Vikan - 31.01.1963, Síða 47

Máni yfir Malaga.
Framhald af bls. 17.
verðurinn var henni færður i rúm-
ið, síðan var morgninum eytt á
ströndinni með Lólu og Carlos, há-
degisverðurinn var borinn fram i
stóru borðstofunni, á heitasta tíma
dagsins hvíldu allir sig, oft fór hún
i ökuferðir með systkinunum og
eftir mat á kvöldin lilustuðu þau á
músík, meðan Kane sat úti í horni
og sagði fátt.
Kane! Stella fann ákaft til ná-
lægðar lians. Hún þekkti öll radd-
brigði hans og livert svipbrigði i
brúnu og grannleitu andliti hans
Hún hafði dvalið viku í húsinu,
þegar lnin mætti honum einn
morgun í garðinum. Hann kom upp
frá ströndinni, sólbrúnn og sterk-
Iegur og hjarta hennar barðist um.
Hann brosti og skarpir drættirn-
ir i andliti hans mýktust. Andar-
tak hvildu augu hans á henni og
hún átti skyndilega erfitt um and-
ardrátt.
— Þér hafið farið snemma á
fætur, sagði hún feimnislega.
— Það hafið þér líka gert. En
vatnið er svo freistandi og veðrið
svo dásamlegt.
Hún tók undir það og gekk
áleiðis með honum. — Ég
verð að tala við yður. Ég er
albata og nú verð ég að fara
aftur til London.
— Verðið þér það — Stella?
Þetta var i fyrsta sinn að hann
ávarpaði hann með fornafni og það
gladdi hana ákaflega.
— Já, svaraði hún. — Mér þætti
vænt um ef þér gætuð aðstoðað
mig...
— Ef þér endilega viljið það!
svaraði hann og var nú aftur orð-
inn kuldalegur. —- Ég fer til borg-
arinnar eftir nokkra daga, og þá
get ég gengið frá þessu. Svo bætti
hann við:
— Carlos verður fyrir vonbrigð-
um.
— Carlos? Hún starði undrandi
á hann.
•—• Já, þér liljótið að hafa orðið
varar við, að hann er hálft i hvoru
ástfanginn af yð'ur.
— Nei, nei, mótmælti hún. Hann
kemur aðeins þannig fram. Hann
meinar ekkert með því.
— Er það? Augu hans voru ein-
kennilega blá og athugul, þegar
liann horfði á hana, eins og hann
vildi lesa innstu hugsanir hennar.
— Ég hef þá misskilið það. En mér
skildist á Lólu, að þér bæruð svip-
aðar tilfinningar til hans.
Áður en hún gat svarað, gekk
liann burt, en hún vissi það nú, að
þvi fyrr, sem hún færi í burtu, því
betra.
ÁðUr en hún fór niður að kvöld-
verðarborðinu þetta kvöld, stóð
hún góða stund fyrir framan speg-
ilinn. Það var varla hægt að trúa
því, að þetta væri sama stúlkan,
sem kom til Spánar fyrir tveim
vikum. Húð hennar var orðin gull-
inbrún, línur varanna höfðu mýkzt
og augun ljómuðu. Carlos hafði ver-
ið að segja henni, að hún væri
falleg, en hún hafði tekið það sem
kjánalega gullhamra. En nú sá hún,
að það var satt. Hún var eins og
blóm, sem hafði sprungið út í sól-
skininu. En hún vissi i hverju
breytingin var fólgin. Hún var ást-
fangin — ákaft og vonlaust ■— í
manni, sem stóð á sama um hana,
sem hefði geri það, sem hann gerði
fyrir hana, fyrir hvern sem var í
líkum kringumstæðum.
Sólsetrið sló ópalbláum bjarma á
sjóinn þegar Stella gekk niður
tröppurnar út i garðinn, þar sem
heimilisfólkið sat og drakk sherry
fyrir matinn.
— Komið og setjizt hér, Stella
sagði Kane. —- Ég lief haft svo mik-
ið að gera undanfarið, að það verð-
ur að telja mig mjög ólcurteisan
gestgjafa. En nú langar mig til að
frétta frá London. Það eru tvö ár
siðan ég var þar síðast.
Hann dró fram stól handa
henni og þegar hún settist
snertu hendur hans beran
handlegg hennar og sendu
Ijúfan straum um hana alla. Hún
fann að andrúmsloftið varð þving-
að, Lóla og Carlos litu hvort á ann-
að og Carlo kinkaði kolli á lítið
áberandi hátt.
