Vikan - 07.03.1963, Qupperneq 48

og get sannað það. Ég veit meira að
segja hvar hún var grafin. Hvað
œtlarðirðu annars að segja fleira
við mig?“
„Þetta var ekki mér að kenna,“
veinaði Cora Mooney. „Ég hlýddi
bara þvi, sem Benjamin sagði mér
að gera.“
„Jæja, þú skalt halda áfram að
hlýða honum mín vegna, ef það er
það sama sem þú vilt. En þú skalt
gæta þess betur hvcrnig þú talar
við mig. Skilurðu það?“
Æðsta gyðjan kinkaði þögul
kolii.
„Allt í lagi. Farðu þá héðan út.
Ég ætla að fara að setja dótið mitt
niður.“
Esther Johnson hafði verið við
öilu búin og hafði tilbúin mikil-
væg skjöl, sem hún tók með sér.
Hún flutti til Grand Rapids, skildi
við manninn, sem liún hafði verið
látin giftast, og átti svo son hjón-
anna, sem yfirgefið höfðu söfnuð-
inn. Með öll þau skjöl i höndun-
um, sem hún hafði viðað að sér í
Shiloli, örvaði hún tengdaföður
sinn til þess að krefjast þess með
dómi, að fá aftur alla þá peninga,
sem hann hafði afhent Bcnjamin
og l>ar að auki fullt kaup fyrir þann
tíma, sem liann hafði unnið í ný-
lendunni.
Hvar er örkin hans Nóa?
Ungfrú Yndisfríð
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá N Ó A .
Síðast þegar dregið var hlaut
verðlaunin:
RAGNHEIÐUR GUÐMUNDSD.,
Miðtúni 84, Reykjavík,
Nú er það örkin hans Nóa, sem
ungfrú Yndisfríð hefur falið í
hlaðinu. Kannski í einhverri
myndinni. Það á ekki að vera
mjög erfitt að finna hana og ung-
írú Yndisfrið heitir góðum verð-
launum: Stórum konfektkassa,
sem auðvitað er frá Sælgætis-
•gerðinni Nói.
Nafn
Heimilisfang
Örkin er á bls. Sími
- VIKAN 10. tbl.
Árið 1923 voru honum greiddir
24000 dollarar. Það var i fyrsta
skipti á löngum valdaferli Benja-
míns konungs, að mál hans hafði
komið fyrir rétt.
Þetta saina ár kærðu tvær syst-
ur, Ruth og Glady Bamford, hinn
síðhærða spámgnn fyrir nauðgun
og kröfðust 200.000 dollara skaða-
bóta. Með konni Rutli Bamford í
kvennabúrið höfðu tvær kynslóð-
ir lifað þar —- hún hafði fæðst í
nýlendunni tæpum mánuði eftir
að móðir hennar liafði flutzt þang-
að, árið 1907.
Saga Bamford systranna var
ekkert einsdæmi i nýlendunni. Fað-
ir þeirra hafði dáið úr berklum í
köldum kofanuin og Benjamin
konungur hafði lofað að ganga
þcim í föðurstað. Móðir þeirra
mætti i réttinum og sór að dætur
sínar segðu ósatt og að spámaður-
inn væri óaðfinnanlegur.
Við bæði réttarhöldin bauðst
Hazel Ruth til þess að hera vitni.
í hvorugu málinu mætti Ben sjálf-
ur til þess að verja sig.
Þá fór fólk að gera sér Ijóst, að
enginn utan safnaðarins hafði séð
Ben konung siðan i október 1922.
Almenningsálitið var nú farið að
láta það mikið til sín taka, að dag-
blöðin sáu sér ekki annað fært en
að taka undir það. Blaðið Free
Press i Detroit byrjaði áhlaupið
með hverri forsiðugreininni á
fætur annarri og önnur hlöð viðs
vegar um landið fóru að birta
greinar um málið. Kröfurnar um
málssókn urðu það háværar, að
kviðdómur var skipaður i skyndi
og heimild til að handtaka Ben
konung var gefin lit.
En þegar leitarmenn komu öll-
um að óvörum til Húss Daviðs,
gripu þeir i tómt. DeWhirst dóm-
ari og aðrir safnaðarmeðlimir
sögðu ofboð rólega, að spámaður-
inn hefði farið í eldvagni til himna,
eins og dæmi væri til um starfs-
bræður hans.
