Vikan - 31.01.1963, Qupperneq 11

Á myndinni neSst á síðunni er áttæringur í Kalmanstjarnarvör. Við hann stendur Jón Sigurðsson trá Junkaragerði, sonur Sigurðar Jónssonar, scm nefndur er í frásögninni.
Þeia, aem enn hafði tekizt'
að halda aér við akipið,leið'
llt annað en vel. Pjðrir tím-N
ar voru ntf liðnir, frá því að
togarinn atrandaði, og 8jðrinn'
gekk aífellt yfir hann. HvergíS
var þurr þráður á 8jámönnunum\
pg kuldinn var farinn að aegja
til aín. Bálið á berginu varN
slokknað, kannske var það aldreiN
annað en ímyndun ein?
Magnús Magnússon.
Jón Jónsson.
að þurfa mundi snögg viSbrögð, ef lieppnast
ætti að bjarga mönnum úr togaranum, og því
bezt að hafa bátinn sein allra liprastan. Það
varð einnig að ráði, að Magnús i Traðhúsum
yrði formaður i þessari för, þótt Jón i Junlc-
aragerði væri einnig með.
DÁLIÐ HORFIÐ.
Þeim, sem enn hafði tekizt að halda sér uin
borð i togaranum, leið allt annað en vel. Fjórir
timar voru liðnir, frá þvi að togarinn strand-
aði, og sjórinn gekk sífellt yfir skipið. Hvergi
var þurr þráður á sjómönnunum, og kuldinn
var farinn að segja til sín. Bálið á berginu var
slokknað aftur, kannski var það aldrei annað
en imyndun ein?
Þeir vissu ekki, að á Hafnabæjunum voru
níu menn að ferðbúast til þess að reyna að
bjarga þeim, þeir sömu, og áður kveiktu bálið
á berginu, þótt þeir ættu síður en svo skemmti-
ferð fyrir höndum. Haugasjór var úti fyrir,
slagveðrið svo mikið, að varla sá út úr aug-
um, fara varð gegnum Eyrarröstina og síðan
fram með einum óhugnanlegasta strandhluta,
sem til er, Berginu, þar sem sjórinn liefur
Iiolað klettana að innan, svona til að sjá líkj-
ast þeir mest súlnagöngum. Þessir gangar
liggja langt inn i bergið, og þarna er aldrei
dauður sjór, ekki einu sinni í logni, hvað þá
i veðri eins og þessu. En öllum þessum niu
mönnum var svipað innanbrjósts: Næst verð-
ur það ef til vill ég, sem er staddur í sjávar-
háska og þarfnast hjálpar ókunnugra. Þessir
menn eiga sjálfsagt, eins og ég, konur og börn
i sínu heimalandi, jafnvel foreldra, og hver
er ég, að ég treysti mér til að eiga yfir höfði
mér bölvun þeirra, sem ég þori ekki að reyna
að bjarga?
Eins og áður segir, tóku þeir Jón i Junkara-
gerði og Magnús í Traðhúsum báðir þátt í
þessari för. Auk þeirra var Gissur í Sólheim-
um, bróðir Magnúsar, Sigurður Jónsson og Sig-
urður Eiríksson, báðir frá Junkaragerði, Vil-
hjálmur Oddsson og Guðjón Einarsson, báðir
frá Kalmanstjörn, og loks tveir vermenn,
Helgi Jónsson af Rangárvöllum og Hjálmar
Árnason frá Bakkafirði. Flestir þessara manna
eru nú látnir.
JULLA FUNDIN.
Þeir sjóklæddust i flýti og ýttu þögulir á flot.
Þeir, sem eftir voru í landi stóðu á fjöru-
kambinum og fylgdust alvarlegir með þvi, sem
fram fór. Svo settust sægarparnir undir árar
og reru knálega af stað. Áttæringurinn Hregg-
viður hvarf sjónum þeirra, sem í landi biðu,
þegar á fyrsta eða öðru broti.
Þegar bátsverjar komu út í Eyrarröstina,
fundu þeir jullu, sem rak þar fyrir straumi
og vindi. Jullan var áralaus, en á botni hennar
lágu tveir klæðlitlir Bretar. bátsverjar tóku þá
yfir i bátinn til sín og klæddu þá í föt af sjálf-
um sér. Um aðra aðferð var ekki að ræða, til
þess að koma yl í þá.
10 HÉNGU Á HVALBAKNUM.
Þeir voru tvo klukkutima að koinast til tog-
arans. Þegar veður er sæmilegt, er hálfrar
kluklcustundar róður milli þessara staða. Að-
koman var kuldaleg. Togarinn lá með stefnið
upp að berginu og sneri skáhallt upp með því
og hallaðist mikið. Fjarlægðin milli togarans og
bergsins var um það bil ein bátslengd, ca. 20
metrar. Frammi á hvalbaknum sáu bátsverjar
10 menn, sem héngu þar i böndum og hand-
riðum. Ólögin gengu yfir togarann með nokkuð
jöfnum millibilum, og bátsverjar bjuggust við
því að mennirnir slitnuðu frá þá og þegar.
Þeir biðu eftir lagi, og renndu þá áttæringn-
um upp í rennuna milli bergsins og togarans.
Þeir kölluðu til mannanna um borð, en þeir
virtust ekki heyra. Nú var ekki þorandi að
vera lengur þarna i rcnnunni, og bátsverjar
sneru frá, án þess að skipverjar hefðu reynt
að komast niður í bátinn.
Þeir hörfuðu út fyrir, og mátti ekki seinna
vera, þvi i sama bili skall ægilegt ólag yfir
togarann, og hann riðaði ógnandi. Þegar aft-
ur rofaði, töldu bátsverjar mennina á hval-
baknum. Nei, það hafði enginn slitnað frá, enn
héldu 10 menn sér dauðahaldi á livalbaknum.
FARIÐ UM BORÐ.
— Þeir eru orðnir stjarfir, sagði formaður-
inn á Hreggviði. — Það er ekki um annað að
ræða en að einliverjir okkar fari um borð og
Framhald á bls. 3(5