátmúrinn á eftir. Það er undirstöðumúr musterissvæðisins, A1 Haram A1 Sharif. Hann er svo nefndur vegna þess að hingað komu Gyðingar öld fram af öld til að syrgja. Þeir syngja harmaljóð Jeremíasar og lesa 79. sálm Davíðs; gráta örlög þjóðarinnar undir hvítum undirstöðumúr þeirrar byggingar er mest var og frægust í sögu þeirra. Nú eru engir syrgjendur á staðnum því Gyðingar eru brottreknir síðan 1948, nú fá þeir ekki einu sinni að gráta við Grátmúrinn. Gyðingar voru reknir úr landi, hverfið þeirra við Grátmúrinn hroðið, en örsnautt fólk gerði húsin að sínum. Þar er fátækrahverfi, ömur- legra en orð fá lýst. í rauninni eru þetta mis- jafnlega djúpar, áreftar steinþrær. Dularfullir og dimmir ranghalar. Þar skín ekki sól; þessi hús eru að mestu gluggalaus. Og þefurinn er afspyrnu vondur. Hann er að nokkru leyti vegna þess, að slangur af ösnum er þarna og þeir gera vitaskuld öll sín stykki á götuna. Enginn 30 VIKAN hirðir það upp fremur en annan óþrifnað. Smám saman þornar hann og þyrlast upp. Átakanleg- ast er að sjá börnin, vansældarleg og með gamalmennaandlit. Það minnir á fangbúðir. Mæður þeirra, svartklæddar og síðklæddar, sitja á hækjum sér. Hvað skyldu þær hugsa um þessa útlendinga í framandi klæðnaði, með sólgler- augu og myndavélar? Ef þær verða á vegi okk- ar, líta þær undan og draga svarta slæðuna fyrir munninn. Markaðsgata, yfirreft og rokkin. Rúsínur, fíkjur og alls konar ókennilegir jarðarávextir í pokum úti á stéttum. Sumt í hrúgum. Hér ægir öllu saman í litríkri bendu. Mórauð kona með barn á brjósti í vínberjahrúgu, berfættar mæður með börn klófvega á öxl sér eða krukku á höfði. Kjötbúð og feitur Arabi, sem hakkar í sig hráan mör. Og yfir þessu öllu glymur dap- urleg, austurlenzk músík úr hátalara. Þetta hefur engan helgiblæ yfir sér. Ef til vill ekki eins og það ætti að vera í Jerúsalem. En þann- ig er það og þannig hefur það verið. Líka þegar hann gekk hér um, sem boðaði kærleik til ná- ungans. ★ Það er vafasamt, að svo mjög hafi verið barizt um nokkurn stað í veröldinni sem þessa frem- ur lágreistu borg á fjallstindum Júdeu. Og borg, sem byggð er á fjalli, færi ekki dulizt, sagði Kristur. Slík borg var um leið góð til varnar; þangað komst enginn að óvörum og það var karlmennskuraun, hverjum sem var, að brjótast gegnum öfluga múra, sem alltaf umkringdu Jerúsalem. Þegar fyrsti krossfararherinn kom á staðinn árið 1099, var hann búinn að vera þrjú ár á leiðinni úr Norðurálfu og búinn að þola þungar kárínur. Þá er mælt að margur harður bardagamaður hafi fellt tár, þegar turna Jerúsalemsborgar bar við himin. Þeir fylltust heilögum eldmóði og gengu rösklega fram; tóku borgina með hörðu áhlaupi og brytjuðu niður alla, sem til náðist, svo blóð flaut í lækjum eftir götunum. Allt í nafni kristinnar trúar, miskunnar og kærleika til náungans, sem Kristur kenndi. Við Betesdalaug gefur að líta gott dæmi um það, hvað borgin hefur hækkað í umróti ald- ' anna. Það var við þessa laug, sem sjúka fólkið lá, þar á meðal einn, sem hafði verið sjúkur í þrjátíu og átta ár og Jesú læknaði. Nú er búið að grafa að minnsta kosti tíu metra niður í jörðina á þessum stað og þar er lindin enn sem fyrr. Þarna niðri er Jerúsalem guðspjall- anna og síðan hvert lagið ofan á öðru: Jerúsalem Hadrianusar og Konstantínus mikla, Jerúsalem Omars, Jerúsalem krossfaranna, Jerúsalem Saladins og Suliemans. Og efst í þessum þverskurði einhverjar leifar af Jerúsa- lem Serkja, Breta, Síonista og Araba. Á hebresku heitir borgin Jeruschalajim, hvað útleggst: Borg friðarins. En það er sannarlega öfugnefni. Öld fram af öld var sak- lausu blóði úthellt og einhver hluti borgarinnar lagður í rústir. Á dögum Jesú var ástandið lævi blandið og spenna í loftinu, enda sagði hann: „Sjá, óvinir þínir munu koma og gera hervirki um þig og þröngva þér á allar hliðar og hér mun ekki standa steinn yfir steini". Þessi spá rættist bókstaflega aðeins fjörutíu árum eftir dauða Krists, þegar Titus keisari barði niður uppreisnina, sem gerð var austur þar til að velta af þjóðinni oki Rómverja. Sú uppreisn mistókst gersamlega og Gyðingaþjóðin var rekin á tvist og bast í útlegð, sem stóð þar til ísraelsríki var stofnað fyrir fáum árum, en það er önnur saga. TIL BETHLEHEM. Ég held, að fyrir flest okkar hafi það verið hjartfólgnara að koma til Bethlehem en Jerúsalem. Frá barnæsku hefur sagan frá Bethlehem átt viðkvæmari ítök í hugum okkar en atburðir þeir, sem síðar áttu sér stað í Jerúsalem og bera vott grimmd og miskunnar- leysi. Við þennan litla bæ suður á fjöllunum er bundin bjartasta og fegursta minning í krist- inni trú. Og órjúfanlega er nafnið Bethlehem tengt jólunum, og sérstaklega þeim minningum sem allir eiga um jól í æsku. Leiðin frá Jerúsalem til Bethlehem er ekki löng, varla meira en fimmtán km. Það er í fyrstu farið leiðina til Jeríkó, síðan beygt til Framhald á bls. 42.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.