Vikan - 24.01.1963, Síða 28

5. kafli.
Á öðrum degi réttarhaldanna var
ung kona að nafni May Webster
kölluð í vitnastúkuna. Bernice
Bickle var ekki viðstödd og morg-
unblöðin höfðu gefið í skyn, að
hún hefði verið flutt á hvildar-
heimili.
„Hve gamlar eruð þér, fröken
Webster?" spurði Oscar Springer.
„Ég er tuttugu og sjö ára,“ svar-
aði hún.
„Hve lengi hafið þér þekkt
ákærða, Michael Milles?“
„Um það bil fjögur ár.“
„Hvar hittuð þér hann fyrst?“
„Á heimili systur minnar í Tor-
onto.“
„Hve lengi hafið þér búið hjá
prins Michael á Hamlin Avenue
þrjátíu og sjö?‘“ ‘
„Síðan í nóvemher.“
Hann spurði hana, hvenær Ber-
nice Bickle hefði komið í húsið
og hvar hún hefði sofið, og hvaða
aðrar stúlkur hefðu átt þar heima.
Svo sagði hann:
„Vitið þér hvort Bernice Bickle
svaf nokkurn tima hjá prins Mic-
hael?“
„Já. Eina nótt svaf liún lijá þeim
báðum, prins Michael og Elizu
Court. Ég man það, af því að
seinna kvöldið kom Eliza niður og
svaf hjá okkur Rosettu. Morguninn
eftir bjó ég um rúm Michaels og
það var blóð i lakinu.
„Vitið þér, hvort nokkur annar
sá þetta lak?“
„Ég sýndi Elizu það. Hún sagði:
Halleluja! Nú geta ísraelsmenn
fagnað, fyrst lilýðni hefur náðst!“
Á miðjum bekk með alskeggjaða
safnaðarbræður á báðar hliðar, sat
Ben Purnell og varð að beita sjálf-
an sig hörku til þess að skellihlæja
ekki. Saksóknarinn var að ná sér á
strik frá áfallinu deginum áður og
undirbjó nú nýja sókn til að sanna
meydóm Bernice Bickle.
Augu Bens voru þrútin af svefn-
leysi. Hann átti bágt með að halda
sér vakandi, því að alla nóttina
hafði liann læðzt um í myrkrinu i
Hamlin Avenue húsinu með kerti i
hendinni, í leit að hinu mikilvæga
skjali. Hann liafði fundið nóg af
gögnum, sem nota mátti sem fjár-
kúgun langt fram í timann, og
hafði birgt sig upp af töluverðu af
þeim, til þess að nota í valdabar-
áttu sinni þegar til þess kæmi. En
hann hafði hvergi rekizt á játningu
Bernice Bickle.
„Hvers vegna voruð þér fáan-
legar til að skýra frá lifinu i húsi
prins Michaels eftir að þér komið
á lögreglustöðina?“ spurði sak-
sóknarinn. „Var einhver, sem
þröngvaði yður til þess?“
„Nei.“
Oscar Springer sneri sér að dóm-
aranum. „Yðar náð, við yfirheyrzl-
ur lögreglunnar, sagði þetta vitni,
að það sem gerðist i húsi Micliaels
Mills hafi verið réttlætanlegt,
vegna þess að það var gert til þess
að hreinsa likama þeirra. Ég leyfi
mér að óska þess, að vitnið verði
látið skýra kviðdómnum nákvæm-
lega frá því, hvað hún á við með
því.“
„Ég leyfi það“, sagði Kinnie dóm-
ari.
„Hvað áttuð þér við, fröken
Wehster?“
„Ég átti við það, að samrekkja
prins Michael.“
„Þér sögðuð, að þegar þér komuð
fyrst á lögreglustöðina, hafið þér
ætlað að neita öllu. Fannst yður
þá þér vera ennþá á valdi prins
Michaels?“
„Ég mótmæli þessu!“ hrópaði
Atkinson.
„En ég var það.“
„Gjörið svo vel að svara ekki,
fyrr en dómarinn hefur athugað
mótmælin, stúlka min,“ sagði
Kinne dómari. „En ég leyfi svarinu
að standa.“
„Þér megið spyrja,“ sagði
Springer við Atkinson.
Ben Purnell horfði athugulum
augum á lögfræðinginn, þegar
hann gekk upp að vitnastúkunni.
„Er það satt, fröken Webster,“
tók hann til raáls, „að í fyrstu haf-
ið þér neitað því, að nokkuð sam-
band hafi verið á milli ykkar prins
Michaels?“
,,.Iá.“
„Hvar dvölduð þér, þegar þér
ákváðuð að breyta vitnisburði
yðar?“
„Á lögreglustöðinni, Woodbridge-
stöðinni."
„Og þar hafið þér verið síðan
tuttugasta og áttunda marz?“
„Já.“
„Er það rétt, að lögreglumenn-
irnir Schoemaker og Lombard hafi
haft óhindraðan aðgang að her-
bergi yðar, að þeir hafi farið með
yður í gönguferðir og meira að
segja einstöku sinnum á skemmti-
staði, að þeir hafi oft verið marga
klukkutíma í herbergi yðar og teflt
og reykt inni hjá yður, og að á
þessum tíma hafið þér breytt
framburði yðar?“
May Webster játaði, að svo væri.
„Hve lengi frameftir dvöldu
þessir menn í lierbergi yðar?
Kannski allt til ellefu á kvöldin?"
„Stundum, ekki oft.“
„Til miðnættis?“
„Aldrei svo seint.“
„Þá var það ekki fleira, held
ég-“
„Ég vil gjarna spyrja nokkurra
fleiri spurninga,“ sagði Oscar
Springer og reis á fætur. „Kall-
aði ákærði öll Guðstáknin til sín
saman á fund um það bil viku fyr-
ir handtöku hans?“
„Systir Eliza gerði það. Hún
sagði að prins Michael vildi tala
við okkur.“
„Og hvað sagði liinn glæsilegi
prins á þessum fundi?“
„Hann lét okkur sverja að neita
öllu, ef við yrðum spurðar um eitt-
hvað.“
„Ef einhver spyrði um lioldleg
mök hans við ykkur?“
„Já.“
„Þakka yður fyrir, Mary.“ Sak-
sóknarinn sneri sér frá henni, en
áður en stúlkan hefði tima til að
rísa á fætur, var Atkinson kom-
inn.
„Trúið þér á Guð, fröken
Webster?" spurði hann ísmeygi-
lega.
„Ég veit það ekki,“ sagði hún og
hristi höfuðið. „Ég veit það ekki
einu sinni lengur.“
„Trúið þér á orð hiblíunnar,
þeirrar bibliu, sem þér svörðuð við
að segja sannleikann?"
„Ég veit ekki hvort ég trúi
nokkru framar.“
„Athuguðu læknarnir Daniel La
Ferte og Charles A. Devendorf
ykkur Bernice skömmu cftir komu
ykkar til Woodbridge, með það
fyrir augum að finna merki um
samfarir nýlega?“
„Það athuguðu okkur tveir lækn-
ar,. ég veit ekki hvað þeir heita.“
„Segið okkur frá því.“
„Ég veit ekki hvað ég á að segja.
Þeir rannsökuðu okkur og það A'ar
28 VIKAN