Vikan - 07.03.1963, Qupperneq 9

SAITAHOND
UPPHITUÐ SÆNG
KEMUR ALDREI í STAÐ
EIGINMANNS.
SMÁSAGA EFTIR
MELISSA MATHER.
Jenny lá ein i rúmi sinu og var óhamingjusöm. Þetta var mjög venjulegt rifrildi. Mjög ónauíSsynlegt. Tilefnislaust. Það byrj-
aði eins og rifrildi byrjar venjulega, með einhverju sem sagt var í algeru hugsunarleysi á röngu andartaki. Hvað hafði hún
sagt? Hvað sagði hann? Jenny gat ekki munað það. Hún var of þreytt, henni var of kalt og hún var of óhamingjusöm til
þess að geta verið reið. Hún teygði sig yfir á náttborðið og hreyfði rafmagnssængurrofann, svo ijósvísirinn benti á hærri
tölu. Ég hata svona fyrirkomulag, hugsaði hún. Mitt náttborð, mitt rúm. Toms náttborð, Toms rúm. Þetta var ómannúðlegt
og kuldalegt. Það hefði þó verið skárra, ef Tom hefði verið nógu langt frá henni til þess, að hún gæti ekki heyrt hann
draga andann. Já, svona er tuttugasta öldin, hugsaði hún gröm. Hún kemur manni til þess að rífast við eiginmanninn,1 o<f
býður svo upp á rafmagnshitaða sæng til þess að halda á manni hita. Þá var þetta betra i gamla daga. Þá var bara eitt
tvíbreitt rúm, og þeir sem í þvi sváfu, gátu ekki fest blund, fyrr en þeir höfðu sætzt fulium sáttum, allra sízt á kaldri
vetrarnótt.
Ef hún væri nú i sama rúmi og Tom, gæti hún svona eins og óviljandi velt sér nær honum. Hún gæti — alveg óviljandi
— rekið kalda fætur sína i hlýja leggi hans. Hann gat ekki látið sem hún væri ekki til, ef hún ræki i hann svo'kalda fæt-
ur. Hún gat jafnvel látið sem hún svæfi, velt sér um hrygg og skriðið upp að bakinu á honum og lagt handlegginn utan um
hann, eins og þau væri á mótorhjóli — hún fyrir aftan . . .
Hún átti það náttúrlega á hættu, að Tom færi og legði sig í gestaherberginu. Eða á sófann i stofunni. Já, það var betra í
gamla daga, þegar fólk átti svo mörg börn, að þau sváfu alls staðar þar sem hægt var að leggja sig. Kannske væri nóg að
fólk hefði ekki efni á að kaupa sér sófa. Með þessu fyrirkomulagi, sem nú gilti, var ekki undarlegt, hvað hjónaskiln’aðir
voru tiðir.
Það fór hrollur um hana. Ég er svöng, og mér er hræðilega kalt, hugsaði hún og teygði sig aftur i sængurrofann. Svo
Framhald á bls. 40.
VIKAN 10. tbl.
9