Samtalið var stirt í byrjun, en
þegar Stella var byrjuð að segja
Eða var þetta tilbúningur til j)ess
að losna við bana?
— Hugsaðu um þetta, sagði Lóíá.
— Segðu Kane á morgun, að þú
sért að fara lieim til Englands!
Hún hvarf ldjóðlaust og Stellu
fannst þetta eins og draumur •—
aðeins þung ilmvatnsangan full-
vissaði liana um, að þetta hefði
verið veruleiki.
Stella háttaði sig hægt og slökkti
Ijósið, en hún gat ekki sofnað. Úti
var næstum bjart af tunglskininu,
og eftir nokkra stund klæddi hún
sig aftur og læddist út um bak-
dyrnar og út í garðinn.
•—- Stella! Hvað ertu að gera liér?
heyrði luin Kane segja bak við sig
og þegar hún sneri sér við kom
hún beint í faðm hans. Hún leit
upp og varir hans mættu hennar
og hún gleymdi öllu öðru en ná-
lægð hans.
Hún slcalf þegar hann sleppti
lienni, en svo fann liún hvernig
liann tók fastar um axlir liennar
frá, gleymdu þau öllum öðrum. Kane
spurði margs og það kom i ljós, að
þau höfðu sömu áhugamál.
Eftir matinn fóru allir með
kaffið út á garðflötina og Carlos
hafði gítarinn meðferðis. Djúpir
og heitir tónarnir ómuðu í kvöld-
kyrrðinni og brátt tók Lóla undir.
Eitt lagið fylgdi öðru og þau sátu
eins og töfruð af hljómlistinni og
tunglsljósinu. Stella fann allt i einu
hönd Kane um sína, sem lá á armi
stólsins. Hjarta hennar barðist um
og henni fannst hún ekki geta náð
andanum. En svo stóð Lóla upp og
liann dró að sér höndina.
Nokkru síðar fóru þau öll upp
til herbergja sinna, og þegar
Stella liafði setzt við snyrti-
borðið, varð hún allt í einu
gripin sterkri hræðslutilfinningu.
Það hlaut að vera tunglsljósið, sem
hafði þessi áhrif, hugsaði hún
óþolinmóð og gekk út að gluggan-
um. Sagt var að tunglskin hefði oft
undarleg áhrif á fólk. Það kæmi af
stað alls konar ímyndunum, en
hönd Kane á hennar úti í garðin-
um í kvöld, var þó raunveruleiki.
Þá var barið að dyrum og hún
sneri sér við. Dyrnar opnuðust
hægt og laumulega og Lóla kom
inn. Hún hvislaði:
— Ég ráðlegg þér að fara héð-
an, sagði hún. — Það getur orðið
hættulegt fyrir þig að vera hér.
— Hættulegt? endurtók Stella.
Fallega, spánska andlitið varð
allt í einu afmyndað af reiði.
— Farðu aftur til Englands, hvæsti
hún. — Og láttu Kane í friði.
Hann tilheyrir mér! Hvaða rélt
hefur þú til þess að koma hingað
og eyðileggja allt?
Stella þagði en reyndi að hugsa
hratt. Kane — og Lóla? En hann
hafði aldrei gefið það í skyn, að
hann væri hrifinn af þessari
spönsku stúlku. Var þetta satt?
og heyrði rödd hans, hása og
óstyrka:
— Fyrirgefðu mér, sagði liann.
— Ég álti ekki að gera þetta.. Ég
hafði engan ... rétt til þess.
— Við slculum kenna tunglsljós-
inu um þetta, sagði hann hörku-
lega. •— Farðu aftur inn og gleymdu
því, að þetta liafi komið fyrir.
Andartak starði hún á hann, en
hljóp síðan grátandi inn aftur.
Þegar hún vaknaði næsta morg-
un, heyrði lnin enn rödd
Kane hljóma í eyrum sér:
Gleymdu þvi, að þetta hafi
komið fyrir. Hún klæddi sig sorg-
bitin og kveið því að hitta Kane
aftur, en það var Carlos, sem tók
á móti henni i garðinum.
— Kane er farinn inn til borg-
arinnar, sagði hann, — svo að ég
get verið einn með þér. En þú ert
svo föl, chiquita. Hvað hefur kom-
ið fyrir?
— Ég hef bara höfuðverk. Hún
dró andann djúpt. —- Veiztu hve-
nær hann kemur aftur? Ég verð
að gera ráðstafanir viðvíkjandi
heimferðinni.
