Vikan - 01.08.1963, Qupperneq 5

salernum í gistihúsum og veit-
ingaskálum var það næstum
undantekning, ef þar var að
finna salernispappír. Þetta .er
vítaverður slóðaskapur hlutað-
eigandi aðila, og verður að bæta
úr þessu hið fyrsta, og ég vil sér-
staklega beina orðum mínum til
þeirra, sem vita upp á sig sökina,
því að þetta hirðuleysi kemur
óorði á staðina.
Kær kveðja,
V.
ergilegt að horfa upp á vinkon-
ur mínar, sem eru allar að verða
kolbrúnar. Ég er rauðhærð og
með mjög viðkvæma húð, þann-
ig að ég brenn og flagna, en
verð aldrei neitt brún.
Hvers á ég að gjalda? Hvers
vegna geta allar órauðhærðar
stelpur orðið brúnar með engri
fyrirhöfn, en ég ekki, hvað sem
ég reyni? Er nokkuð ráð til við
þessu?
Sú nábleika.
Og annar ferðalangur skrifar
okkur:
. . . Og þegar við vorum komin
hátt upp í hálsinn, kemur á móti
okkur fólksbíll. Fólksbíllinn vék
eins langt og hann komst utan
í klettótta hlíðina sín megin, en
vegurinn var þröngur og tvísýnt,
hvort rútubíllinn okkar kæmist
framhjá. Vegkanturinn okkar
megin virtist ekkert árennilegur
og snarbratt alla leið niður í sjó.
Það hefði verið hægðarleikur
fyrir bílstjórann okkar að bakka
svolítið á þægilegri stað, þar sem
fólksbíllinn hefði getað komizt
framhjá, en við vorum orðin svo
langt á eftir samferðabíl okkar,
að bílstjóranum okkar lá á.
Það skipti því engum togum:
bílstjórinn á rútubílnum okkar
lagði í hann upp á von og óvon.
Ég sat þeim megin sem vegkant-
urinn var, og ég gæti svarið, að
hjólin á rútunni hafi farið hálf
út af brúninni.
Við lifðum þetta af, kanturinn
hélt. En það var sannarlega ekki
bílstjóranum okkar að þakka.
Þessi óþolinmæði og glannaskap-
ur hefði getað kostað okkur öll
lífið.
Ég segi þér þessa sögu í þeirri
von, að þú birtir þetta bréf mitt
eða minnist einhvern veginn á
þetta atvik. Ég hef minnzt á
þetta við fjölmarga síðan ég kom
heim, og ótrúlega margir hafa
sömu sögu að segja.
Sumir fá kannski aldrei tæki-
færi til að segja slíka sögu.
Með kærri kveðju og þökk
fyrir gott blað.
Ferðalangur.
Ekki brún ...
Kæri Póstur.
Ég á í ógurlegu sálarstríði. Svo
er mál með vexti, að ég get bók-
staflega ekki orðið sólbrún, hvað
sem ég reyni. Mér finnst svo
--------Því miður er víst ekk-
ert haldgott ráð til við þessu, en
ég held þú ættir að sleppa öllum
áhyggjum. Það fer hvort eð er
rauðhærðum stúlkum ekki vel
að verða of brúnar. — Og hvað
vinkonur þínar snertir — þá
geta þær aldrei orðið almenni-
lega rauðhærðar, hvað sem þær
reyna.
Benzín ...
Vikupóstur.
Alveg er ég hissa á því að ekki
skuli vera opinn neinn benzín-
sölustaður í Reykjavík, lengur
en til klukkan hálf ellefu á
kvöldin. Þetta kemur sér oft á
tíðum afskaplega illa fyrir borg-
arbúa sem aðra, er dveljast í
Reykjavík. Það hefur víst oft
verið rifizt og skammazt út af
þessu í ræðu og riti, en það virð-
ist engan árangur ætla að bera.
Þennan vanda mætti leysa á af-
ar einfaldan hátt með því til
dæmis að láta benzínsölustaðina
skiptast á um að hafa opið eitt-
hvað frameftir á kvöldin, þannig
kæmi ekki meira en eitt kvöld á
hvern stað á viku.
Með fyrirfram þökk fyrir birt-
inguna. Bílstjóri.
Þokur enn ...
Þið ættuð nú að senda mér
gefins í pósti eitt eintak af
ljóðabókinni Þokur, af því að ég
var svo duglegur að skrifa móti
atómskáldunum í vetur. — Ég
skal þá líka skrifa gott um
Þokur, hér nyrðra.
Sigurður Draumland,
Akureyri.
— — —- Þar sem bókin er nú
algerlega uppseld, sjáum við
okkur ekki fært að þiggja þetta
kostaboð.
... vio setjupf
yður vandaon
og fallega skó
frá Clark‘s
EnglandL
Austurstræti 14.
Eymundssonarkjallara.