Vikan - 07.03.1963, Síða 44

TERELYNE-FRAKKAR
kr. 1.550,00
POPLIN-FRAKKAR
kr. 865,00
UNGLINGAFRAKKAR
kr. 795,00
ALLUR
HERRAFATNAÐUR
L. H. MULLER
Ansturstræti 17. — Sími 13620.
og hóf tilraunir sínar. Hér var hann
falinn augum almennings af lim-
gerði og grindverki, enda var það
heppilegra. Ef vissir háttsettir herr-
ar hefðu séð hann að þessu starfi,
hefðu þeir hrist höfuðið og hrópað
upp yfir sig:
„Sögðum við ekki! Maðurinn er
brjálaður. Nú er hann farinn að
leika sér eins og bam! Jafnvel eftir
að hann hafði sannað hið gagnstæða,
voru ýmsir, er töldu hugmynd hans
brjálæðiskennda. En enginn varð til
að trufla Wallis þær klukkustundir,
er hann lék sér þama að skrýtnum
hlut, sem hann hafði neglt saman
úr timbri. Honum leið vel, því útlit
var fyrir, að tilraun hans gæti tek-
izt
(Hér á við að geta þess, að ástæð-
an fyrir því, að söguhöfundur grein-
ir ekki frá grundvallarreglu þeirri
er Wallis byggði hina nýju sprengju
sína á, er sú, að bannað var að lýsa
henni nánar opinberlega. Síðar var
því banni létt af og nú er vitað, að
leikur barnanna var sá, að láta flat-
ar steinflísar „flytja kerlingar" eða
hoppa eftir vatninu).
Rétt áður en „Stíflunefndin" kom
saman til næsta fundar, hitti Wallis
f ormann hennar einslega óg útskýrði
fyrir honum nýju hugmyndina. „En
það er líklega bezt, að þér segið
hinum ekki frá henni, að svo
komnu,“ bætti hann við. „Mönnum
kann að finnast hún allt of ótrú-
)eg.“
„Ég skil hvað þér eigið við,“ svar-
aði formaðurinn. „Hvað viljið þér
nú að ég geri?“
„Aðeins að þér gefið mér tima
til að glöggva mig á, hversu mikið
magn þarf af RDX til að sprengja
skarð í Möhnestífluna, ef sprengi-
efninu er fyrir komið fast upp við
múrinn.“
Formaðurinn tók á allri sinni
mælsku, og enda þótt nefndarmenn
væru allmjög efablandnir, féllust
þeir þó að lokum á að láta Wallis
gera eina tilraun enn. Smíðaði hann
nú nýtt líkan af stíflunni og hófst
svo handa með litlar sprengihleðsl-
ur, er hann sökkti í vatnið og
sprengdi fast upp við múrinn.
Áhrfin voru blátt áfram skelfileg.
Hann sprengdi hvern múrinn eftir
annan með síminnkandi sprengiefni.
Brátt hafði hann sannanir fyrir því,
að hægt var að rjúfa nógu stórt
skarð í 15 sentimetra þykkan stein-
vegg með 60 gramma sprengi-
hleðslu. Út frá því var hægt að
reikna, að ekki þurfti nema þrjár
lestir af RDX til að sprengja stíflu-
garðinn við Möhne — ef unnt yrði
að ná snertisprengingu niðri í vatn-
inu. Við þessa nýju uppgötvun varð
hægt að minnka þunga sprengju-
hylkisins niður í hálfa aðra lest eða
þar um bil, svo heildarþungi
sprengjunnar náði ekki nema fimm
lestum. Það var hægðarleikur fyrir
hinar nýju fjögurra hreyfla Lan-
castervélar að fljúga með fimm
lesta sprengjur til Ruhr.
Framhald í næsta blaði.
Svo kom haustið.
Framhald af bls. 13.
— O, nógar eru til.
Hún blakaði létt við honum með
hendinni.
— Þú ert alveg voðalegur, dreng-
u r.
Hún lét tilleiðast eftir nokkra
eftirgangssemi.
Hann valdi auða flöt i einu garðs-
horninu, kjassaði grasið með hend-
inni og þar settist hún.
Þau voru þögul nokkra stund,
næstum hátiðleg, þar til hún sagði:
— Segðu eitthvað fallegt, drengur.
Hún kom alveg til hans.
Voðalegur kjáni gat hún verið að
klæða sig ekki betur. Það sló að
henni.
Lokkur úr hári hennar strauk
vanga hans og armur hans smó blíð-
lega um mitti hennar og hallaði i
grasið.
Það var sumarnótt með bláum
himni og hvítu sólskini og augu
hennar hlógu við honum.
Hann fylgdi henni heim, undir
morgun.
Þau leiddust eftir veginum.
Sólin hafði roðnað við hafsbrún
Þau áttu sér einskis ills von.
En þegar minnst varði spratt mað-
ur undan vegarbrúninni.
