Vikan - 23.05.1963, Side 33
Grískur harmleikur.
Framhald a£ bls. 16.
koma til hennar leynilegri orðsend-
ingu, sem ég fékk „blindan" bein-
ingamann til að lauma í lófa henni-
ar, þegar hún kom út úr gistihúsi
sínu. Orðsendingin var á þessa leið:
„Látið engan lesa það, sem stend-
ur á þessum miða. Dulbúið yður sem
bezt þér getið. Bíðið síðan á horn-
inu úti fyrir hárgreiðslustofu Oro-
myxoz klukkan níu í kvöld. Blár
fólksbíll mun nema staðar, bílstjór-
inn flauta þrívegis. Komið inn um
afturdyr bílsins. Þér hafið ekkert
að óttast. Gleypið miðann“.
Um kvöldið beið ég hennar á til-
teknum stað. Ég var klæddur svört-
um fötum með hvítan vefjarhött og
hinn þorparalegasti ásýndum. Þér
megið trúa því, að ég get verið þorp-
aralegur ásýndum, þegar ég vil það
við hafa. Lærði það í afríkanska
hernum. Bílstjórinn hleypti henni
inn í aftursætið. Og fari það bölvað,
ef hún hafði ekki dulbúið sig sem
Araba í hvítri skikkju með hettu
og öBu saman; já, meira að segja
límt á sig sjapplínsskegg, að mér
heilum og lifandi, maður. Jæja, það
leit ekki svo ósannfærandi út í
kvöldrökkrinu, þrátt fyrir allt.
Og hvað haldið þér — jú, hún
snerti í mér fínu taugarnar. Minnti
mig ósjálfrátt á það, þegar systir
mín var að búa sig á grímudansleik
í barnaskólanum. Ég fann að ég
mátti ekki fyrir nokkum mun
bregðast henni; það hefði verið eins
mikil synd og að svipta telpuskinn
allri þeirri ánægju, sem hún var
búin að hlakka til dögum saman.
Ég varð því að leika sjónarspilið
á enda. Þess vegna sagði ég henni,
að ég hefði greiðan aðgang að hinu
leynilega lastabæli Hassans sjeiks
hins margbölvaða, en þar væri sér-
hver „vantrúaður“ steindrepinn ef
hann kæmist þangað inn svo upp-
víst yrði, og væri um konu að ræða,
biði hennar slík pynding, sem væri
þúsundfalt verri en nokkur dauð-
dagi. Og vitanlega kostaði það
skildinginn sinn, að komast þangað
ipn. Það varð ég að segja, annars
hefði henni ekki þótt neitt til þess
koma. Ekki fyrir það, að ég væri
að ágirnast aurana hennar; nei,
þetta var bara hrein og klár sál-
fræði, skiljið þér.
Vitanlega fór ég ekki með hana
á neinn hættulegan stað. Þessi krá
var ekkert annað en blekking ein,
sem efnt var til í því skyni að hafa
fé af auðtrúa ferðafólki. Þegar öllu
var á botninn hvolft var staðurinn til
muna hættuminni og heiðvirðari en
næturklúbbur í Chicagó, sem rekinn
er undir lögreglueftirliti. En öllu
haganlega fyrirkomið, samkvæmt
minni hugmynd. Gengið gegnum
mörg salarkynni, stöðugt myrkari,
unz kom í sal, þar sem varla sást
glæta. Við og við veinuðu svo kon-
ur þar í myrkrinu, rétt eins og verið
væri að drepa þær; grammófónplöt-
ur, maður minn —- mín hugmynd,
skiljið þér — og önnur óhljóð þarna
eftir því. Og þegar við vorum á leið-
inni þarna inn í hið allra myrkasta,
mætum við tveim tröllstórum svert-
PHILCO
A SUBSIDIARY OF
Ford Motor Company
Frystihólf
rúmar yfir
30 kg.
Rúmgóð kjöt-
og fiskskúffa
sem heldur
matnum við
frostmark.
Færanlegar
hillur.
Rúmgðð græn-
metisskúffa.
