Vikan - 31.01.1963, Síða 40

dura-
dura-1 _ .
gloss
VARALITIR
NAGLALÖKK
(0
co
o
Heildverzlun
HALLDÓRS JÓNSSONAR,
Hafnarstræti 18.
Símar 12586 og 23995.
Málverkaþjófarnir.
Framhald af bls. 13.
ast köld, svipbrigðalaus augu
morðingjans. Grimmdarlegur
munnurinn villti ekki á sér lieim-
ildir. Hann tilheyrði augsýnilega
liinni nýju tegund af alhliða ame-
rískum glæpamönnum, sem losn-
uðu úr hernum eftir stríðið og
höfðu Evrópu að starfsvettvangi.
Fjórði maðurinn var Marcel Du-
four. Hann leil út eins og skáld í
daufu lampaskininu, er sýndi fín-
gerðan vangasvip lians líkt og
skuggamynd.
betta var samvalið ferstirni,
hugsaði ofurs'tinn með sér: fransk-
ur glæpamannaforingi, hrezkur fjár-
kúgari, skuggalegur ítali og ame-
rískur morðingi, og honum datt í
hug, hvilíkur frumskógur Rivieran
væri, |)ó að lnin liti sakleysislega
út í fegurð sinni, þar sem nætur-
himininn speglaðist í ládauðu haf-
inu, vitarnir ieiftruðu á fjallstind-
unum í kring, og ljósadýrðin með-
fram ströndinni blikaði eins og
bláir demantar í undursamlegu háls-
meni. Það var auðvelt að tæla ves-
iings stúlkurnar.
Hann hafði séð nóg, og nú and-
varpaði hann, þegar hann minnt-
ist horfinna gleðistunda. Pierre
Roquebrun ofursti, hinn mikils-
virti fornminjasali, var horfinn.
Refurinn var kominn aftur i leit-
irnar, gamli leikurinn endurvakinn.
Hann bað um reikningirtn, borgaði
og gekk framhjá borði þeirra á leið
út. Sarali lét sem hún þekkti hann
ekki, þó að hún liti snöggt á iiann.
Sarah fann til óþægilegrar ein-
manakenndar, þegar ofurstinn var
farinn. Meðan hann sat þarna við
borðið sitt, þóttist hún örugg. En
nú tóku efasemdir og ótti aflur að
ásækja hana. Hún velti því fyrir
sér, hversu lengi hún þyrfti að bíða,
])ar til hún gæti náð sambandi við
M hann aftur og spurt um álit hans á
“ mönnunum, sem hún var komin í
hendurnar á.
n Sú bið varð ekki löng. Nákvæm-
I / lega tuttugu mínútum síðar fór
Sarah fram í snyrtiherbergið. Um-
sjónarkonan fékk henni lítinn bréf-
miða án þess að segja orð. Þær
voru einar í herberginu. Sarah braut
blaðið sundur og las: „Ekki sem
bezt. Vertu saint róleg. Þú færð til-
boð um lausnargjald. Þeir taka mál-
ið í sínar hendur. Láttu þá gera
það. Þeir munu stinga upp á, að þú
farir heim. Gerðu það. R.“
Eitt andartak svimaði Söruh af
iiræðslu. En rólegur styrkurinn,
sem hún fann bak við lín’urnar í
bréfinu, sefaði hana. Hún reif blað-
ið f tætlur, kastaði þcim í salernið
og skolaði þeim niður. Síðan gekk
lnin aftur að borðinu, og setning-
arnar úr bréfinu dönsíuðu fyrír
augum hennar. Þetta var staðfest-
ing á ótta hennar og áhyggjum —
ekki sem bezt var það án nokkurs
efa.
Skömmu eítir miðnætti, þegar
þau voru að kýta um, hvort þau
ættu að fara 1 spilavitið eðá nætur-
klúbbinn í Juan-les-Prins, sem hafði
á boðstólum nýjan flokk nektar-
dansmeyja frá París, kom þjónn að
borðinu og rétti Söruh umslag. Sam-
ræðurnar hljóðnuðu, og Sarah fann,
að þau störðu öll á hana.