Yfirvöldin i Michiganriki svör-
uðu þessu með því að setja 3000
dollara til höfuðs honum.
Almenningur tók af miklum á-
huga þátt i leitinni og lögreglan
gerði hvað eftir annað leit i ný-
lendunni. Fn lífið gekk þar sinn
vanagang — skemmtigarðurinn var
rekinn sem fyrr, iþróttakeppni
laðaði áliorfendur víðs vegar að,
verksmiðjurnar voru í fullum gangi
og búgarðarnir héldu áfram að
framleiða. En konungurinn síð-
skeggjaði var livcrgi finnaniegur.
Þá fáru að berast fréttir úr öll-
um landshlutum. Einliver hafði séð
hann í Kanada. Hann átti að hafa
verið í London. Hann var að stofna
nýtt konungsriki i Nýja Sjálandi,
Ástralíu, Tokyo, Paris og Berlin.
í nærri fjögur ár leitaði lögregl-
an í öllum heiminum að Ben Pur-
nell — en án árangurs.
Þá komust nýjar sögur á loft og
breiddust ört út.
„Hann er dauður!" sögðu ibúar
Benton Harbor hlæjandi við frétta-
menn. „Auðvitað er hann dauður.
Hann hefur verið dauðui’ i mörg
ár, En það eru aðeins Mary-drottn-
ing, DeWhirst og nokkrir aðrir,
sem vita það. Þau leyna því fyrir
söfnuðinum, því að Ben konungur
átti að vera ódauðlegur og allir, sem
trúðu á hann áttu að eignast eilíít
lif, svo framarlega, sem þeir trúðu
á hann. Ef þeir vissu að hann væri
dáinn, mundi söfnuðurinn leysast
upp á stundinni.“
Þetla var trúlegt. Á tímabilinu
frá þvi að hann hafði síðast kom-
ið opinberlega fram og þar til
handtökuheimildin var gefin út,
höfðu blaðamenn oft ætlað að tala
við hann, en alltaf verið visað frá
af DeWhirst. Það vár farið að rifja
upp það, sem sagt hafði verið um
konunginn — hann var ekki vel
hraustur, hann hafði farið út á bú-
garðinn, hann gat ekki talað við
neinn i dag, en kannski á morgun
o. s. frv. Stundum hafði verið
hringt til hans eða látið lita svo
út, að verið væri að hringja til
hans, í viðurvist fréttamanna. En
enginn liafði raunverulega séð
hann.
Þetta var ekki aðeins trúleg saga,
heldur einnig gott og hugnæmt
fréttaefni dagblaðanna. Þarna var
söfnuður, sem lifði á trú sinni á
ódauðleika manns, sem var dauð-
ur fyrir löngu. Blöðin gerðu sér
góðan mat úr sögunni og smám
saman fór að dofna yfir leitinni
að konunginum. Yfirvöldin fóru
líka að trúa þvi, að hann væri dá-
inn og hefði verið það í mörg ár.
En i nóvember 1926 barst bréf til
Free Press i Detroit, sem i fyrstu
var álitið gabb. Það var frá stúlku,
sem hét Bessie Daniels. Hún sagð-
ist vera fyrrverandi meðlimur
Innsta hringsins, sem liefði nýlega
yfirgéfið nýlenduna. En hún hafði
þá ótrúlegu sögu að segja, að
Bcnjamin konungur væri sprell-
lifandi, að hann hefði aldrei yfir-
gefið Hús Daviðs, hvað þá Inndið
og að hann liefði falið sig i ný-
lendunni i meira en fjögur ár.
Bréfið var rannsakað af lögregl-
unni eins og þúsundir annarra
bréfa, sem borizt höfðu með upp-
lýsingum um dvalarstað Bens.
Hvernig gat hann falið sig svona
lengi? spurðu lögreglumennirnir.
„Hann er i Demantshúsinu,“
sagði Bessie Daniels. „Hann lét
byggja þar leyniherbergi, með
leynigöngum og huldum dyrum og
liann hefur rafmagns viðvörunar-
kerfi.