Það var Viktor, sonur hreppstjór-
ans.
Hann varði þeim veginn heim að
húsinu.
— Svona hefurðu það, bölvuð
tæfan.
Hann bcit sundur orðin.
— Njósnari!
— Ég skal jafna um hann, þenn-
an peia.
— Hvað ætli þú jafnir um?
Hann hneppti frá sér jakkanum.
— Þennan rindil. Hann gæti hýtt
hann með annari hendi. — Láttu
hann koma.
Hann gnæfði yfir þeim eins og
risi.
— Kommann, tjalli!
Hún vissi ekki til þess að hann
ætti honurn neitt vangreitt og þó
hann væri höfðinu lægri, var ekki
séð liver lægi fyrst, ef út í það færi.
— Ókei! Láttu hann koma.
Var það út af henni, sem hann
lét svona? Hún vissi ekki til að
hún hefði gefið honum tilefni til
slagsmála út af sér. En ef svo væri,
þá var hún hér.
Hún gekk framan að honum, bauð
vangann. — Sláðu!
Honum féllust hendur.
— Sláðu!
Hann hneppti að sér jakkanum.
2.
Svo leið vika. Þau hittust ekki.
En einn morgun er hann kom i
búðina, stóð him við diskinn með
ritblý bak við eyrað og augu henn-
ar Ijómuðu er hún leit hann.
— Sjaldséðir hvitir hrafnar.
Hún var grönn og spengileg i
sloppnum.
Það var enginn í búðinni utan þau
og hún gæddi honum á brjóstsykri
og gosi.
— Kemurðu út í kvöld? spurði
hann er þau höfðu kankast nokkra
stund yfir disknum.
— Veit ekki. Það er alltaf verið
að stríða.
— Striða! Setti hún það fyrir sig?
— Nei, henni var alveg sama. Því
var vist ekki of gott blessuðu fólk-
inu.
Hún gæddi honum á meira gosi og
brjóstsykri.
Henni veitti víst ekki af frisku
lofti eftir alla innisetuna.
Hún speglaði sig, fór höndum um
drengjaklippt hár sitt.
— Ég er að verða eins og múmia.
Hann vissi að hún var ekki eins
óánægð með útlit sitt og hún lét.
Hún geislaði af þroska og frísk-
leik.
Hann vissi einnig að hann mátti
vara sig.
Hann var ekki einn um hituna.
Hún kom út um kvöldið og þau
stungu af á hjólinu þrátt fyrir mik-
inn fans á veginum.
Það var mild angan úr jörðu og
leiðin í garðinum græn og gróin.
Þau settust á flötina sina, þétt
upp að hvort öðru og hlustuðu i
þögulli eftirvænting á umferðardyn-
inn utan frá veginum.
— Þeir finna okkur aldrei, sagði
hún með vangann við öxl hans.
— Nei, sagði hann. — Hér erum
við óhult.
— Viktor er alveg óður. Hann hót-
ar að taka þig i gegn. Allir strákarn-
ir eru á hans bandi. Meiri asnarnir.
— Ég er ekkert hræddur, sagði
hann. — Þennan himnastiga. Ég
gæti lamið hann tvöfaldan.
— Hann er ægilega sterkur, sagði
hún. — Og svo ef þeir yrðu margir
saman.
— Ég er kannske ekki hár i loft-
inu, sagði hann, þvi honum fannst
sem í orðum hennar leyndist van-
traust á styrkleika sinn. — En ég
stend fyrir minu.
Hún var ekki smeik um það. Hann
var kattliðugur, það hafði hún séð
i leikfiminni. Hann myndi dansa i
kringum Viktor, þann stirðbusa. En
enginn má við margnum.
En hann var ekki ánægður.
Orð hennar um ægimátt Viktors,
bitu sig i huga hans. Þau yrðu ekki
aftur tekin.
Hann viðurkenndi með sjálfum sér
að hann hefði ekki roð við Viktori
einum ef 1 odda skærist, hvað þá
fleirum, en hún skildi sjá hann yrði
hvergi hræddur.
— Það er eins og þrir eigi þig,
þessir strákar, sagði hann og grun-
aði að hún hefði gert eitthvað fyrir
þá.
IJún nam óánægjuhreiminn í rödd
hans og sagði:
— Ég hef ekki svo mikið sem
stungið upp i þá brjóstsykursmola,
hvað þá meira. Þeir þurftu ekki að
haga sér svona þess vegna. Þú ert
sá eini.
Yfirlýsing hennar róaði hann,
enda þótt grunur leyndist um það
að hann hefði ekki verið sá fyrsti.
Þetta hafði gengið svo auðveldlega
fyrir sig og án hindrunar. En það
var gott að heyra hana segja þetta
og finna hana hjá sér. Þau hölluðu
sér útaf I grasið, tvö börn og þrest-
irnir ortu næturóð í laufinu um-
hverfis þau.
^ - VIKAN 10. tbl.