Kip Trenchley flissaði og hróp-
aði upp yfir sig: „Viti menn, Sarah
þefur eignazt nýjan aðdáanda!
Harry verður grænn af afbrýði-
semi!“
Enn sá Sarah gildruna, sem hún
hafði flækzt í: hún var þegar álitin
eigii Harrys. Hún minntist orða
Roquebruns ofursta: Vertu samt
róleg. Hún opnaði umslagið og las
vélrituð skilaboðin:
„Við erum með málverkin ykkar.
Skráningarnúmerið, sem er falið
aftan á bláa Renoirnum: 2XRYB-
5342 — mun sanna föður yðar það.
Við erum kaupsýslumenn og tilbún-
ir að semja um lausnargjaldið. Þeg-
ar faðir yðar kemur í fyrramálið,
skuluð þið fara saman í hvíta biln-
um yðar að krossgötunum fyrir
neðan Piol rétt hjá Minoury bónda-
bæmnn, þar sem komið verður til
móts við ykkur. Við munum bíða
á stað, þaðan sem við getum séð
allar götur i dalnum, er liggja að
krossgötunum. Ef við sjáum þess
einhver merki, að bíl yðar sé veitt
eftirför eða gefnar gætur úr flug-
vél eða þyrilvængju, munu mynd-
irnar verða eyðilagðar.“
Það örlaði fyrir brosi á ffngerðri
ásjónu Marccls Dufour, þegar hann
sagði: „Ég vona, að þú hafir ekki
fengið slæmar fréttir, elskan mín?“
Þú færð tilboð um lausnargjald,
hafði ofurstinn skrifað. Þeir taka
málið í sínar hendur. Láttu þá gera
það.
„Þetta — þetta er um málverkin,“
sagði Sarali. „Um lausnargjald . . .
þeir segja . .
„Málverkin!" það líktist helzt
töfrabrögðum, hve fljótir þeir voru
að hrifsa bréfið úr höndum.liennar.
Þeir sökktu sér niður í það með
ákefð og létu það ganga á milli.
Harry reis upp frá borðum og laum-
aðist burt, en kom fljótt aftur.
„Tóm vitleysa!“ sagði hann. „Það
kom krakki á reiðhjóli, fékk dyra-
verðinum þetta og rauk svo burt.“
„Ættum við ekki að gera lögregl-
unni viðvart?" sagði Sarah.
„Nei,“ svaraði Marcel Dufour.
„Ekki undir neinum kringumstæð-
um.“
Sarah gerði sér ljóst, að málið
var ekki lQngur i hennar höndum.
Fjórmenningarnir höfðu skipt um
sæti við stúlkurnar og sálu nú allir
I hnapp og stungu saman nefjum,
lásu bréfið aftur og aftur og hvísl-
uðust á. Harry liafði tekið af sér
dökku "leraugun til að sjá betur,
og Söruh fannst dýrsleg glóð brenna
í þeim.
„Ég held að stúlkurnar ættu að
fara heim,“ sagði Harry.
„Já, já,“ samsinnti Dufour, „við
skulum sjá um þetta allt fyrir þig,
Sarah. Við kunnum á svona mál.
Láttu okkur um það.“
Andrea greifi var þegar búinn
að kalla á þjóninn til að fá reikn-
inginn. „Og pantaðu strax leigubil,“
liann við. „Undir eins!“
Allt í einu fannst Söruh, eins og
hún væri að leika á sviði og kynni
hlutverk sitt fullkomlega. Enn sá
hún fyrir sér orðin í bréfi ofurst-
ans: Þeir munu stinga upp á, að
þú farir heim. Gerðu það. Hvernig
hafði hann vitað þetta?
Þeir sátu enn og rýndu í bréfið.
Marcel Dufour smellti fingrum og
sagði:
Nú veit ég! Það er ekki um nema
einn stað að ræða! En við getum
komizt að raun um það.“
Þjónninn kom aftur að borðinu.
„Bíllinn bíður, herra minn.“
„Farðu með þær heim, Kip,“ sagði
Harry við Trenchley.
