Vikan - 01.08.1963, Page 46

FÁLKINN H.F.
Laugavegi 24 — Reykjavík.
LÍTILL, EN RÚMGÓÐUR
RÖSKUR OG RAMMBYGGÐUR
LEIKANDI LIPUR, STÖÐUGUR
BER 5 MENN OG FARANGUR
ÞÆGILEGUR OG BJARTUR
SPARNEYTINN OG VANDAÐUR
ÓSKABÍLL FJÖLSKYLDUNNAR
KOMIÐ, 0 G SKOÐIÐ
PRINZINN
SÖLUUMBOÐ Á AKUREYRI:
LÚÐVÍK JÓNSSON & CO.
sem Jónsmessuhátíðahöldin hefj-
ast, þá er gjalddagi landsskuid-
arinnar sem þá bar að inna af
hendi undir álmtrénu, en þann-
ig var komizt að orði í leigu-
samningnum. Og peningana sem
fengust fyrir hrossin á markaðn-
um átti að nota til greiðslu
landsskuldarinnar. Það var engu
líkara en að hér væru saman-
söfnuð öll þau hross og múldýr
sem skaparinn hafði tillagt ver-
öldinni, kembd og gljáandi,
skreytt með skúfum, brúskum og
litlum bjöllum. Dýrin stóðu
þarna og slógu til töglum og höl-
um og sneru höfðunum að sér-
hverjum er framhjá fór, líkast
því sem þau væru að leita að
góðviljuðum kaupendum.
„Hann hefur sofnað einhvers
staðar á leiðinni, strákskepnan,"
hreytti ráðsmaðurinn út úr sér,
„hann lætur mig standa hér eins
og glóp, hrossalausan."
En sannleikurinn var sá að
Ieli hafði verið á ferð alla nótt-
ina, svo að hestarnir yrðu síður
þvældir af ferðalaginu og hlytu
góðan stað á markaðssvæðinu.
Þrístirnið Orion var ekki geng-
ið undir þegar hann kom að
Piano Del Corvo og myndaði
krossgeisla á Monte Arturo. Ó-
endanleg röð vagna og ríðandi
fólks streymdi sífellt eftir þjóð-
veginum, svo Ieli þurfti sífellt
að vera á verði og gæta þess að
hrossin fældust ekki í þessari
miklu umferð, en héldust í hóp á
vegarkantinum og eltu for-
yztuhryssuna, Biönchu, sem
þrammaði óttalaus í fararbroddi
með bjölluna sína um hálsinn.
Við og við, einkum þar sem veg-
urinn lá yfir hæðarhryggina,
heyrðist í Jónsmessuhátíðar-
klukkunni, svo að út í myrkur
og þögn sveitarinnar barst hátíð-
arhljómurinn í loftinu. Og langt,
langt í burtu var fólk á ferli,
gangandi eða ríðandi, á leið til
Vizzini. Og úr öllum áttum
hljómaði ákallið: „Lof sé heilög-
um Jóni“. Og raketturnar þutu
beinskeyttar og lýsandi upp í
loftið að baki Canzira-fjallanna,
líkast stjörnuhröpum í ágúst-
mánuði.
„Það er eins og það sé kominn
aðfangadagur jóla,“ sagði Ieli
við drenginn sem hjálpaði hon-
um við hrossareksturinn, „þegar
ljós eru kveikt á öllum bænda-
býlum og fólkið fagnar hátíðinni,
þá má sjá brennur um allar
sveitir."
Drengurinn var orðinn mjög
syfjaður og dróst rétt áfram.
Hann svaraði engu. En klukkna-
hljómurinn hafði komið blóði
Ielis á hreyfingu, svo að hann
gat ekki orða bundizt. Það var
eins og hinar skínandi rakettur
sem þutu þöglar og Ijómandi
eftir himinhvolfinu bak við fjöll
in, snertu viðkvæman streng í
sálu hans.
„Mara hlýtur að hafa farið á
Jónsmessuhátíðina líka,“ sagði
hann, „því þangað fer hún á
hverju ári.“
Og án þess að gefa því gætur
að Alfio, drengurinn, svaraði
ekki, hélt hann áfram:
„Þú veizt máske ekki, að Mara
er orðin svo hávaxin að hún er
jafnvel orðin stærri en móðir
hennar, sem gekk þó með hana
á sínum tíma og fæddi hana af
sér.“ „Þegar ég hitti hana aft-
ur átti ég erfitt með að trúa
því að hún væri sama stúlkan,
sem ég var vanur að tína perur
með og hrista niður valhnetur."
Hann byrjaði að syngja háum
rómi og söng öll þau lög, sem
hann kunni.
„Heyrðu, Alfio, ertu sofandi?"
spurði hann er hann hafði lokið
söngnum. „Gættu að Biönchu,
að hún komi á eftir þér, gættu
þess.“
„Nei, ég er ekki sofandi,“ svar-
aði Alfio rámri röddu.
„Sjáðu sjöstjörnuna hvernig
hún leiftrar þarna yfir Granvilla,
rétt eins og rakettum hafi verið
líka skotið upp frá Santa Dom-
enica. Það getur ekki verið langt
til dögunar enn, svo við náum
þá til markaðsins á réttum tíma
og tryggjum okkur þar góðan
stað.“ „Halló, Morellino karlinn.
Þú skalt fá nýjan múl með rauð-
um skúfum þegar við komum á
markaðinn, og þú líka Stellato."
Þannig hélt hann áfram að
ávarpa folana hvern fyrir sig
með nafni, svo að þeir hertu á
sér er þeir heyrðu rödd hans ut-
an úr myrkrinu. En það olli hon-
um samt hryggðar að Stellato
og Morellino áttu að seljast á
markaðnum.
„Þegar búið er að selja þá,
fara þeir í burtu með sínum nýja
eiganda, og eftir það sjást þeir
aldrei framar í stóðinu, rétt eins
og fór fyrir Möru eftir að hún
flutti burt til Marinero. — Hann
gerir það gott þar, hann faðir
hennar, þarna í Marinero. Þegar
ég fór í heimsókn þangað, voru
bornar á borð fyrir mig alls kon-
ar krásir, svo sem brauð, vín,
ostur og alls konar aðrar teg-
undir matar, sem sagt allt það
bezta, sem hægt er að hugsa sér,
enda er hann næstum því ráðs-
maður hvað völd snertir og hef-
ur lykla að öllum hirzlum, enda
stóð mér til boða að eta upp búið,
ef ég hefði getað það. Mara ætl-
aði ekki að þekkja mig aftur,
því það var svo langt umliðið
síðan við sáumst síðast, og hún
endurtók mörgum sinnum: Ó,
horfið á, þetta er Ieli, hestastrák-
urinn frá Tebidi.“ „Þú kemur
með minningar liðna tímans með
þér, og ef þú sérð aðéins fjalls-
topp sem þú þekkir, þá lcannastu
strax við þína heimahaga. Lia
vildi ekki að ég þúaði Möru, nú
þegar hún væri orðin stór, því
það gæti komið af stað kviksög-
um. En Mara hló bara og roðnaði
svo mikið, að maður hefði getað
haldið að hún hefði verið að
— VIKAN 31. tbl.