Vikan - 31.01.1963, Qupperneq 22

Framhaldssaga
eftir
VICKI BAUM
Frank fann húðina á kolli sér
herpast saman, svo mjög reiddist
hann bragði hennar í svip. Marion
hálfvegis ýtti honum inn á ganginn
á undan sér. Það var myrkt í stig-
anum og hún brá upp litlu vasa-
ljósi og lýsti honum upp þrepin.
„Þú mátt vita það, að ég verð
steinsofnaður um leið og ég er lagzt-
ur útaf,“ sagði hann, og það var
ekki nein hótun, heldur hrein og
bein alvara. Honum fannst sem
hann reikaði um milli svefns og
vöku.
„Já, þú hefur gott af að sofna,“
svaraði Marion ástúðlega.
Frank skenkti sér vatn í glas og
drakk í einum teig. Þa’ð var eins
og fólki í París væri ókunnugt um
að kæla mætti vatn með ísmolum,
rvo að það var alltaf moðvolgt og
svalaði ekki þorstanum.
„Sækja einhverjar áhyggjur á þig,
drengur minn?“ spurði Marion.
„Nei ... því þá það?“
„Það er ekki eins og þú verðir
að trúa mér fyrir leyndarmálum
þínum,“ sagði Marion af sinni
venjulegu skynsemi. „Við minnumst
ekki meira á þetta, og nú ferðu að
sofa,“ hvíslaði hún. Frank varp
þungt öndinni.
„Þú ert góð,“ mælti hann lágt.
„Hvernig stendur á því að þú ert
svona góð?“
„Þið karlmennirnir skiljið ekki
einföldustu hluti,“ hvíslaði Marion
við eyra hans í rekkjunni. Frank
var í rauninni þegar sofnaður, en
hann vildi sýna henni alla hæversku.
„Ekki það?“ muldraði hann. „Ekki
hvað, til dæmis?“
„Til dæmis ekki það, að ég elska
þig,“ mælti hún lágt og innilega,
en þá var hann steinsofnaður.
Marion lá nakin við hlið honum og
gætti þess vandlega að hreyfa sig
ekki. Og loks féll hún líka í svefn.
„Svo getum við ekki verið sam-
an í kvöld," sagði Marion, þegar
þau voru setzt að morgunverði.
„Hvers vegna ekki?“ spurði
Frank. Honum fannst alltaf farið
með sig eins og heimiliskött, þegar
honum var borið súkkulaði og sætar
kökur.
„Það er hans dagur í dag,“ svar-
aði Marion blátt áfram. Hún leit
einstaklega vel út; það andaði frá
henni hreinleika og heilbrigði.
Frank gætti sín ekki, saup á brenn-
heitu súkkulaðinu og brenndi sig á
tungunni. Dagurinn hans — gamla
mannsins, sem sendi henni alltaf
22 VIKAN
ávísun mánaðarlega og heimsótti
hana svo einu sinni í viku. Frank
kvaddi hana sem fyrst, og heldur
kuldalega, gripinn skyndilegum við-
bjóði, og honum fannst sem af sér
féllu fjötrar, þegar hann var kom-
inn aftur heim í gistihús sitt, farinn
að raka sig og athuga póstinn.
Samt sem áður fylgdi hann ráðum
Marion varðandi viðskiptin, og
gafst það vel. „Mímósur?" spurði
afgreiðslustúlkan í blómabúðinni,
sem þekkti hann frá því daginn áð-
ur, þegar hann kom enn að kaupa
blóm — að þessu sinni handa ást-
mey hins væntanlega viðskiptavin-
ar, samkvæmt ráði Marion.
„Nei — ekki mímósur," flýtti
hann sér að svara. Það var ekki
fyrr en hann hafði sleppt orðinu,
að hann minntist Evelyn. Hann
brosti við hugsun sína. „Skrítið .. .“
sagði hann við sjálfan sig. „Ég held
að ég sé allt í einu orðinn ástfang-
inn ...“
Nokkru seinna átti hann fund við
verzlunarmennina aftur. Hann ein-
beitti hugsun sinni eins og honum
var frekast unnt. Það orð lá á hon-
um, að hann væri afburða snjall
sölumaður, en hann hafði aldrei
fyrr komizt í kast við slíka þráa-
hausa. Loks hafði hann það þó af
að fá þá til að ganga að samningum,
og skyldi undirritun fara fram dag-
inn eftir. Þá sleit hann fundi í
skyndi, svo að þeim gæfist ekki
tími til að iðrast orða sinna. Það
var kalt í veðri þennan dag, en
Frank var engu að síður svo sveitt-
ur, að skyrtan loddi við hann. Sig-
urinn hafði ekki verið honum á-
takalaus.
Klukkan var orðin fjögur. Úti var
úðarigning — og sólskin. Fólk nam
staðar á Signubökkum og starði allt
í eina og sömu átt. Það var regn-
bogi yfir borginni.
„Akið til St. Louis,“ sagði hann
við bílstjórann. Það var stytt upp,
þegar hann kom þangað. Hann gekk
hægum skrefum niður að bátalæg-
inu. Þar stóðu nokkrir fiskimenn,
öldungis eins og þeir höfðu staðið
þar, þegar hann kom fyrst til Par-
ísar, að afloknu stúdentsprófi sínu.