„Hverjir vita, að Iiann er þarna?‘‘
„Að minnsta Kosti hclmingur
safnaðarins.“
„Við höfum staðið vörð um húsið
dag og nótt í niörg ár. Þú segir
að hann hafi látið senda sér hóp
af sfúlkum á liverju kvöldi? Okkar
menn liefðn áreiðanlega orðið varir
við það.“
„Stundum vorum við klæddar
eins og gamlar konur og urðum
að vera allar bognar og kræklóttar
þegar við gengum. Stundum héldum
við á kústum og fötum og létumst
vera lireingerningakonur.“
„Ben gamli konungur hlýtur að
vera nálægt sextugu, ef hann lifir
enri. Ætlarðu að telja okkur trú
um, að fyrir tæpu ári síðan hafi
liann enn viljað hóp af stúlkum
á hverju kvöldi?“
Bessie Daniels roðnaði. „Ég get
ekki gert að því, hve gamall hann
er. En ég veit jiað, að hann vildi
æstur fá okkur.“
„Stúlka min, manstu hve oft stað-
urin'n var rannsakaður og nákvæm
leit gerð um alll svæðið?“
,Sannarlega. Hann var látinn
vita i hvert sinn. Ég heyrði þegar
Mary drottning sagði einu sinni
við lögreglustjórann „Ilér eru
þúsund atkvæði á staðnum og við
getum ráðið þeim alveg að eigin
geðþótta, Það er réttara fyrir yður
að gleyma því ekki!“
Lögregluþjónninn klóraði sér
vandræðalega i liöfðinu og leit á
félaga sína.
„Fjárinn liafi það, ef ég trúi
þessu!“
Svo stóð hann upp og rödd hans
var ákveðin. „Allt í lagi. Við förum
jiangað núna strax og hann verður
ekki látinn vita i þetta sinn!“
Litlu fyrir miðnætti rann fjöldi
lögreglubila i hlaðið fyrir framan
Demantshúsið. Þungar hurðirnar
voru hrotnar upp með öxum. í
dimnium forsalnum sáust konur
hlaupa upp stigana, en lögreglu-
þjónarnir náðu þeim og fóru síðan
eftir leiðbeiningum Bessie Daniels
inn um ósýnilegar dyr á veggnum.
þeir gengu eftir leynigöngum, sem
komið hafði verið liaganlega fyrir
i veggjum hússins.
Eftir að liafa farið í gegnum flók-
ið völundarhús, komu þeir að sex-
tiu og fimm ára gömlum konung-
inum í rúminu. Hjá honum var
Myrtle Tulk, sem liélt því fram,
að hún væri hjúkrunarkona hans,
fáklædd. Aðrar tvær stúlkur, álíka
klædddar, voru þar einnig í rúm-
inu, en færðu enga afsökun fyrir
veru sinni þar. Blindaður af ljósi
myndavélanna og bölvandi af bræði
var Benjamin Franklin Purnell
tekinn og færður í fangelsið.
Hinni löngu leit var lokið.
14. KAFLI.
Réttarhöldin voru helzti viðburð-
ur aldarinnar. Píu stóðu yfir i
meira en þrjá mánuði og vitnaleiðsl-
urnar einar tóku fimmtiu og einn
dag. Frásagnirnar af ólifnaði Bens
Purnells voru aðalefni dagblaðánná
samtimis fréttum af hetjudáð Char-
les Lindberghs. Tvö hundruð tutt-
ugu og fimm vitni voru kölluð fyr-
ir réttinn.
Ilinn sterklegi likami hans var
nú svo illa farinn af berklum, að
hann vó aðeins um 100 pund,
gyllt hár hans var nú orðið svo
grátt, að hann hirti ekki lengur
um að lita það — og liann var
borinn á sjúkrabörum inn i salinn
til að hlusta þar þögull á enda-
lausa fylkingu vitnanna telja þar
upp allar syndir hans á langri og
athafnasamri ævi — tuttugu og
þriggja ára váldatímabili lians i
Benton Harbor, veru hans i Fost-
oria, tímabili barnavagnsins og
hestvagnsins, þátttöku hans i De-
troit-safnaðarlifinu, flakki hans
sem umferðaprédikara og fyrstu
árunum uppi í fjallabyggðunum.