Var það ímyndun, að hann brosti
ánægjulega?
— Ekki fyrr en á morgun, eða
daginn þar á eftir. Hann yppti
öxlum á þann hátt, sem er sér-
kennandi fyrir Suðurlandabúann.
— En liggur þér nokkuð á?
— Ég mundi fara strax, ef ég
hefði peninga, en þeir eru geymd-
ir hjá Kane.
—- Það er auðvelt að bjarga þvi
við, sagði hann. Ég skal lána þér
peninga. Kane getur borgað mér
]oá seinna.
Stella liugsaði sig um stutta
stund, en hún vissi, að liún yrði að
taka tilboðinu. Hún gat ekki liugs-
að sér að liitta Kane aftur, eftir
loað, sem liann hafði sagt i gær-
lcvöld. Hann hlaut að vera bundinn
Lolu, það gat cngin önnur skýring
vcrið á þessu.
— Þakka þér kærlega fyrir,
sagði hún. — Hvenær .. . hvenær
get ég lagt af stað?
—• í kvöld, sagði Carlos hrað-
mæltur. — Ég skal útvega þér far-
miða. Við förum eftir matinn og ök-
um til gistihúss í Algeciras. Snemma
á morgun geturðu svo tekið leigu-
bil og náð i flugvélina til Englands
í Gibraltar.
Stella sat inni i herberginu sínu
og hafði iagt alll niður í töskurnar,
])Cgar Carlos kom og sótti liana.
Þau læddust i gegnum húsið og út
i bílinn. Þegar þau voru komin
nokkuð á leið, fór að hellirigna og
trén bognuðu i storminum. Regnið
var eins og silfurmúr framundan,
loegar bílluktirnar lýstu á það og
Carlos jólc hraðann.
— Stanzaðu! Stella varð að
lirópa. — Carlos! Við förum i
öfuga átt. Algeciras er . . .
— Já, ég veit það, hrópaði hann
til hennar. — En við förum til
Granada í staðinn.
Hún heyrði hann hlæja og varð
allt i einu köld af ótta. Carlos sat
boginn við stýrið og ók eins og
lialdinn illum anda. Þau fjarlægð-
ust ströndina og beygðu upp i
landið.
Hún sá óljóst, að þau óku i
gegnuin borg og svo upp fjöll eða
hæðir. Loks stanzáði bíllinn og
Carlos dró hana út með sér.
— Komdu nú, sagði Iiann hörku-
lega og opnaði stórar eikardyr.
— Hingað inn!
Ljósið blindaði hana í byrjun
og hún fann myglulykt gjósa á
móti sér.
Carlos fór út og kom aftur með
töskuna henuar i hendinni. Hann
kastaði henni fyrir framan hana
áður en hann sneri sér við og
læsti útidyrunum og stakk stórum
og fornfálegum lyklinum í vasann.
— Komdu nú, sagði hann — eld-
liúsið er hér.
Hann svaraði engu, þegar hún
reyndi að spyrja hann, og'
dró hana með sér eftir löng-
um gangi fram í stórt eld-
hús, þar sem lágt var undir loft.
Hún sá að hann var fölur og aug-
un gljáðu sem i hitasótt.
—- Við erum komin heim, sagði
hann hranalega. — Á heimilið
mitt! Velkomin til Casa Larosa .. .
eða j)ess, sem eftir er af joví!
Rödd hans var svo bitur, að
Lóla hrö.kk við.
— Rústir! tautaði hann. — Með-
an faðir minn lifði áttum við jarð-
ir og hús — nú er aðeins j)etta eft-
ir. Hann var fjárhættuspilari. Það
eru gallar í ættinni og við Lóla
höfum erft j)á. Það er bara
mamma, sem er öðruvísi — hún er
hrædd. Eina vonin fyrir okkur, er
að Lóla giflist rikum manni — og
svo komst þú og eyðilagðir allt
saman. Ég sá ykkur sarnan i nótt,
það get ég sagt þér. En eftir þetta
geri ég ráð fyrir að Kane missi
áhugann á þér. Að minnsta kosti
þegar hann heyrir, að j)ú liefur
verið hér í nótt ein með mér . .
Hann gekk nær henni og hún
hörfaði aftur á bak.
— Það vogarðu þér ekki að
segja! Þú . . .
— Hvers vegna ekki? Systir
mín hefur þegar komið því inn
hjá lionum, að við séum . . . séum
hrifin hvort af öðru. Þetta verðtir
VIKAN 47