Fótstigin opnun.
Rými fyrir
18 egg.
Lokað hólf
fyrir smjör
og ost.
Rými fyrir
5 mjólkurfl.
10,5 cub. fet
VERÐ KR.
15.538,00
CTSÖLUSTAÐIR í REYKJAVÍK:
0. JOHMSON l KAABER H.F.
Sætúni 8 - Sími 24000
Hafnarstræti 1 - Sími 20455.
ingjum, dröslandi ungri og fallegri,
ljóshærðri stúlku í hlekkjum á milli
sín. „Ambátt," sagði ég við skáld-
konuna og lét sem ekkert væri. Þetta
var mín hugmynd, skiljið þér.
„Hvað ætla þeir að gera við
hana?“ spurði hún.
„Taka hana af lífi, vafalaust,"
svaraði ég. „Hvað annað ...“ Þessi
ljóshærða stúlka var í rauninni hár-
greiðslukona og gift flautuleikara.
Og enn heyrðist hljóð, gömul og
heldur illa heppnuð hljómplötuupp-
taka af rítandi og skrækjandi hýen-
um yfir bráð sinni. Ég verð að játa,
að enda þótt það væri mín hug-
mynd, hrökk ég alltaf dálítið við,
þegar ég heyrði þetta andstyggilega
hljóð. Vandist því aldrei.
„Hvað er þetta?“ spurði skáld-
konan.
„Krókódílar," svaraði ég. „Hassan
hefur tvo gamla og gráðuga krókó-
díla í eins konar sundlaug hérna.
Það auðveldar honum að losna við
ambáttirnar. Þeir láta svona, þeg-
ar þeim er gefið að éta, einkum ef
það eru ljóshærðar ambáttir."
Ég hlaut að dást að hugrekki
skáldkonunnar. „Ég hef heyrt í
krókódílum," sagði hún. „Þeir
öskra ...“
„Ekki þegar þeir háma í sig heitt
mjúkt kjöt,“ svaraði ég. „Þá veina
þeir sisvona."
Þegar við fórum að venjast
myrkrinu inni í því allra myrkasta,
tóku við ýmis skemmtiatriði. Már-
iskar nektardansmeyjar, slöngutemj-
ari, ívið djörf ástaratriði menguð
hóflegum kvalalosta; allt mínar
hugmyndir, skiljið þér. Og svo tón-
listin; seiðhljóma, arabískar flautur.
Þegar ég áleit nóg komið af svo
góðu •—- þegar annar hinna tröll-
auknu svertingja hafði gengið
skammt frá, þar sem við sátum, með
nakið sverð í annarri hendi og höf-
uðstóra melónu, vafða inn 1 tómat-
sósulekandi handklæði í hinni —
gaf ég Slimone draug, eins og hann
var venjulega kallaður, merki um
að koma fram á sjónarsviðið.
Slimone draugur var hann kall-
aður fyrir það, að hann gat leikið
dauðan mann af aldeilis óvenju-
legri snilld. Hann gat slakað svo á
öllum vöðvum í einni andrá, að þeir
urðu grútmáttlausir. Og nú kom
hann þarna inn, sómasamlega búinn,
en eins og dauðinn uppmálaður. Það
var raunar ekki neinn leikur því
að hann var orðinn þannig útlitum,
eftir að hafa keðjureykt hashis í
áratug. „Sjáið þér hann, þennan,“
sagði ég.
„Hann hlýtur að vera eitthvað
veikur, maðurinn,“ sagði hún og
það var allt og sumt. „Eins og hann
sé allur hengdur upp á þráð. Hann
ætti að liggja í sjúkrahúsi.“
Ég sagði: „Hann mundi líta enn
verr út, ef hann héldi að einhver
hérna bæri kennsl á sig. Nasser
mundi með glöðu geði greiða tutt-
ugu þúsund sterlingspund fyrir að
mega yfirheyra hann í einrúmi í
nokkrar klukkustundir. Þetta er
hinn frægi Faujas de Saint-Fond.“
VIKAN 2L tbL — gg