Englendigurinn hikaði. „En . . .“
Græðgishitinn, sem brann í hinum,
var einnig búinn að kveikja í lion-
um. Hér var um störgróða að tefla.
Ilarry leit luildalega á hann. „Ég
sagði: Farður með þær heim,“ end-
urtók hann. „Heltu þér við þina sér-
grein.“
Sarah og ensk.a stúlkan stóðu upp.
Harry sneri sér að Söruh og sagði:
„Nú skalt þú bara fara beint í
rúinið, elskan, o" engar áhyggjur
hafa af neinu. Við skulum ná aftur
í málverk gamla mannsins fyrir
þig.“
Orðin voru góðlátleg, en svipur-
inn á andliti hans bar vott um
morðfýsn og ágirnd, og Sarah sá
í fyrsta sinn ruddalega skepnuna
bak við glæsilegt yfirborð manns-
ins, sem hún hafði laðazt að. Nú
sá hún beint ofan í hyldýpið, og
það fór hrollur um hana. Hún þakk-
aði Guði í liljóði fyrir að hafa farið
til Roquebruns ofursta.
„Þakka þér fyrir,“ sagði liún, og
Trenchley varð þeim samferða.
Þegar bau gengu út, voru hinir
þrír enn að hvíslast á og litu ekki
einu sinni upp.
Dýraflokk.urinn sat á lauksekkj-
iinuin i öðrum enda vöruskemm-
unnar uppi á hæðinni fyrir ofan
Piol rétt hjá Antibes. Þeir voru ó-
rólegir í bragði og ókyrrir. Fyrir
gluggunum voru strigapokar til að
útiloka birtuna. Það glytti i horn á
gylltum ramma undir hrúgu af
lauksekkjum.
Roquebrun ofursti leit á úrið sitt.
„Ég verð að fara núna,“ sagði hann.
„Ég býst við, að gestir ykkar komi
á hverri stundu.“
„Mér líkar þetta ekki,“ sagði Fill-
inn. „Setjum svo, að þeir láti sér
nægja að fá fundarlaunin og fari
beint til lögreglunnar . . .“
„Það gera þeir ekki,“ greip ofurst-
inn fram í, „og þú verður að gera
þér þetta að góðu.“ Hann sneri
máli sínu lil þeirra allra: „Þið ætt-
uð að geta sloppið óskaddaðir, ef
þið hafið stjórn á skapsmunum
ykkar, en þetta er ekki hættulaust.
Þessir menn eru háskagripir. Það
getur verið, að þeir hafi hegar fram-
ið morð. Þið skuluð vera við því
búnir að kyngja alls konar móðg-
unum og svívirðingum. Stillið ykkur
bara og látið sem eklcert sé.“
Úlfurinn glotti og sagði: „Ef þetta
gengur yfirleitt, þá er vel sloppið.“
Ofurstinn gekk að hurðinni og
sagði: „Þeir koma líklega i sendi-
ferðabil frá Bláa hellinum. Kæri
vinur, Fíll, þú mátt búast við að
missa nokkra lauksekki ásamt fal-
legu myndunum þínum. Jæja, gangi
ykkur vel!!“
Og hann fór lit.
Það var einmitt sendiferðabíll
veitingahússins Bláa hellisins, sem
nam staðar fyrir utan vöruskemm-
una rétt fyrir klukkan fjögur um
nóttina. Það myndi ekki vekja
grunsiemdir lögreglunnar, jþótt
sendiferðabíll eins af þekktustu
veitingahúsum á Rivierunni kæmi
snemma morguns til heildsala, sem
vcrzlaði með lauk.
Og móðgunum og svívirðingum
rigndi sannarlega yfir Dýraflokk-
inn, sem tók þeim af aðdáanlegri
slillingu, enda var einn af þremenn-
ingunum, sem innrásina gerðu,
vopnaður langhleynu.
Þeir höfðu ekki einu sinni gert
sér það ómak að hylja andlit sin,
Dufour, Andrea greifi og Harry.
40 YIKAN