Hann minntist ósjálfrátt móður
sinnar, sem á sínum tíma hafði sent
hann til Parísar, því að hún vildi
að hann lærði að tala frönsku eins
og hún var töluð í Frakklandi, og
franskar konur kenndu honum alla
kurteisi. Hann stóð þarna og horfði
út yfir Signu; nokkrir smábátar fóru
framhjá og á himni uppi yfir sigldu
sviflétt ský hraðbyri, en laufið á
trjánum var smátt, þétt og titrandi
•— allt lagðist á eitt að vekja angur-
ljúf hughrif. Yndislegt ástarævin-
týr hans og ungrar listakonu á
stúdentsárum hans, rifjaðist upp
fyrir honum. Hún hafði málað
hræðilegar myndir, og hún gat set-
ið tímunum saman og hlegið að
honum. Og allt í einu fannst honum
sem hann væri orðinn gamall og
dæmdur úr leik — hann hafði ekki
hugmynd um hvað hann átti að taka
sér fyrir hendur fram að kvöldmat.
Eins og allir framkvæmdamenn
irndi hann því verst, ef hann þurfti
að vera einn nokkra stund og hafði
ekkert fyrir stafni. Hann gekk upp
frá Signu, sem gerði hann angur-
væran í skapi, stöðvaði leigubíl og
ók heim á gistihúsið.
Hann talaði nokkur orð við mad-
ame, sem rak gistihúsið; hún þekkti
lífið, en minnti annars á gamlan
páfagauk. Og hann talaði nokkur
orð við skrifstofumanninn, hélt upp
í herbergið sitt, fékk sér kalt steypi-
bað, sígarettu, kaffi og konjakk og
reyndi á allan hátt að losna við
þessa annarlegu óeirð og lífsleiða.
Svo lagðist hann út af og hvíldi
sig, en allt kom fyrir ekki. Þessi
vanlíðan jókst stöðugt í stað þess að
úr henni drægi.
f raun réttri hafði þessi óeirð
fyrst vaknað með honum í Berlín,
kvöldið í klúbbnum, áður en hann
lagði af stað til Parísar, og þessa
tvo daga síðan hafði hún grafið æ
meir um sig hið innra með honum.
Frank varaðist þó að skilgreina
þetta sem ást. Hann hafði lent í of
mörgum ástarævintýrum um dag-
ana, til þess að hann tæki yfirleitt
nokkurt mark á því, sem fólk kall-
aði ást. Hann lokaði augunum og
reyndi að sofna, en tókst það ekki.
Þess í stað gekk hann draumunum
á vald. Hann óskaði sér allskyns un-
aðsemda, sem lægt gætu þessa ó-
eirð og veitt honum fullnægingu,
og Evelyn var nátengd öllum þeim
óskum og unaðsemdum. Hann svaf
ekki, lá með opin augun, reykti og
horfði út í háar gluggadyrnar út
á svalirnar, virti fyrir sér dúfurnar,
sem sátu á þakrennunni, og heyrði
öskrið í bílunum niðri á götunni.
Hann lokaði augunum og hvarf með
Evelyn inn í yndislegt hús við Rue
Sévre, þar sem hann hafði átt heima
fyrstu ár sín í París.
Loks festi hann víst blund. Þeg
ar hann gerði sér aftur grein fyrir
umhverfinu, var sólin horfin og
hann var heitur á gagnaugunum.
Nokkur andartök lá hann þannig
án þess að hugsa um nokkuð sér-
stakt. Síðan seildist hann eftir vasa-
bókinni, sem hann hafði lagt á borð-
ið hjá lyklunum sínum og peninga-
veskinu; leitaði að símanúmeri, sem
hann hafði skrifað í hana sér til
minnis, seildist eftir símanum og
án þess að rísa upp, pantaði hann
hraðsamtal við Evelyn.
Brjálæði, hugsaði hann gripinn
innilegum fögnuði; lá og beið eftir
sambandinu og fann allt í einu að
hann hafði hjartslátt. Hann brosti,
undrandi og hrifinn í senn.
Það reyndist ekki eins auðvelt
að ná símasambandi við Berlín, og
það hafði verið að ná sambandi við
Pearl í Lundúnum. Símastúlkan í
París og símastúlkan í Berlín töl-
uðu hver í kapp við aðra, svo heyrði
hann óskiljanlega vinnukonurödd,
og loks var Evelyn komin í símann.
„Ert það þú, Frank?“
„Evelyn?“
„Já ...“
„Ertu ein?“
„Nei ... bíddu við ... jú ...“
„Heyrðu, elskan mín, þú verður
að koma hingað til mín. Þú verður.
Ég er einmana og hugsa um þig öll-
um stundum. Ég þoli þetta bókstaf-
lega ekki lengur ...“
Þögn.
„Fékkstu blómin frá mér?“
„Já, þakka þér fyrir.“
„Elskarðu mig, Evelyn?“
Þögn.
„Já, Frank ...“
„Þá verður þú að koma tafarlaust.
Við gátum aldrei verið ein saman
í Berlín. Hér yrði það dásamlegt.
Kemurðu?"
„Það er ekki nokkur leið ...“
„Ekkert auðveldara. Þú leggur af
stað með lestinni frá Charlotten-
burg klukkan 10:45, og þá ertu
kominn hingað í fyrramálið klukk-
an hálfátta. Ég bíð þín á járnbraut-
arstöðinni, og við eigum saman ynd-
islegan dag, en morguninn eftir
heldurðu heimleiðis með flugvél, ég
skal sjá um það. Komdu, þú verður
að finna einhver ráð til þess — finn-
urðu það ekki líka sjálf?“
Ef hún segir nei, hugsaði hann,
þá verða það mér þungbær von-
brigði ...
Þögn. Svo heyrðist rödd hennar
aftur í símanum.
„Þegar þú kallar á mig, kem ég,